Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 28

KONAN ER
HVIKLYND.
Framhald af bls. 13.
Gil Pryor, lmgsaði ég. Það
lilaut að vera leikritahöfundur-
inn með þvi nafni, einn sá mesti
í allri sögunni. Hann var eins
hraustur að sjá og hann var
fjörlegur — yfir sex fet á liæð,
breiður Og þreklegur.
Hinir tveir voru nú komnir
upp úr bátnum. „Mr. Delafield."
sagði Gil Pryor glaðlega, „tak-
ið í höndina á Degi-á-ný og,“
bætti hann við og kynnti hinn,
„hér leyfi ég mér að kynna
fyrir yður Herðatréð." Ég hló
og tók i hendur þeirra. Ég hafði
heyrt talað um þennan vana
Gils. Það var sagt að hann ynni
ekki svo með neinum að hann
uppnefndi hann ekki.
Þeir söfnuðu saman dótinu
sinu og Gil bauð mér upp á
drykk. Ég afþakkaði. „Seinna,“
sagði ég. „Við erum sem stend-
ur önnum kafinn við að taka
lir bilnum og laga til."
„Hvenær sem þér óskið,“
sagði Gil um leið og hann lagði
af stað upp að húsinu sinu.
Ég gerði mér ekki það ómak
að aðgæta bílinn, þvi ég vissi
að hann hefði þegar verið af-
fermdur. Inni var allt i röð og
reglu. Fötin höfðu verið hengd
inn i skáp og Jenny var að þvo
gluggana i svefnherberginu. Ég
gekk inn i svefnherbergið og
settist á rúmið. Jenny leit upp
og spurði mig hvort ég væri
svangur.
„Mér liggur ekkert á.“
Hún var í gömlum, svörtum
kjól og á slitnum inniskóm. Hár-
ið var allt i einni bendu og
andlitið atað í óhreinindtim.
Ég skildi þetta ekki: Hún yrði
hér ein vikuna út og hafði því
tímann fyrir sér með þessi verk,
þurfti ekki að standa i þeim
meðan ég var hjá lienni.
„Þú þyrftir á þúsundþjala-
smið að lialda í gluggana,“
sagði ég fýlulega.
„Það er svo litið að gera,“
sagði hún. „Ég myndi þá ekki
vita livað ég ætti af mér að
gera.“
„Þú ættir að reyna að eignast
einhver áhugamál, finna upp á
einhverju frístundastarfi —“ en
ég sá óttablandið tillit hennar
og sagði ekki fleira.
„Nú bý ég til matinn," sagði
hún.
„Þarftu að vera svona subbu-
leg?“ spurði ég. Hún hraðaði
sér inn í herbergið. Ég vissi
hvað hún myndi gera — setja í
sig slatta af hárnálum og sletta
smávegis af lit á varirnar. Það
myndi aldrei hvarfla að henni
að hún gæti gert meira. Hún
myndi setjast að borðinu i sama
gamla kjólnum og slitnu inni-
skónum. Ef ég segði eitthvað
við þvi, yrði hún hrædd og
ryki til að hafa fataskipti, en
við næsta borðhald myndi henni
ekki koma það til hugar.
Ég fór í peysu og settist út á
tröppur. Kyrrð og friður hvildu
yfir umhverfinu, en ég var eirð-
arlaus og óánægður. Ég leit upp
til liússins á hæðinni.
Ég sá fyrir mér glaðværðina
þar efra og ánægjulegar sam-
ræður húseigandans og gesta
hans, og hugsaði til lilutskiptis
míns með beiskju. Ég hefði
aldrei átt að kvænast Jenny. En
ég vissi hversvégna ég hafði
kvænzt henni. Ég hafði verið
heldur óviss um sjálfan mig og
ekki gengið ýkja vel í viðskipt-
um. Vegna starfs mins — ég er
meðeigandi að fornmunaverzl-
un og sýningarsal fyrir lista-
verk — átti ég greiðan aðgang
að hinu hrífandi samfélagi auðs
og listmenningar. Ég varð
hræddur, þegar ég mætti fögrum
konum í þá daga og ég hafði
heldur ekki efni á að þekkja
þær.
