Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 43

mælti Dmitri. ,,En ég get elcki
brugðizt þeim hinum.“
„En þú getur ekki orðið þeim
að neinu liði, Dmitri.“
„Ég held þó hópinn. Reyni
hvað ég get.“
„Hópnum verður sundrað og
þið verðið send sitt í hverja átt-
ina, þegar þar að kemur . . .“
„Ég verð þá hjá þeim þangað
til.“
Þarna stóð hann, lotinn og lág-
vaxinn og horfði yfir til þorpsins
úti við hafið. Þarna stóð hann á
fjallsbrúninni, sá hinn litli Mós-
es, og starði yfir á Fyrirheitna
Landið, sem hann vissi að hann
mátti einungis augum líta.
„Þú hefur lagt á þig mikið erf-
iði til einskis,“ hrópaði hún af
innstu hjartans sannfæringu.
„Kannski. Kannski ekki. Við
sjáum til.“
Hann reisti hana á fætur.
„Ég ætla að doka hérna við og
sjá til ferða þinna niður í þorp-
ið,“ sagði hann. „Þú skalt knýja
dyra á húsinu þarna, þar sem
báturinn liggur fyrir utan. Það
virðist vera fiskimaður, sem þar
á heima. Ég er viss um, að þar
verður tekið vel á móti þér og að
þú mátt treysta því fólki.“
Þau horfðu hvort á annað and-
artaksstund. Svo kyssti hún hann
á vangann. Vafði hann örmum,
fast og innilega.
„Nú verður þú að koma þér
af stað,“ sagði hann.
Hann stóð enn á fjallsbrúninni,
þgear hún kom að húsinu sem
hann hafði bent henni á og knúði
þar dyra. Hann sá einhvern
koma út og að þau ræddust þar
við andartak, og að hún hvarf
síðan inn fyrir. Hann tók upp
riffilinn sinn, sem hann hafði
lagt fró sér, hristi mjöllina vand-
lega úr hlaupinu. Því næst sá
hann dyrnar á húsinu opnast;
hún kom út fyrir og veifaði til
hans. Hann veifaði á móti og hún
hvarf inn í húsið aftur.
Þá sneri hann við og lagði af
stað til baka, leiðina, sem þau
höfðu komið . ..
Þ E G A R hann gekk inn í
skrifstofu Arnaldovs fulltrúa,
sat fulltrúinn þar við skrifborð
sitt og reykti ameríska sígarettu.
„Einmitt það, já,“ varð Arn-
aldov að orði. „Þú hefur þá af-
ráðið að ganga okkur sjálfvilj-
ugur á vald.“
„Það er rétt til getið,“ svaraði
Dmitri um leið og hann lagði
bakpoka sinn upp á skrifborðið.
„Og hérna er afgangurinn af
birgðunum. Það sem leitarmönn-
um þínum sást yfir.“
Fulltrúinn opnaði bakpokann
í skyndi. „Ég skil,“ sagði hann.
En svo virtist hann verða fyrir
vonbrigðum. „Það eru ekki nema
fáir pakkar af sígarettum. Og
hvað er nú þetta eiginlega?"
„Nestisskammtur, sem þeir
hafa í björgunarbátunum. Ég var
að hugsa um að flýja til Noregs.“
„Hvers vegna gerðir þú það
ekki?“ spurði fulltrúinn.
„Þú trúir því vafalaust ekki,
þó að ég segi þér að það hafi
verið vegna þess að ég vildi ekki
flýja mitt eigið land,“ svaraði
Dmitri.
„Nei, því trúi ég ekki. Náung-
ar eins og þú eiga sér ekkert
föðurland. Þú ert heimsborgari
að allri gerð.“
„Ég skal segja þér eins og er.
Ég hafði áhyggjur af félögum
mínum ...“
„Jæja, svo að þú ert tilfinn-
ingasamur eins og hinir, þegar
á reynir, ha?“
„Ég býst við því.“
„Þú ert merkilegur náungi.
Það er synd og skömm að við
skulum verða tilneyddir að
svæla allt hið merkilegasta ...“
Arpaldov kallaði á hervörð-
inn.
„Segðu Gradinkov að koma og
tala við mig.“
Gradinkov kom inn að andar-
taki liðnu.
„Hvernig gengur þér að hand-
sama foringja óaldarflokksins?
