Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 15

höfðu gert á spænsku galleón-
unum í gamla daga. Ég fann
brátt aðallekastaðinn, þar sem
trénagli hafði losnað úr gati sínu
alldjúpt fyrir neðan sjólínu. Á
meðan þeir Antonio og Bedoya
gamli tegldu til nýjan nagla, fór
ég að eins og hollenzki drengur-
inn í sögunni, sem stakk fingri
inn í holuna á sjóvarnargarðin-
um. Þetta varð mér þó enn örð-
ugara en honum, því að í hvert
skipti sem skipið valt á þá hlið-
ina, fór ég í kaf, og varð að sæta
færi að draga andann, þegar það
rétti sig aftur. Allt í einu færði
veltan mig svo djúpt í kaf, að
við lá að mig þryti andrá; hugð-
ist ég þá kippa fingrinum úr gat-
inu, en mátti hann hvergi hreyfa,
greip þá til hnífs míns og datt
ekki annað í hug en að ég mundi
tilneyddur að sníða fingurinn af.
í sömu svifum valt Nína yfir á
hina súðina, ég náði andanum og
tókst að stækka svo gatið með
hnífnum að ég gat losað fingur-
inn, sem var mjög bólginn orð-
inn, og loks tókst mér að reka
nýja naglann í það, og koma
þannig í veg fyrir mesta lek-
ann.
En stormurinn hafði hrakið
okkur enn lengra suður á bóg-
inn, af leið. Og þegar lygndi aft-
ur, var okkur ljóst hvílík of-
dirfska það' var að ætla að halda
ferðinni áfram, eins og ástatt var
með vatnsforðann og vistirnar.
Fyrst í stað fórum við Carlos að
dæmi Kólumbusar og héldum
því leyndu fyrir áhöfninni hvern-
ig siglingin sóttist. Loks sáum
við okkur það ekki fært lengur,
með tilliti til þess hve gengið
hafði á vistirnar. Á seytjánda
degi, þegar Kólumbus hafði ver-
ið kominn hálfa leiðina til San
Salvador, en við vorum enn
skammt undan Afríkuströndum,
komum við allir saman á þiljum.
Við tókum tappann úr romm-
flösku, og var þó tilgangur sam-
komunnar sízt fagnaðarefni.
Okkur var fyllilega ljóst hve
viðurhlutamikil sú ákvörðun
var, sem við urðum nú að taka.
Við vissum vel, að um líf og
dauða var að tefia, og hver um
sig átti því fullan rétt á að greiða
atkvæði um hvað gera skyldi.
Áttum við að halda til næstu
hafnar eftir vatni og vistum, eða
halda siglingunni áfram og
freista að ná til San Salvador?
Hverjum manni um borð var
fenginn lítill viðarkubbur af ná-
kvæmlega sömu stærð. Sá sem
vildi halda áfram siglingunni til
San Salvador, átti að kasta
kubbi sínum fyrir borð, en ef
hann vildi að haldið yrði til
næstu hafnar átti hann að leggja
kubbinn í tómt vatnsílát geitar-
innar. Það var niðamyrkt, svo
að atkvæðagreiðslan var að öllu
leyti leynileg. Ég heyrði lágan
skvett, þegar fyrsta kubbinum
var varpað fyrir borð, síðan
hvern af öðrum ,og þegar lokið
var atkvæðagreiðslunni var
vatnsílátið tómt. Öldungis eins
og ég hafði búizt við. Allir kusu
að halda áfram siglingunni í
kjölfar Kólumbusar. San Salva-
dor, eða ... *■
Hvort sem úrslitin báru trausti
eða brjálsemi frekar vitni, þá
vildi svo vel til, að nú rann á
norðaustan vindur og bar okkur
í áttina til San Salvador. Einn
daginn sigldum við 117 mílur og
80 annan daginn, en yfirleitt 45
mílur. Hin sameiginlega ákvörð-
un jók áhöfninni kjark og þrek
og samheldni, öll störf urðu
reglubundnari og betur af hendi
leyst. Væri skaplegt veður var
tekið til við að þrífa vistarver-
urnar og allt skipið klukkan tíu
að morgni; sængurdýnurnar, sem
troðnar voru maishálmi og grasi,
voru viðraðar og hreinsuð bæli
þeirra, Lindu og Pinzónu. Okkur
tókst að koma dælunum í lag,
og á hverjum morgni var það
fast rítúal að dæla af kappi.
Smám saman féll lífið um borð
í fast og ákveðið form.
Vistirnar voru okkar erfiðasta
vandamál, því að matarskammt-
urinn var nú orðinn svo naum-
ur að lá við svelti. Á hverjum
degi reyndum við að fiska til að
bæta úr brýnustu þörf, og not-
uðum við það ýmsar aðferðir.
Meðal annars þá breyttum við
fimmtándu aldar spjótunum og
lensunum og gerðum úr þeim
skutla, og reyndum klukkustund-
um saman að skutla marsvín og
höfrunga. Ég reyndi meira að
segja að skutla hnýsu, enda þótt
ég hefði margsinnis áður sagt
þeim félögum mínum, að hnýsan
væri sannur vinur sjómannsins,
og algerlega friðheig á hverju
sem gengi. Ég fékk þannig sjálf-
ur að sanna, að tómur magi er
ekki lengi að breyta siðalögmál-
unum — eða að fá mann til að
gleyma þeim.
Loks reyndum við að leggja
okkur svif til munns - eða það
sem við hugðum vera svif. Sú
tilraun fór hörmulega. Við
sökktum fínriðnum háfum í sjó-
inn, og þegar við drógum þá upp
aftur, fundum við eitthvert mauk
á botninum. Við Michael og
José fengum okkur hvor um sig
hóflega munnfylli, reyndum að
láta sem bragðið minnti okkur
á ljúffengustu styrjuhrogn, en
gátum þó ekki varizt því að
gretta okkur heiftarlega, þegar
við renndum þessu niður. Eftir
nokkur andartök tók José að
svíða ákaflega í munninn, rétt
eins og tungan væri að brenna;
Michael hafði sáran verk í koki
og hraðaði sér fram í stafn, þar
sem hann seldi upp allt hvað
af tók. f sama mund logsveið
mig í munn og kok, rétt eins og
ég hefði látið upp í mig spænsk-
an pipar. Það sem við höfðum
haldið að væri svif, reyndist
vera örsmáar brunamarglyttur.
Þær stöllurnar, Linda og
Pinzona, áttu líka erfiða daga.
Raunar veit ég ekki hvort Linda
varð þess vör, að hákarlsmatan
varð bragðrammari með hverjum
um degi, sem leið — það fór að
minnsta kosti ekki fram hjá mér.
Og hungrið svarf stöðugt sárara
að vesalings Pinzónu, sem át nú
allt, sem að kjafti kom, sér til
lítilla vinsælda — meðal annars
reitti hún í sig tróðið milli borð-
anna í súð léttibátsins. En okkur
þótti í rauninni jafnvænt um
hana samt, en gerðum okkur það
engu að síður ljóst að þess yrði
varla langt að bíða, að við gætum
ekki látið hana njóta þess.
Áður en sá dagur rann upp,
varð hún og við þó að þola það
versta fárviðri, sem við lentum
í á allri okkar siglingu. Það skall
á okkur á 23. degi, en þá vorum
við staddri 300 mílur undan Af-
ríkuströndum. Það hófst að
kvöldi, í ljósaskiptunum; þá
leiftruðu eldingar við sjóndeild-
arhring, en austanbyrinn breytt-
ist í allsnarpan storm, sem stöð-
ugt færðist í aukana og að sama
skapi jók sjóina. Innan stundar
sigldum við með hvorki meira né
minna en sjö hnúta hraða og síð-
ar náðum við átta eða jafnvel
níu hnútum.
Þetta ofsarok var eins og kafli
úr sjóferðasögum Josephs Conrad-
Stormurinn hvein og öskraði í
reiðanum og sveigði siglurnar, en
skútan stóð ýmist á stefni eða
skut. Manolo hrópaði til okkar
gegnum storminn og myrkrið, að
hann hefði ekkert vald á stýrinu;
við börðumst við að rifa seglin
Framhald á bls. 39.
Þann 12. október 1492, kom Kólumbus til Bahama-eyja. Þetta er samtímateikning af
landtöku hans á eyjunum og sést hann hér hitta eyjaskeggja sem bjóða honum ýmsa
gripi, úr skíragulli, til sölu. í baksýn sjást skipin sem voru í þessari frægu för þau
„Santa MaríaV, „Pinta/‘ og „Nína‘.
25. desember 1962 lentu svo menn frá Nínu II á sama stað og hin
fræga landtaka átti sér stað. Það voru ólíkir menn sem tóku við
áhöfninni af Nínu II, og buðu ekkert gull til sölu. Þessir menn voru
klyfjaðir myndavéium í bak og fyrir, í stað gulls.
VIKAN 38. tbl.
15