Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 39

okkar varla byrjuð. Öðru sinni
urðum við að taka hamskiptum,
því að okkur var búinn dýrleg-
asti fagnaður, eins og hetjum
eftir sigraða raun. Þúsundir
manna biðu okkar á hafnar-
bakkanum, þar á meðal evrópsk-
ar þokkagyðjur í bíkiníbaðföt-
um. Hygg ég óhætt að fullyrða,
að sagnfræðilega séð hafi skotið
þar dálítið skökku við móttök-
ur þær, sem Kólumbus varð að-
njótandi.
KINS OG FUGLAHRÆÐUR
f TÍZKUVERZLUN.
Þegar í land kom varð okkur
fyrst fyrir að fá okkur heitt bað,
og því næst tólf rétta máltíð á
glæsilegum matsölustað. Ekkert
virtist of gott fyrir áhöfn „Nínu
II“, sem fenginn var bústaður í
frægasta gistihúsi borgarinnar,
Hotel Metropole, og var þetta í
fyrsta skipti, sem sumir af á-
höfninni komust í kynni við slík-
an munað, og það var því líkast
sem við leiðangursfélagarnir níu
værum fuglahræður í tízkuverzl-
un innan um alla þessa fögru
samkvæmisklæðnaði, karla og
kvenna.
Að veizlufagnaði loknum
hlýddum við messu hjá föður
Sagaseta í þeirri sömu kirkju,
sem sagan segir að Kólumbus
hafi hlýtt messu áður en hann
lét í haf. Að því búnu tókum við
til við undirbúninginn um borð
í Nínu. Ég keypti unga geit, sem
við skírðum Pinzónu, í höfuðið
á ungri og fallegri stúlku, sem
við höfum allir kynnzt nokkuð
í Palos. Loks tókum við með
okkur um borð kettlingsgrey.
Matsveinninn Antonio gaf henni
nafnið „Linda“, sem kvað þýða
falleg á spænskunni. Hún varð
þegar í stað yndi og eftirlæti
allra fyrir fjör sitt og kæti.
Þegar við höfðum skotið há-
tíðlega af kanónu skipsins, gerð-
um við tilraun til að róa Nínu
úr höfn, eins og Kólumbus og
menn hans munu hafa gert, en
mótvindurinn varð okkur ofur-
efli, svo að við urðum að þekkj-
ast það góða boð að vera dregnir
út fyrir hafnarmynnið. Þegar svo
að dráttartaugin hafði loks verið
leyst, held ég að við höfum allir
verið því fegnastir að vera komn-
ir aftur á haf út, úr öllum veizlu-
fagnaðinum í landi. Og nú hófst
loks hin eiginlega sigling okkar
í kjölfar Kólumbusar, austur um
haf til hins nýja heims. Okkur
grunaði það ekki þá, að sú sigl-
ing yrði okkur bæði erfiðari og
hættulegri, en hún hafði orðið
Kólumbusi.
Það voru fyrst og fremst vist-
irnar og vatnið. Við höfðum tek-
ið með okkur birgðir af hvort-
tveggja þó af meiri óskhyggju og
bjartsýni en hóflegt gat talizt.
Ég hafði grun um að vatns-
kaggarnir gömlu, sem við tókum
um borð í Las Palmas væru lek-
ir, og að ávextirnir mundu fljót-
lega rotna og spillast í rökum
lestunum. Fyrstu vikuna, sem
við vorum á siglingu, var farið
ofan í lestina til athugunar, og
kom þá í ljós að grunur minn
var ekki að ástæðulausu, því að
tveir kaggarnir af fimm höfðu
lekið svo að ekki var deigur
dropi eftir í þeim, en það þýddi
að 40% vatnsbirgða okkar voru
þrotnar. Carlos fyrirskipaði þeg-
ar stranga vatnsskömmtun, og
að farið skyldi sparlega með vín-
ið. Það seinna reyndist þó ill-
framkvæmanlegt; Spánverjarnir
um borð voru því vanastir að
drekka vínið eins og vatn. Ofan
á þetta bættist svo það, að byrð-
ingurinn tók enn að leka, þegar
við höfðum siglt einar 60 mílur
frá Las Palmas, og ekki bætti úr
skák þegar ein af dælunum
missti allt í einu sogkraftinn.
Upphaflega var það áætlun
okkar að sigla sem næst vestri,
og aldrei suður fyrir 24. breidd-
arbaug. En fyrsta hálfa mánuð-
inn náði norðaustlægi staðvind-
urinn aldrei að verða yfirsterk-
ari; þess í stað var ýmist hörð
vestanátt og ládeyða annað veif-
ið og sterkur suðurstraumur. Ég
mældi stöðu okkar hvenær sem
færi gafst og komst að raun um
að okkur rak stöðugt suður á
bóginn; vorum jafnvel lengra frá
San Salvador en þegar sigling
okkar hófst.
