Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 14

MjNðlW
Smásaga eftir Larry Hague
Fyrsti uppskurðurinn þennan dag-
inn stóð svo lengi yfir, að klukkan
var farin að ganga tólf, þegar ég gat
fengið mér eitthvað að borða inni
á læknastofunni. Dr. Poole er. van-
ur að koma aðvífandi fyrir fullum
seglum stundvíslega klukkan hálf
átta á hverjum morgni, og ég á ekki
annars úrkosta en að velta mér
fram úr rúminu undir steypibaðið
og út úr því aftur og beina leið inn
á skurðdeildina. En þegar Poole
birtist í skurðstofunni, er eitthvað
það við hann, sem fær alla til að
vakna á stundinni.
Það er, þó ekki nema sé stærðin
á honum. Hann er svo hár að hann
verður að beygja sig niður fyrir
framan hjúkrunarkonuna, sem
klæðir hann í sloppinn. Og svo þeg-
ar hann rymur: — Góðan dag, herr-
ar mínir, þá er eins gott að vera
glaðvakandi, ef einhver, eins og ég,
ber þær vonir í brjósti að verða ein-
hvern tíma aðstoðarlæknir hans.
Poole les fyrir í dagbækurnar á
milli uppskurða, svo að þegar fyrsta
sjúklingnum er ekið inn í lyftuna,
innpökkuðum upp að hálsi, og næsta
sjúklingi er ekið inn á skurðstof-
una, gefast nokkrar mínútur til að
fá sér örlítið í svanginn. Ef maður
er vel liðinn af hjúkrunarnemunum,
er kannski hægt að fá kökubita með
kaffinu. Ég reyni því að vera vin-
gjarnlegur og skemmtilegur við
nemana. Ég er eins og stóribróðir
þeirra, sem sjálfar hafa of marga
aðdáendur. Ég er aðdáandi þeirra,
sem enga aðdáendur eiga, og leik
föðurhlutverk hjá þeim tauga-
óstyrku, sem eru að hefja nám sitt.
— Já, ég held nú, að ég sé ávallt
reiðubúinn að vera öðrum til að-
stoðar!
Nemarnir eru reglulega glaðvær
hópur. Þær geta ekki mikið látið
bera á sér, með grímu upp að aug-
um og íklæddar kyrtli með fallhlíf-
arsniði, sem reirður er saman í mitt-
Yflrlæknirlnn hafði horn I
síðu hans, og þvi vissi ungí
læknirinn, að hann gæti
aldrei orðið skurðlæknir
y — VIKAN 37. tbl.