Þennan Dmitri?“ þrumaði Arn-
aldov.
„Við erum komnir á slóð hans.
Ég þori að ábyrgjast, að við verð-
um búnir að klófesta hann áður
en tveir sólarhringar eru liðnir.“
„Þið getið hætt eltingarleikn-
um. Hann situr hérna. Þið hefð-
uð ekki klófest hann næstu tutt-
ugu—þrjátíu órin.“
Gradinkov starði á Dmitri.
„Er þetta hann?“ spurði hann
undrandi. „Ertu viss um það?“
„Það er hann. Ég er viss um
<það.“
„Þessi drengur? Er það hann,
sem gert hefur okkur allt þetta
erfiði?'
„Hann og enginn annar.“
„Síðasti auðvaldssinninn. Ekki
verður það nú á honum séð.“
„Síðasti auðvaldssinninn. Jú,
þetta er hann.“
„Það skal ekki taka okkur
langan tíma að skafa þann ósóma
úr hugarfari hans.“
„Þú heldur það,“ mælti Arn-
aldov kuldalega.
„Láttu okkur um það,“ varð
Gradinkov að orði. „Komdu,
þinn auðvaldsseggur.“
LESTARVAGNARNIR voru
gamlir og úr sér gengnir, eim-
vagninn smíðaður einhverntíma
fyrir fyrri heimsstyrjöldina og
kynntur viði. Klefarnir voru
kaldir, en enginn kvartaði, enda
hefði það ekki þýtt neitt. Börn-
in hjúfruðu sig hvert að öðru til
að halda á sér hita.
Nadya, Dmitri og Vladimir
lágu saman úti í horni. Þau voru
þau einu af félögunum, sem tek-
izt hafði að halda hópinn og
komast í sama vagninn.
Vladimir varð litið þangað
sem vörðurinn sat. Hann hafði
matarskammtinn þeirra allra í
körfu hjá sér, en sparaði hann
við þau sem hann mátti. Sjálfur
stýfði hann rúgbrauðshleif úr
hnefa og tuggði græðgislega.
„Ég er banhungraður,“ varð
Vladimir að orði.
„Við fáum ekki matarbita fyrr
en í kvöld,“ svaraði Nadya. „Við
verðum að reyna að festa hug-
ann við eitthvað annað.“
„Ég er líka orðinn svangur,“
sagði Dmitri. „Leggizt þið fast
að mér. Kannski finn ég einhver
ráð.“
Þau Vladimir og Nadya skýldu
honum, svo að samferðafangarn-
ir sæu ekki til. Dmitri stakk
hendinni inn undir barminn á
loðfóðraðri úlpu sinni og dró
loks fram annað armbandsúrið,
sem hann hafði fólgið þar milli
laga. Síðan reis hann á fætur og
slangraði þangað, sem vörðurinn
sat.
Vörðurinn hafði bitið af
brauðhleifnum. „Hvað vantar
þig?“ tuldraði hann illskulega
með munninn fullan.
„Viltu eiga viðskipti við mig?“
spurði Dmitri.
„Viðskipti við þig?“
„Já. Tvo brauðhleifa fyrir eitt
armbandsúr?“
„Komdu með úrið, eða ég tek
það af þér með valdi.“
„Ef þú gerir það, segi ég lið-
þjálfanum að þú sért með það
á þér, og þá tekur hann það af
þér með valdi, eins og þú af
mér.“
Vörðurinn virti hann fyrir sér
og það kom hik á hann.
„Þrjá hleifa af brauði, og þú
færð úrið.“
„Þú sagðir tvo áðan!“
„Já, en nú vil ég fá þrjá. Viltu
ganga að kaupunum, áður en ég
hækka það upp í fjóra?“
„Hvar ertu með úrið?“
Dmitri sýndi honum það.
Hann teygði fram höndina og
augun loguðu af ágirnd.
„Brauðhleifana fyrst. Svo
færðu úrið,“ sagði Dmitri.
Vörðurinn seildist ofan í körf-
una, dró upp þaðan tvo brauð-
hleifa og rétti honum.
„Þrjá, eða þú færð ekki úrið,“
sagði Dmitri.
„Ég veit að þú hefur dregið
af okkur brauð, sem þú selur
síðan á brautarstöðvunum,"
sagði Dmitri við vörðinn. „Héð-
VIKAN 35. tbl. —