Mestar áhyggjur höfðum við
þó af því hve ört gekk á vatnið
og vistirnar spilltust. Við höfð-
um ekki verið nema fimm sólar-
hringa á siglingu, þegar helming-
urinn af öllum ávaxtabirgðum
okkar, melþnum, appelsínum,
banönum og tómötum, var orðið
svo skemmt, að við (urðum að
varpa þeim fyrir borð. Carlos
drakk jafnvel til reynslu sopa af
sjó við og við til reynslu, ef til
kæmi. Michael, sem kveið því
versta, reið háfnet til að veiða
í átu og svif. Bedoya gamli kom
upp um kvíða sinn, þegar hann
minnti mig á að hirða skinnið
af geitinni, þegar við neyddumst
til að slátra henni; það væri líka
matur.
Þetta varð til þess, að ég fór
að bera saman aðstæður okkar
og Kólumbusar. Hvort mundi
verra — að vita eins og við
gerðum, að 3000 mílna sigling
var að áfangastað, og hafa ekki
nægar vistir til að ná þangað,
eða hitt að hafa nóg af vistum,
en ekki hugmynd um hve löng
sigling var framundan. Þetta var
einskonar heimspekileg hugleið-
ing um takmark og líkurnar til
að ná því, og ekkert svar við
spurningunni. Þannig gerir haf-
ið einfalda menn að heimspek-
ingum — og gagnkvæmt.
Auk þess áttum við um borð í
Nínu II við ýmis þau vandamál
að stríða, sem Kólumbus og
menn hans hafa eflaust látið lönd
og leið. Það er til dæmis dálítið
erfitt fyrst í stað fyrir nútíma-
menn að láta sér lynda að hafa
ekkert salerni annað en sjóinn,
en öðrum ráðstöfunum varð að
sjálfsögðu ekki viðkomið í ekki
stærra skipi. Dag nokkurn, þeg-
ar einn af áhöfninni sat með
beran bossann út fyrir borð-
stokkinn, varð honum litið aftur
fyrir sig, og sá þá stærðar há-
karl gægjast upp úr sjónum með
gapandi kjaftinn. Það var því
skiljanlegt að hræðslan við há-
karlana gripi um sig um borð,
sem meðal annars varð til þess
að við Michael hættum að baða
okkur í sjónum þegar lygnt var.
Þetta kom sér illa fyrir okkur,
því að rakinn og ódaunninn í
vistarverum okkar var illþol-
andi. Bedoya gamli hafði til
dæmis hvorki farið í bað né skipt
um föt mánuðum saman. Loks
tókst mér þó að fá áhöfnina til
að fá sér bað í sjónum, eftir að
ég hafði sjálfur kafað undir kjöl
til að sannfæra hina um að ekki
væru neinir hákarlar í grennd-
inni. Það var að vísu nokkur
áhætta, en vel þess virði.
Fiskiveiðin brást okkur fyrst
í stað. Einu sinni sáum við
nokkra hvalkálfa, og iðuglega
sáum við hnýsuvöður, hákarla
og flugfiska, en gátum ekki náð
neinu ætilegu um borð. Á níunda
degi veiddi Antonio þriggja
punda fisk. Og á tólfta degi kall-
aði presturinn allt í einu, að það
væri heldur en ekki fiskur, sem
kominn væri á hjá sér. Það var
líka orð að sönnu — tíu feta há-
karl og hinn harðasti viðureign-
ar. Varð nú mörgum illa á í
messunni hjá föður Sagaseta;
Bedoya gamli reyndi árangurs-
laust að slöngva lykkju um
sporð illfisksins, Antonio reyndi
að skutla hann og Carlos að
höggva hann öxi. Geitin kumr-
aði hátt af skelfingu, en Linda
forðaði sér upp í reiðann, þar
sem hún mjálmaði hástöfum.
Því fór fjarri að viðureigninni
væri lokið, þegar okkur tókst
seint um síðir að innbyrða há-
karlinn, því að hann barðist um
á þiljum eins og óður væri. Það
var furðuleg sjón að sjá þarna
fimm eða sex karlmenn berjast
við ófreskjuna vopnaða öxum,
15. aldar spjótum, skutlum og
jafnvel sleggjum. Þegar minnst
varði brá hákarlinn kjafti að fæti
eins af fjandmönnum sínum, og
flýðu þá allir, en Linda gerði sér
lítið fyrir og stökk ofan á skrokk
hákarlsins og fram á hausinn, á
meðan hann var enn ekki dauður
og brá kjafti að hverju, sem fyrir
varð. Loks var hákarlinn dauð-
ur, en við hresstum okkur á
rommi eftir afrekið og hlýddum
harmonikkuleik — og gátum
ekki sofnað lengi nætur, svo
æstir höfðum við orðið í viður-
eigninni.
FRAMLEIÐUM:
INNIHURÐIR ÚR:
Eik
Mahogany
Tekki
Oliveraski
Hvítaski
Frado
Rósaviði (indverskum.
Avodire
ÚTIHURÐIR ÚR:
Tekki
Afromosia
Afzelia
Oregon Pine
Þyljur með álímdum spæni á harðplötur og striga.
Tökum að okkur innréttingar íbúða, stórverk og minni
framkvæmdir.
BYGGIR h.f.
Sími 34069. •— Reykjavík.
_______________________I
VIKAN 37. tbl. —