Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 9
Svona er tvinnað. Ella hefur sjálf gert
tvinningatréð.
sögð hún þúsund sinnum. Þess vegna skyldum við láta hana
liggja en tala um eitthvað annað. Nú vissi ég', að önnur
héti Ella, eða væri kölluð það, og vildi fá að vita, hvað
hún héti fullu nafni.
Sú í jakkanum hló og svaraði:
— Elin Bjarnadóttir.
— Og hin?
— Kristín Guðrún Bjarnadóttir.
Ég skrifaði niður nafnið.
— Svona áttu ekki að skrifa það, sagði Kristín.
Ég leit fyrst á hana, svo aftur á blaðið, til að gá hvort
ég hefði kannski sett ypsilon í Kristín eða hvað. Ég sá
þar enga prentvillu svo ég spurði:
— Heldur hvernig?
— Þú átt að skrifa bara Stína gamla á Heiði.
Ég hugleiddi þetta með sjálfum mér og þagði því um
stund, en þessi nýja vinkona mín, Stína gamla á Heiði,
var enn með hugann við ættfræðina og greip tækifærið:
— Sérðu hökuna, Ella?
Framhald á bls, 41.
— Þetta heitir dopulkeraba, sagði Stína.
Ella lætur sig ekki muna um, að grípa í orfið og slá túnið.
af því það er dálítið algengt í minni ætt, gall ég við þegar hún nefndi
það. Og satt frá að segja, þá minnir mig að ég hafi einhvern tíma heyrt
það að ég væri eitthvað skyldur þessari Þórunni, sem var gift — ja — ég
man ekki í bili hvað hann hét — að minnsta kosti var ég eitthvað skyldur
einhverri Þórunni, sem einu sinni átti heima í Skaftafellssýslum — eða
þá ég var skyldur einhverjum, sem þekkti hana — ég man þetta ann-
ars ekki.
Ekki voru þær ánægðar enn. Við þvældum þarna um ættfræði fram og
aftur góða stund, þangað til ég var varla viss um nöfn og fæðingarstaði
foreldra minna lengur. Þá hreinlega gafst ég upp og lagði árar í bát. Ég
viðurkenndi það hreinlega, að ég kynni ekkert í ættinni minni og mér
þýddi ekkert að vera að reyna að rifja hana upp, þótt mér hefði verið
VIKAN 37. tbl.
9