Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 50

Allir í liættu, austur pefur.
A 7-3-2
^ A-K-3-2
^ 5-4
* 7-Ö-5-4
A K-8-4
V D-G-10-6
^ G-8-6
4. A-8-3
N
V A
S
A 6-5
9-4
^ K-10-9-7-3-2
4, 10-9-2
* A-D-G-10-9
V 8-7-5
♦ A-D
* K-D-G
Austur Suður Vestur
Pass 2 spaðar Pass
pass 3 grönd pass
pass pass pass
Norður
3 hjörtu
4 spaðar
Útspil hjartadrottning.
Þegar spilari spilar út eða gef-
ur spil, sem orsakar slæman ár-
angur fyrir hann og makker
hans, hættir makker oft til að
ásaka hann fyrir „að hafa spil-
að því, sem var hendi næst,“
sem sagt spilað hugsunarlaust.
Venjulega fylgir einnig í kjölfar-
ið athugasemd um það, að ein-
hver hugsun sé nauðsynleg til
þess að ná árangri í bridge.
Það verður aldrei of oft tekið
fram, að rétti tíminn til þess að
hugsa er í fyrsta slag.
Vestur spilaði út hjartadrottn-
ingu og byrjaði síðan að fitla við
spaðakónginn. En þegar blindur
kom upp fór hann að hugsa.
Sagnhafi drap með kóngnum í
borði og spilaði spáða og svínaði
drottningunni.
Áhugalaust, lét vestur fjark-
ann, suður fór inn á hjartaás og
svínaði spaðagosa. Nú drap vest-
ur, spilaði þriðja spaða og síðan
fékk vörnin einn slag á hvern
hinna litanna.
Hefði vestur drepið strax á
spaðakónginn, þá hefði sagnhafi
notað hina innkomnuna til þess
að svína tígli og þar með unnið
spilið.
Það var ekkert sérstakt við
vörn vesturs — það var ósenni-
legt að hann tapaði á því að gefa
fyrsta spaða ■— en þessi vörn
var árangurslaus ef hann hefði
hugsað sig um áður en hann gaf
spaðadrottninguna.
Hikandi spaði hefði verið eins
slæmur og „að spila því, sem
hendi var næst.“

smám saman fengið vaxandi óbeit
á vesalingnum, sem liún var orð-
in, en jafnframt var hún byrjuð
að trúa sögusögninni um það, sem
hún hafði einu sinni verið í kvik-
myndaheiminum. Hún var farin
að trúa á töfrana og yndisþokk-
ann, sem einu sinni voru talin
einkenni hennar. Henni hafði
lengi tekizt að ylja sér við þá
björtu mynd, hjúfra sig að henni,
til þess að hún gæti yljað henni
og dregið úr kuldanum, sem náð
hafði tökum á sálu hennar.
Henni skildist nú, að það hafði
verið heimska að vera að horfa
á þessar gömlu kvikmyndir. Þær
höfðu bakað henni vonbrigði,
sem líkja mátti að nokkru við
dauðdaga. Fyrir tuttugu og fimm
árum hafði „Tunglskinið“ fært
.framleiðendum sínum ofsagróða
einungis vegna nafns hennar.
gQ _ VIKAN 35. tw.
Blanche átti bágt með að trúa því,
þegar hún leit á sig á tjaldinu.
Henni skildist, að öll þessi ár
liafði vörn hennar gégri innan-
tómum raunveruleika verið inni-
lialdslaus draumsýn.
En hún hafði samt þarfnazt
þeirrar drauinsýnar, því hún
liafði haldið henni uppi. Allt var
æskilegra en liinn hroðalegi
veruleiki núverandi ævi hennar.
Raunveruleikinn var allt i
kringum liana þarna í lierberg-
inu. Hann var fólginn i stóra
rúminu hennar úti í myrkrinu í
horninu, hjólastólnum og stöng-
inni, sem hún, auminginn, greip
jafnan í, þegar hún þurfti að lyfta
sér í rúminu, og hann var fólg-
inn í náttborðinu, sem var allt
fullt af lyfjaglösum. Svo var skrif-
borðið, sem enginn stóll hafði
staðið við í tuttugu ár. Allt var
þetta raunveruleikinn,' þáttur í
fötlun hennar. Blanche andvarp-
aði, og þegar hún iieyrði andvarp
sitt hröklc hún við og leit skyndi-
lega á dökka, þrekvaxna konuna,
sliu sat við hlið hennar.
Svo margar dapurlegar hugleið-
ingar höfðu leitað á hana, að hún
hafði gleymt, að hún var ekki
ein. Henni varð nú litið á ská á
konuna, sem sat við hlið hennar,
og vr.r andlit hennar að hálfu í
skugga. Stór, dökk augun, sem
störðu án afláts á viðtælcið, voru
hálflukt, eins og konan væri jafn-
framt niðursokkin í hugsanir
sínar. Drættir andlitsins virtust í
senn hafa mýkzt og þrútnað með
aldrinum, svo að feitt holdið virt-
ist ætla að gleypa smáfríðan svip-
inn, sem cinu sinni h-ifði verið
svo þékktur. En það var meira
en aldur, se’m kom í þessum svip.
Það var eins og sótthiti skini úr
starandi augunum, og í svipnum
var eins konar reiðileg réttlæting.
Réttlæting gagnvart hverju?