Jenny tók mark á mér og
vakti mér sjálfstraust. Ég minn-
ist hinna kyrrlátu, ánægjuríku
daga, sem við áttum fyrst eftir
hjónavigsluna, þegar ég var á
uppleið i viðskiptunum og hún
hlustaði lirifin á frásagnir min-
ar úr hinum litbrigðula heimi,
sem þau veittu mér aðgang að.
Við vorum hamingjusöm, hvild-
umst og höfðum ánægju af fé-
lagsskap hvors annars. Hún var
óbrotin og aðlaðandi stúlka, á-
gæt fyrir mig, en þvi miður þró-
aðist hún ekki jafnt mér.
Skömmu eftir að við gengum
í hjónaband tók mér að græð-
ast fé og við gátum því náð
okkur i vandaða íbúð á Park
Avenue. Ég minnist ennþá heim-
boðsins, sem við höfðum af þvi
tilefni, þá byrjuðu vandræði
okkar. Áður en gestirnir komu,
var Jenny taugaóstyrk og i mik-
illi geðshræringu. Hún var eins
og yndislegt barn i óbrotna,
gula kjólnum sinum. Kvöldið
byrjaði ágætlega. Ég var i fjör-
ugum viðræðum við nokkra
gestanna um listræn málefni,
sem ég þekkti dável, þegar ég
tók eftir því, að Jenny hafði
setzt við pianóið. Sem píanisti
var hún aðeins i meðallagi,
enda þótt hún gæti samið frem-
ur skemmtileg smálög. En með-
al gesta okkar voru menn, sem
töldust í hópi mestu tónsnill-
inga veraldar. Ég varð gripinn
kviða um að hún kynni að gera
okkur hlægileg.
Ég reyndi að halda viðræð-
unum áfram, en ég heyrði að
Jenny var farin að leika smá-
lögin sin fyrir tvær eða þrjár
manneskjur, sem sýnilega höfðu
hvatt hana til þess. Ég bað við-
ræðendur mína að hafa mig
afsakaðan og flýtti mér til henn-
ar. Ég reyndi að vera nærgætinn,
tók hönd hennar i mína og reisti
hana á fætur. Jenny leit upp
og ég sá, að henni var brugðið.
Gestirnir litu einnig á mig og
ég sagði: „Þið hafið okkur af-
sökuð?“ Svo leiddi ég hana af-
síðis og hvíslaði: ,,í guðanna
bænum elskan, mundu hvaða
fólk ])etta er. Þú getur ekki ver-
ið þekkt fyrir að þreyta það
mcð þessari áhugamannslist
þinni.“
Ég var aðeins að reyna að
forða henni frá fyrirlitningu
gestanna. Viðbrögð hennar komu
mér því mjög á óvart. Hún ná-
fölnaði, flýði til svefnherbergis-
ins og lét ekki sjá sig það sem
eftir var kvöldsins, ekki einu
s'inni til aðí bjóða gestunum
góða nótt.
Hún tók ekki þátt i neinu
hófi framar. Hún undirbjó þau
af ítrustu nákvæmni, en var
svo hrædd við að hitta fólkið,
að hún faldi sig sífellt i svefn-
herberginu. Ég kenndi í brjósti
um hana og fór sjálfur alls gam-
ans á mis. Ég þrábað hana að
vera með okkur, leiddi henni
fyrir sjónir að ef hún gætti
þess að hafa hægt um sig, væri
óliugsandi að hún gerði nokkuð
ólviðeigandi, en hún sat við
sinn keip.
En það hætti fljótlega að vera
mér nokkur ánægja að fara með
henni út á meðal fólks. