Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 48

YOKOHAMA er elzti hjólbarðairamleiðandi Japans og
býður því upp á mikla reynslu í gerð hjólbarða.
YOKOHAMA framleiðir hjólbarða og slöngur fyrir allar
gerðir bifreiða — bifhjóla, landbúnaðarvéla o. s. frv.
MARGAR GERÐIR — MÖRG MYNZTUR.
YOKOHAMA TRYGGIR GÆÐIN,
HAMA
Einkaumboð:
ASIUFELAGIÐ H.F.
Hafnarstræti 11. Reykjavík. Sími 10620
TILHUGALÍF. Frh.
aldrei, jafnvel ekki, þegar sonur
líkkistusmiðsins tók að venja
komur sínar til hennar á kvöld-
in. Hann var ósköp indæll, en fór
bráðlega að þukla hana og
kreista og þá sagði hún blátt
áfram við hann: „Til hvers ertu
að þessu?“
„Nú, skilurðu það ekki, mann-
eskja,“ svaraði hann með undur-
furðulegu brosi. „Auðvitað af
því að mér lízt vel á þig.“
„Hefurðu þá í hyggju að gift-
ast mér?“ spurði hún, frómlega
og ákveðið.
Hann fór undan í flæmingi og
vildi fá að kyssa hana, en hún
leit í augun á honum, heldur
kuldalega og ýtti honum frá sér.
„Mér lízt vel á þig,“ sagði hún.
„En ég líð ekkert flangs. Enginn
annar en mannsefnið mitt fær
að þukla neitt á mér.“
Þá hætti hann að koma til
hennar og hún grét svolítið í
laumi, því að henni hafði litizt
vel á hann. Stuttu síðar hitti hún
Sigurlinna steinsmið. Hann var
ekki með neitt káf, en gekk beint
til verks og bað hennar.
Hún hugsaði sig um lengi vel.
Sigurlinni var myndarmaður og
þótt steinsmiðir gengu ekki með
hálstau daglega, og gætu naum-
ast talist heldri menn, voru þeir
hátt hafnir yfir venjulegt verka-
fólk og áttu að geta orðið ríkir,
ef vel var á haldið. Hún hefði að
vísu heldur kosið verzlunar-
mann, einkum þá, sem sátu á
skrifstofu, en þrátt fyrir ýmsar
tilraunir í þá átt, hafði henni
ekki tekizt að kynnast neinum
þeirra.
Sigurlinni var sterkur og stór-
vaxinn og gæddur mikilli þolin-
mæði, enda kom það sér vel, því
hann varð að bíða eftir svarinu
nokkuð á annað ár. Loks leyfði
hún honum að kyssa sig eitt
kvöld og sagði: „Ég skal giftast
þér, þegar þú ert búinn að byggja
handa okkur hús.“
Hann varð enn að bíða ár í
viðbót og á meðan byggði hann
steinbæinn. Það voru að vísu ekki
vegleg húsakynni, en hún lét
sér þau nægja, gegn loforði hans
fyrir því, að hann skyldi bæta
stórri stofu við hann seinna. Því
næst giftust þau og níu mánuð-
um seinna eignaðist hún Hann-
es. Upp frá því varð hún eilítið
stygglyndari en áður við Sigur-
ilnna og þrjú ár liðu, þangað til
að hún varð næst barnshafandi.
Þá lét hún hann vita, að hún
væri ákveðin í því, að hlaða ekki
niður ómegð, því að barnmörg
hjón yrðu sjaldan rík. Ekki þótti
steinsmiðnum það neinn gleði-
boðskapur.
í þetta sinn fæddi hún and-
vana barn, en orð sín stóð hún
við, eigi að síður, og varð heldur
kalt milli hjónanna upp frá því.
Þóttist Sigurlinni illa svikinn að
vera kvæntur og þó ekki kvænt-
ur, en hún anzaði því til, að strax
og efni þeirra væru orðin sæmi-
leg, skyldi hún sýna honum meiri
tilhliðrunarsemi í þessa átt. Hann
benti henni á, að fæst hjón í
þeirra stöðu væru betur í vegi
stödd efnalega en þau. „Eða hvað
viltu, að ég geri, á ég að stela
peningum?" spurði hann heldur
stygglega. „Við spörum hvern
eyri, sem við getum og dembum
honum í bankann, en maður
verður auðvitað seint burgeis á
laununum mínum einum saman.“
„Byggðu svolitla viðbót við
kofann og sæktu um borgara-
bréf,“ sagði hún og hafði hugsað
þetta mál lengi. „Við getum haft
dálitla verzlun, til að létta undir
með okkur og hana get ég pass-
að, núna, þegar drengurinn fer
að komast af höndum. Hver veit,
nema við getum önglað saman
nógu miklu til að geta keypt
stærra hús og verzlunarpláss
uppi á Laugavegi. Það ætti að
geta lánazt með tímanum.“
Sigurlinni var dagfarsprúður
maður, en nú blés hann vonzku-
lega. „Það held ég, að þú sért
orðin vitlaus, kona,“ sagði hann
og hafði hærra en hann var van-
ur. „Til hvers andskotans eigum
við að verða svona rík?“
„Ef allt gengur eins og ég
vona,“ anzaði Þorbjörg hóglát-
lega, þá ættum við að geta kom-
ið vel undir okkur fótunum á
svo sem tíu árum, að þú gætir
hætt við steinsmíðina og gerzt
kaupmaður eingöngu, Það mundi
fara þér vel að hafa dálitla ýstru,
svo myndarlegum manni og auð-
vitað munur að þurfa ekki að
böðlast í erfiðisvinnu daglega.“
Hún brosti til hans, en hann var,
aldrei þessu vant, kominn í
versta skap:
„Kaupmaður, þvuh!“ sagði
hann skrækróma. „Ja, fjandinn
fjarri mér, ég segi bara það!“ Því
næst steðjaði hann á dyr og kom
ekki heim, fyrr en seint um
kvöldið og var þá talsvert kennd-
ur. Raunar var hann þá orðinn
skapbetri og henti góðlátlegt
gaman að öllum fyrirætlunum
hennar. En allt í einu varð hann
hugsi og eftir nokkra þögn sagði
hann: „Andskoti væri það nú
annars notalegt!"
„Notalegt, hvað?“ hreytti Guð-
ríður út úr sér. Þetta var í fyrsta
sinn, að hún sá hann undir áhrif-
um víns. Hann var annars mesti
reglumaður.
„Nú, hvað heldurðu — auð-
vitað að vera kaupmaður, mann-
eskja — og með ýstru í þokka-
bót!“ Sigurlinni hló tröllslega.
„Hvað ætli þú verðir!“ tautaði
hún og bætti við í hálfum hljóð-
um: „Mér kæmi ekki á óvart,
þó að það yrði stutt í öllu hjá
þér.“
Henni hnykkti við, er hún
heyrði sín eigin orð og síðan
varð hún beinlínis hrædd við
þau, þegar þeir komu heim með
hann slasaðan, nokkrum dögum
seinna. Það var í fyrsta skipti,
— VIKAN 37. tbl.