Blanche neyddi sig til að hætta
rð horfa á J ne og leit aftur á
sjónvarpsviðtækið. Líklega var
þctta allt hugarburður einn —
hún lagði i svipbrigði og látæði
Jane uggvænlega merkingu, sem
v; r ef til vill ekki fyrir hendi.
Það var svona, þegar einveran
varð of þrúgandi — maður varð
of næmur og viðkvæmur, og mað-
ur varð að gæta þess að láta huga
sinn ekki leilca á sig.
Kenjar Jane voru engin nýj-
ung, og ástæðulaust var að ótt-
ast þær. Hún var bara i þessum
„ham“, sem hiin komst við og við
í, og þetta byrjaði alltaf á sama
hátt — með þrjózkri þögn, flótta-
legur augnatilliti og ögrandi
jirjózku. Svo raulc hún kannske
upp, og loks fór hún að drekka.
Blanclie var fyrir löngu búin að
átta sig á þessum hamskiptum og
lét sér fátt um þau finnast.
Hvernig stóð þá á því, að henni
fannst, að Jane væri eittlivað
öðru vísi en hún hafði átt að
venjast undir svipuðum kringum-
stæðum? Ögrunin var elcki eins
mikil í augnatilliti Jane, en hins
vegar var eins og hún byggi yfir
einhverjum ákveðnum tilgangi,
eins og . . . Blanche lagði hönd-
ina snögglega á stólarminn. Hún
varð að stöðva slíkan hugsunar-
liátt tafarlaust. Hún beitti hug-
arflugi sínu til að skjóta sér und-
an sannleikanum. Það var senni-
lega Blanche einni að kenna, að
Jane hafði farið úr jafnvægi.
IJún hefði átt að vera þrekmeiri
og standast löngunina til að sjá
sjálfa sig 1 sjónvarpinu. Hún liafði
vitað með sjálfri sér, að gömlu
myndirnar mundu aðeins baka
henni vandræði. Hún hefði aldrei
átt að láta sér til hugar koma að
horfa á þær, og enn síður hefði
hún átt að samþykkja, að Jane
sæi þær.
En hún gat samt ekki annað
en velt fyrir sér, hvaða hugsanir
mundu vera að byltast að balci
hálfluktra augna Jane. Ganila af-
brýðisemin brauzt vafalaust um
þar, gamla, brennandi öfund-
in, sem hafði blundað árum sam-
an, en aldrei kulnað og dáið
raunverulega.
Einu sinni þegar Jane hafði
drukkið dögum saman, liafði
Blanclie séð greinilega ásjónu af-
brýðisemi hennar, og það hafði
verið ljót sjón. Hún sá hana
stundum fyrir hugaraugum sér,
er hún stóð í dyragættinni, studd-
ist við annan vegginn og hellti
úr skálum reiði sinnar yfir hana.
„Hah, þú varst svo mikil leik-
kona, svo fögur, ,ha?“ Hún hafði
staðið þannig lengi, tönnlast á
orðunum og hrækt þeim síðan út
lir sér, eins og um eitur væri að
ræða. „Já, allir sögðu við þig,
hvað þú værir glæsileg og stór-
lcostleg, af því að það var talið
eitthvað í þig varið. Já, menn
sögðu það áður, en hver segir það
núna? Hvað ertu nú, aumingi,
öryrki, fatlaður vesalingur. Dans-
aðu fyrir mig, leyfðu mér að sjá,
hvað þú ert falleg. Já, sýndu það!“
Hún hafði þagnað og starað með
hatri á Blanche. „Já, þú varst
lagleg, rétt er það, en það var
líka allt og' sumt! Ég hafði hæfi-
leikana — þótt allir létu sér á
sama standa um það . . . Og ég
hefi þá enn, en þú ert ekkert!
Þú ert andslcotann ekkert. Reyndu
bara ekki að láta sem þú sért
betri en ég . . .“
Blanche hryllti við endurminn-
ingunni og velti því fyrir sér,
hvort sams konar hugleiðingar
mundu fara um huga Jane, er hún
virti myndina fyrir sér. Losaðu
þig við fortíðina, sagði hún við
sjálfa sig með heift, stökktu þess-
um hugleiðingum í útlegð, lirektu
þær út í lculda og myrlcur. Hún
leit á Jane og vætti varirnar til
að taka til máls, og liún beið eftir
hljóði raddar sinnar, eins og það
mundi boða einhverja yfirvof-
andi skelfingu.
„Jane . . . ?“
Áður en liún gat sagt nieira,
hafði Jane staðið á fætur úr stól
_ sínum, gengið að sjónvarpsvið-
tækinu og skrúfað fyrir það.
Myndin dofnaði og hvarf, en birt-
an frá borðlampanum virtist
verða skærari og varpa gulum
geisla sínum á stærra svið á gólf-
teppinu. Skuggarnir handan við
rúmið virtust hins vegar vaxa og
eflast. Blanche starði á þá forviða
og brosti snöggvast, þegar Jane
sneri sér að henni.
„Ég — ég ætlaði einmitt að fara
að biðja þig að slökkva á því.“
Jane leit við henni í rökkrinu,
andartaks þögn varð og svo sagði
Blanche og hló taugaóstyrk: „Ég
held, að við ættum ekki að eyða
tíma okkar i þessar gömlu mynd-
ir. Þær eru svo agalegar . . .“
Jane yppti öxlum hirðuleysis-
lega og gekk lil dyra. Blanche
seildist til annars hjólsins á stóln-
um og sneri honum.
Framhald i næsta blaði