Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 39

ENN EIN
NYJUNG
FRÁ HÍBÝLAPRÝÐI
HÍBÝLAPRÝÐI
TILVALIÐ ÞAR SEM
FLYTJA ÞARF
MAT MILLI
HERBERGJA
EITT
BORÐ
I STAÐ
MARGRA
SIMI 38177 HALLARMÚLA
í HELGREIPUM
SAHARA.
Framhald af bls. 7.
trjástofna. Þar tjölduðum við
með segldúk við bílinn, til að
hlífa okkur fyrir mesta hitanum.
Erfiðleikarnir liófust, þegar
við œtluðum að leggja af stað
aftur. Afturhjól bilsins náði ekki
neinu viðnámi i sandinum, spól-
uðu án afláts og grófu sig stöðugt
dýpra niður, unz bíllinn var
sokkinn upp að öxlum.
Eins og fyrr er getið, höfðum
við hvorki skóflur né virnet
meðferðis. Við urðum því að
róta sandinum frá hjólunum ber-
um hönduiri, og það tók okkur
fullar þrjár klukkustundir.
Alan sýndi það nú, að hann
var reyndur ekill við þessar að-
stæður. Hann sá nokkurnveginn
hvar sandurinn mundi grunsam-
lega laus fyrir og krækti þar
framhjá, eða hann setti alla þá
ferð á bílinn, sem unnt reyndist,
í þeirri von að okkur bæri yfir,
áður en afturhjóin spóluðu. En
þrátt fyrir alla reynslu hans og
dugnað fór svo, að við sátum
þrivegis föst i lausasandi þetta
sama kvöld.
I hvert skipti, sem það lcoin
fyrir urðum við að leggjast á
fjórar fætur og róta sandinum
frá með höndunum. Sólargeisl-
arnir brunnu á baki okkar og
allskonar flugur og skorkvik-
indavargur sótti að okkur. Þeg-
ar okkur liafði svo loks tekizt
að róta frá lijólunum, urðum við
ýta bílnum af alefli, þangað til
svo fast varð fyrir að við gátum
ekið af stað.
Þennan dag fórum við ekki
nema 25 mílur. Næsti áningar-
staður okkar var vinin In-Gues-
san, en þangað áttum við enn
ófarnar 95 mílur vegar.
Okkur leizt að sjálfsögðu elcki
á blikuna, og ekki tók betra við,
þegar við fórum að athuga vatns-
birgðirnar. Okkur til skelfingar
áttum við ekki nema þrjá lítra
eftir, þar af var einn litri á
búnsí'nbrúSa, sem bersýnilega
hafði ekki verið nægilega vel
þveginn, að minnsta kosti var
það vatn liræðilegt á bragðið.
Alan var nú ekki lengur eins
kátur og spaugsamur, og hann
átti að sér. Ilann hafði ekki
lengur gamankviðlinga á reið-
um höndum, þegar eitthvað gekk
úrskeiðis. Við vorum öll úrvinda
af þreytu og taugar okkar
spenntar.
Daginn eftir tók enn verra við.
Við hugðuinst aka af stað, en
um leið spóluðu afturhjólin og
grófust ofan í sandinn á einni
svipstundu.
Við áttum ekki um annað að
velja, en að taka úr honuin allan
okkar farangur og bera hann að
minnsta kosti hundrað og fimm-
tíu metra á leið, þangað sem
sandurinn virtist að minnsta
kosti fastari undir. Og enn urð-
um við að beita berum liönd-
unum við að róta sandinum frá
hjólunum, ýta siðan bílnum all-
langan spöl og ferma hann aftur.
Þetta endurtók sig siðan hvað
eftir annað. Bíllinn sat fastur,
og við urðum að róta frá hjól-
unum og ýta honum, og i hvert
skipti urðum við að afferma
hann, bera farangurinn langar
leiðir og ferma bílinn siðan á
nýjan leik.
Við vorum nú komin á það
svæði, sem einna örðugast var
yfirferðar þvi að' þar skiptist á
laus foksandur, ljósgulur að lit,
fíngerð möl og randhvassir
steinar.
Enn festist bíllinn, og enn
hófum við sönni baráttuna, en í
þetta skipti fór svo, að við urð-
um að gcfast upp af þreytu, hita
-—- og þorstá.
Loks tjölduðum við nokkrum
ábreiðum, þannig að við hefðum
af þeim nokkurn skugga. Þar
lögðumst við síðan endilöng,
alltof þreytt til að við gætum
fengið okkur inatarbita, hvað
þá meir.
Við Alan ræddumst við í liálf-
um hljóðum, til að vekja ekki
ótta með þeim, konunum.
Okkur var það báðum ljóst,
að í þetta skiptið sátum við fast-
ir fyrir alvöru, og að okkur
mundi aldrei takast að losa bíl-
inn úr sandinum nema með
aðstoð og nauðsynlegum hjálp-
artækjum.
„Það er einungis um eitt að
ræða“, varð mér að orði, „að ég
haldi af stað fótgangandi til In-
Guezzan og sæki hjálp“.
Enn áttum við 65 milur ó-
farnar til In-Guezzan yfir sjóð-
heitan sandinn. Fyrir reynslu-
skort minn og einfaldni sá ég
ekki fram á það, að það jafn-
gilti þvi að bjóða dauðanum
heim, að ætla sér að fara fót-
gangandi þcssa leið.
Eg geri ráð fyrir að Alan
hafi gert sér þetta Ijóst — en
okkur var öllum bráður bani bú-
inn hvort eð var, ef ekki barst
lijálp, svo að í rauninni mátti
einu gilda. Það mátti lieita ger-
samlega útilokað, að þau hin
kæmust lifs af til næstu vinjar,
án ökutækis.
„Ef annarhvor okkar á að
freista að komast til In-Guezzan
eftir hjálp", varð Alan að orði,
„þá ber mér að gera það“.
„Ég cr yngri en þú“, maldaði
ég í móinn, „og þessvegna líkara
til að mér takizt það“.
Þær konurnar heyrðu að við
vorum ósammála um eittlivað og
vildu fá að vita orsökina. Þegar
þær heyrðu hvað um var að
vera, snerust þær báðar á sveif
með Alan, og töldu ekki annað
kotna til mála en að hann færi.
Iiann hefði reynsluna, sögðu
þær.
Alan tók sinn sammt af þvi
VIKAN 35. tbl. —