Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 27

Hann kom til New York, með tuttugu dollara
í vasanum, en veitir nú forstöðu bakaríi í
stærsta hóteli í Nebraska.
Við fréttum að hann væri staddur hér heima
í sumarfríi og langaði okkur til að forvitnast
dálítið um veru hans þar vestra. Við hringdum
þess vegna til hans, þar sem hann var staddur
hjá kunningjum sínum hér í bænum og fórum
fram á viðtal. Hann kvaðst svo sem ekkert
markvert hafa að segja, hann hefði bara farið
þarna vestur, væri búinn að vera þar í ellefu
ár og búið, en velkomið væri að ræða við okk-
ur, já, já, guðvelkomið. Við snöruðum okkur
því til hans og hér er árangurinn:
— Hvaða ár fórst þú til Bandaríkjanna,
Ólafur?
— Árið 1952, til New York. Ég hafði þá um
skeið unnið hérna á vellinum, en langaði til að
freista gæfunnar vestra. Þegar til N. Y. kom,
átti ég aðeins tuttugu dollara í vasanum og
eyddi auðvitað helmingnum í vitleysu strax
fyrsta daginn.
— Varstu búinn að fá atvinnu ytra þegar
þú fórst?
— Nei, nei, það eina sem ég var búinn að
gera ráðstafanir með, var húsnæðið, en það
var ég búinn að tryggja mér hjá Ingibjörgu
Halldórsdóttur, móður Birgis Halldórssonar
söngvara. Hún leigir út herbergi og það voru
oft íslendingar hjá henni. Ég var svo heppinn
að hitta strax fyrsta daginn Ameríkana, sem
ég þekkti af vellinum og hann benti mér á
ráðningarstofu fyrir bakara, framreiðslumenn
o. fl. Þangað fór ég því og fékk strax vinnu og
gat byrjað daginn eftir. Þarna var ég svo í 7
mánuði, þá kom konan að heiman með barnið.
— Þú ert bakari að iðn?
— Já, ég lærði hjá Jóni Guðmundssyni á
Hverfisgötunni. Um leið og ég var búinn að
læra, keypti ég hluta í bakaríi á móti Ingólfi
Guðmundssyni. Þá fór ég beint í meistarafé-
lagið, seldi síðan og fór í sveinafélagið. — Þetta
mundu sumir kalla afturför.
— Hefurðu unnið að faginu öll árin ytra?
— Já, ég keypti lítið bakarí í Fremont, sem
er lítill bær í Nebraska, með um 19 þúsund
íbúa. Bakaríið var í mestu niðurníðslu og kost-
aði mig mikla fyrirhöfn að vinna því orð á ný.
Þarna gekk mér mjög vel, en einn góðan veður-
dag komu menn og sögðu að ég yrði að fara,
þeir ættu að rífa húsið. Við þessu gat ég ekk-
ert sagt, þar sem leigusamningurinn var út-
runninn. Mér kom til hugar að byrja á öðrum
stað í bænum, en hætti við það. Bæði var það
að ég var orðinn nokkuð þreyttur af mikilli
vinnu og svo hitt, að mér höfðu borizt mörg
góð tilboð um að veita bakaríum forstöðu. Eitt
tilboðanna var frá Cornhusker Hotel í Lincoln,
þarna skammt frá, og þar sem ég þekkti til í
borginni sló ég til og tók því. Þetta hótel er
það stærsta í Nebraska. Það er tíu hæðir, hefur
300 gistiherbergi og marga veizlusali. Enn-
fremur eru þar 2 almenningsmatsalir. Þarna
dvelur fólk af öllum stéttum. Lincolnborg er
höfuðborg Nebraska, hefur u. þ. b. 150 þús.
íbúa. Mest ber þarna á Norðurlandabúum,
Tékkum og Pólverjum, allt ágætisfólk.
— Hvernig er veðurfarið?
— Sumrin eru mjög heit og veturnir mjög
kaldir. Hitinn kemst upp í 40 stig og frost getur
orðið mikið, og iðulega snjóar þarna.
— Hvernig er með upphitun?
— Við hitum upp með jarðgasi, sem leitt er
frá Suðurríkjunum. Sumir elda við jarðgas, það
er ódýrara. Rafmagn höfum við frá kjarnaofni,
þeim fyrsta, í Bandaríkjunum, sem byggður er
til almenningsnota. Það er nokkuð dýrt, þar
sem stofnkostnaðinum er skipt niður á fyrstu
árin. En það mun ekki verða dýrara með ár-
Framhald á bls. 49.
Ólafur Jónsson. Myndina tók Kristján
Magnússon í sumar.
7116 Fairfax Ave, Lincoln,
Nebraska, U.S.A.
VIKAN 37. tbl. — 27