Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 2

Alltaf fjölgar Volkswagen

i>>>

Heildverzlnnin Hekla h.f.
Laugavegi 170—172 — Reykjavík — Sími 11275.
í fullri alvöru:
Nærgætni
Orðið „nærgætni“ finnst ekki
neins staðar í Biblíunni. Okkur
virðist það undarlegt, þar sem
þetta er svo þýðingarmikið at-
riði í öllu því, sem viðvíkur um-
gengnisvenjum samfélagsins. Að
sýna öðrum nærgætni er álitin
mjög lofsverð dygð, jafn augljós-
lega og ónærgætni er fyrirlitleg
og illmannleg. Vegna hvers minn-
ist Ritningin ekkert á þetta? Eða
skilgreinir hún þetta á annan hátt
og með öðrum orðum? Auðvitað
j er hin mannlega dygð nærgætnin
innifalin í öllu því, sem guð-
spjöllin segja um kærleikann til
náungans. Hugsunarháttur, sem í
raun og veru byggist á kærleiks-
kröfu kristninnar felur einnig í
sér nærgætni við náungann.
Maður vill ekki gera þeim illt
heldur hjálpa þeim. Maður vill
ekki gera byrði þyngri heldur
léttari að þola.
Maður samgleðst náunganum
vegna velgengni hans og ham-
ingju svo að hún megi verða
enn meiri, sorgum og áhyggjum
hans tekur maður þátt í, sem
væru þær okkar sjálfra til þess
að á þann hátt geta veitt hugg-
un og hjálp.
í vissu og sérstaklega við-
kvmæu atriði, höfum við prestar
oft ástæðu til að íhuga mikilvægi
og þýðingu pærgætninnar. Það er
viðvíkjandi framkomu við fólk,
sem ber byrði þungrar sorgar.
Hversu oft hefur maður ekki
fundið þörf til þess að ganga
fram og stöðva ræðumann, sem
af hugsunarleysi kvelur hina
syrgjandi með orðgnótt, sem er
eins og salt í opið sár.
Hvenær mun þeim skiljast, að
rósemi og þögn hefur miklu meiri
þýðingu heldur en þessi orða-
flaumur, sem sagður er af vel-
vilja, en er oft sorglega innihalds-
laus og þýðingarlaus. Og hvers
vegna álíta svo margir nauðsyn-
legt að ganga til hinna syrgj-
andi og taka í hönd þeirra á
meðan kveðjustund þeirra stend-
ur enn yfir við hinn látna?
Þá sér maður oft mismuninn
milli nærgætins fólks og þeirra
sem ekki hafa þann hæfileika.
Sá, sem syrgir af einlægni og
heilum hug, vill helzt vera lát-
inn í friði. Samúð vina getur ver-
ið til huggunar og hjálpar, en
hún má ekki lýsa sér í því, að
leggja stein á byrðina í staðinn
Framhald á bls. 49.
2 — VIKAN 38. tbl.