Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 40

VINSÆLASTA HEIMAPERMANENTIÐ
HÉR A LANDI
frá Richard Hudnut með
hinum frábæra Clean Curl festi
Framkallið eðlilega fegurð hárs yðar með Richard Hudnut heima-
permanenti. Clean Curl festir, gerir hárliðunina ánægjulegri, auð-
veldari og fljótvirkari vegna þess að Clean Curl festirinn hreinsar
hár yðar um leið og hann gefur liðuninni endingu. Clean Curl gerir
hár yðar lifandi, eðlilegt og ilmandi. — Stúlkur, sem nota Style-
permanent vekja athygli fyrir hársnyrtingu sína.
Bleikar umbúðir fyrir mikla liðun. Bláar umbúðir fyrir
mjúka, látlausa liðun. — Islenzkar notkunarreglur með
hverjum pakka. — Stór pakki. — Lítiil pakki.
Framkallið
eðlilega fegurð.hárs
yðar með
FRÁ RICHARD HUDNUT
Einkaumboð: Heildverzlun Péturs Péturssonar,
Hafnarstræti 4. — Símar: 11219 og 19062.
litla vatni, sem eftir var, og
Freda bauð honum sinn skammt
að auki, en liann vildi ekki
þiggja liann.
„Þú hefur alla þörf fyrir hann
sjálf, og þótt meira væri,“ sagði
hann.
'Barbara bauð honum að láni
barðastóran hatt, sem hún átti,
og veitti nokkurt skjól fyrir sól-
argeislunum, en hann vildi ekki
þiggja hann heldur.
Hann batt stórum klút um
höfuð sér, og þannig búinn lagði
hann af stað út á eyðimörkina,
í einhverja þá liættulegustu för,
sem hugsazt getur, og nokkur
maður hefur nokkurntíma lagt
upp í.
Mér varð litið á slóð hans.
Sporin voru að minnsta kosti
tveir þumlungar á dýpt.
Þegar rökkva tók og konurnar
nutu svefns og hvíldar, gerði ég
enn eina tilraun til að losa bíl-
inn. Ég notaði samanfelldan
tjaldbedda sem undirstöðu,
reyndi að lyfta afturhjólunum,
öðru i senn, og hugðist skjóta
beddanum undir. Hvað eftir
annað missti lyftirinn tök, en
að lokum hafði mér þó tekizt
að skjóta beddum undir bæði
afturhjólin, en fyrir framan þá
lagði ég svo ábreiður og segl-
dúk á lausan sandinn.
Að því búnu settist ég aftur
upp í bílinn, setti hreyfilinn í
gang og ók hægt og gætilega af
stað. Tilraun mín tókst jafnvel
betur en ég hafði þorað að vona,
og konurnar vöknuðu við fagn-
aðarhróp mín, þegar bíllinn
stóð aftur á sæmilega þéttum
sandi.
Við hlóðum nú aftur farangri
og biðum þess með óþreyju, að
birti á ný, svo að við gætum
lagt af stað.
Þetta var miðvikudaginn,
þann 11. maí.
Við lögðum af stað um leið
og fyrsta dagskíma sást, og ókum
í slóð Alans.
Þennan dag festist bíllinn
alls sjö sinnum, en okkur tókst
þó alltaf að losa hann, nema í
siðasta skiptið. Þá vorum við
orðin svo úrvinda af þreytu að
við gátum ekki meir, en létum
fyrirberast þar, sem við vorum
komin, allt lil sólarlags. Þá tók-
um við aftur til óspilltra mál-
anna, og eftir fjögurra klukku-
stunda þrotlaust erfiði, ókum
við enn af stað.
DAGINN eftir festum við bílinn
ekki nema fjórum sinnum. Þeg-
ar okkur hafði tekizt að losa
hann í fjórða skiptið og vorum
að ýta lionum þangað sem fast-
ara var undir, fannst mér sem
ég sæi einhverja hreyfingu úti
við sjóndeildarhringinn.
Ég néri augun og greip til
sjónaukans, en hendur mínar
titruðu svo mjög, að ég ætlaði
ekki að geta stillt hann.
Ég óttaðist að þarna kynni
að vera eingöngu um hillingar
að ræða, en með sjónaukanum
sá ég að þarna var vörubíll á
ferðinni og stefndi i áttina til
okkar. Ég rak upp fagnaðaróp.
Vörubíllinn nálgaðist okkur i
ótal krókum, framhjá laussand-
inum. Nam loks staðar snerti-
spöl frá, þar sem bíllinn okkar
stóð.
Barbara gat ekki gráti varizt
þegar við héldum þangað, sem
vörubíllinn hafði staðnæmzt.
Það mátti ekki seinna vera að
okkur bærist lijálp, því að vatn-
ið var þrotið; ekki nema einn
eða tveir munnsopar eftir.
Maður kleif niður á sandinn.
Fyrst i stað bar ég alls ekki
kennsl á liann. Það var Alan,
en svo mjög hafði hann breytzt,
að hann mátti heita nær óþekkj-
anlegur. Hann minnti mann á
beinagrind, það virtist ekki vera
nokkur holdtætla eftir á hans
skrokk.
Augun lágu djúpt inni í liöfð-
inu og hvarmarnir voru bólgn-
ir, andlitið næstum svart af sól-
bruna, en þó með nokkrum
skellum, þar sem sandurinn
hafði setzt i svitann, svo að sól-
argeislarnir komust ekki að hör-
undinu. Hann var berlfættur,
og varð að styðjast við vörubíl-
inn til að verjast falli.
Við föðmuðum hann að okk-
ur.
Hann talaði slitrótt, en þó
gátum við nokkuð ráðið það af
orðum hans, hvílíka raun hann
hafði orðið að þola. Að visu
þurfti ekki orð til. Útlit hans
talaði sínu máli.
Daginn, sem hann skildi við
okkur, hafði hann gengið fram í
myrkur, en siðan lagzt fyrir,
örmagna af jireytu, þangað til
tunglið kom upp. Þá hélt hann
ferðinni áfram, og rakti leiðina
eftir benzíntunnunum svörtu,
yfir sandauðnina.
VIÐ og við fékk hann sér svo-
lítinn sopa af viskýinu, sem
hann hafði meðferðis, en geymdi
sér vatnið i lengstu lög. Vissi
að liann mundi liafa þess enn
meiri þörf, þegar sólin kæmi
upp og hitinn nálgaðist aftur
hámark sitt.
Undir dögun varð hann fyrir
því óhappi að linjóta um stein,
enda örþreyttur orðinn. Við
fallið hrotnaði önnur vatns-
flaskan, sem hann bar á sér.
En áfram hélt hann, eftir að
sól var kominn hátt á loft, reik-
aði áfram eins og svefngengill
og taldi stöðugt benzíntunnurn-
ar, sem liann fór framlijá.
Þegar líða tók að hádegi,
hneig hann örmagna niður. Sól-
argeislarnir brunnu á honum,
þar sem hann lá, og honum var
ljóst, að hans siðasta stund
kæmi fyrr en varði, ef hann
4Q — VIKAN 35. tbl.