Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 44
Olymp
0 Hér er hin vinsæla OLYMPUS S ... 35 mm.
• Framúrskarandi myndavél á hóflegu verði.
© Útbúin öllum tæknilegnm nýjungum.
0 Mjög ljósnæm, Olympus Zuiko, linsa, F I. 8 = 42
mm, sem gefur eggskarpar myndir við allar
aðstæður!
© Innbyggður ljósmælir!
® Sjálfvirlc á allar hraðastillingar!
INNFLYTJENDUR:
LJÓSOP:
1.8 = 42 mm.
• Vegna hinnar ljósnæmu
linsu, þá getið þér tek-
ið innimyndir, litmynd-
ir eða svart-hvítar
myndir, án þess að
nota leifturljós (flash).
VERÐ AÐEINS
SÖLUUMBOÐ f REYKJAVÍK:
ÍSALDA Sf.
Pósthólf 1075, Reykjavík.
HANS PETERSEII
Bankastræti 4, sími 20313.
an í frá lætur þú okkur fá þann
skammt refjalaust, sem okkur
ber, en þessa þrjá hleifa dreg-
urðu af þínum eigin skammti.
Annars segi ég liðþjálfanum allt
af viðskiptum okkar í sambandi
við úrið.“
Þegar hann hélt aftur til
þeirra Nadyu og Vladimirs, sá
hann að öll hin börnin mændu
löngunaraugum á brauðin. „Þrír
hleifar er meir en nóg handa
okkur öllum,“ sagði hann og hélt
hátt brauðunum.
Og börnin brostu.
Dmitri rétti Nadyu brauðin,
sem deildi þeim meðal barnanna.
Dmitri hallaði sér aftur út af í
klefahorninu.
Jæja, hugsaði hann, ætli það
verði ekki eitthvað þessu líkt í
betrunarskólanum.
Það er aðeins þetta, hugsaði
hann enn, hvað skyldi maður
geta verzlað með þar? Hverju
mundi fólk þar hafa ágirnd á?
En eitt vissi hann. Ef maður
hugði á viðskipti, hvort heldur
sem var í betrunarskóla eða ann-
ars staðar, varð maður að vita
hvað fólk girntist, og hafa það
á boðstólum ...
LYSTARLAUSA
STÚLKAN.
Framhald af bls. 17.
seiða mig ekki lengur. Þér vitið
það bezt sem læknir, hvernig
þessi heitu, unaðslegu lönd lama
þrótt manns smám saman."
„Ég veit það,“ svaraði læknir-
inn. „Ég hef sjálfur dvalizt í
San Cristobal — líka í Haiti, að
vísu ekki nema skamman tíma
hérna megin í eynni, en lengst-
an tímann fyrir handan, í San
Domingo.“
Þau ræddu síðan margt um
Haiti, og vitnuðu í bækur, sem
ritaðar höfðu verið um eyna, sem
eitt sinni hafði verið frönsk ný-
lenda, en síðan blökkumanna-
lýðveldi í meira en öld.“
„Þér hafið vafalaust heyrt
zombianna getið,“ varð ungfrú
Hugo að orði.
„Jú, ég hef heyrt þær heimsku-
legu þjóðsögur," svaraði læknir-
inn. „En ég hef líka sjálfur séð
furðuleg, líkamsfræðileg af-
brigði, þróunarbreytingar . . .“
„Já, einmitt," mælti ungfrú
Hugo áköf. „Það er margt sér-
stætt, hér í Haiti. Zombisagnirn-
ar eiga sér mannfræðileg rök.“
Samræður þeirru urðu nú svo
fræðilegar, að ég gat ekki fylgzt
með , þeim, nema að litlu leyti.
Ég veitti því athygli, að ungfrú
Hugo spurði dr. Langton lækni
hvort að hann hefði nokkurn-
tíma heyrt zombia getið, annars
staðar en í Haiti.“
„Einhvern tíma heyrði ég sagt
frá mönnum, sem komu til eyj-
arinnar, urðu fyrir þessum ó-
skiljanlegu áhrifum — og breytt-
ust í zombiur. Og það voru hvít-
ir menn,“ bætti hún við og brosti.
„Þvaður,“ hreytti læknirinn út
úr sér.
„Ég er maður ófróður,“ varð
mér að orði. „En hvers konar
fyrirbæri eru þessar zombiur
eiginlega?"
„Það er hald eyjarskeggja,“
svaraði ungfrú Hugo, „að þetta
séu dánar manneskjur, sem
gengið hafa aftur og verði ekki
annað en svipur af sjálfum sér
— án blóðs eða vitundar, ein-
ungis skorpið og skinið hylk-
ið ...“
„Heldur trúlegt það, eða hitt
þó heldur,“ varð mér að orði.
Læknirinn brosti. „Og þó er
þetta ekki uppspuni einn,“ sagði
hann. „Það hafa fyrirfundizt
eitthvað svipuð fyrirbæri hérna
í Haití, en aldrei hef ég þó heyrt
að þær væru útflutningsvara.
Ungfrú Hugo brosti svo sá í
perluhvítar tennurnar. Djúp og
seiðmjúk rödd hennar lét þægi-
elga í eyrum. „Ég vona,“ sagði
hún, ,,að þér takið orð mín eins
og þau eru töluð. Mér hefur oft
fundizt, að það væri margt, sem
við fáum hvorki skilið né skýrt,
sem læknar varast að minnast
á, og aldrei sést getið í læknis-
fræðilegum tímaritum. Það er
eins og læknar hafi órjúfandi
samtök um það, að þegja um allt
það, sem skilningi þeirra og vís-
indalegri þekkingu er ofvaxið.
Er ekki eitthvað til í þessu, dr.
Langton?“
„Þér vitið of mikið,“ tuldraði
læknirinn. „Allt of mikið.“
Hún varð allt í einu alvarleg.
„Satt bezt að segja, læknir góð-
ur, þá er þekking min ákaflega
takmörkuð. Ég leik mér að alls
konar heilabrotum, og hef yfir-
borðskynni af ýmsu. Ég hef mjög
gott minni, skal ég segja yður,
og sýg í mig alls konar stað-
reyndir, á svipaðan hátt og
þerripappírinn sýgur í sig skrift-
ina. En ef þér reynduð að prófa
þekkingu mína, læknir góður,
munduð þér brátt verða þess
vísari, að það er með hana eins
og skriftina á þerripappírnum,
Hún er gloppótt og óskýr á köfl-
um, svo að maður verður að
grípa til ímyndunaraflsins, þegar
lesa skal í eyðurnar.“
„Þér þurfið ekki að reyna að
telja okkur trú um að þér séuð
gæddar sterku ímyndunarafli,“
varð mér að orði, „því að það
dylst ekki neinum.“
„Þér eigið við það, sem ég
sagði um zombíurnar, býst ég
við?“ mælti ungfrú Hugo.
„Jú, einmitt,“ viðurkenndi ég.
„Ég vona, að þar sé eingöngu
um ímyndun mína að ræða,“
svaraði hún. „Mér þætti sjálfri
mjög fyrir því, ef för farþeganna
í land yrði til þess, að við fengj-
um zombíur að ferðafélögum hér
um borð.“
Það var tveim dögum síðar,
að læknirinn minnti mig á þetta
44 — VIKAN 35. tbl.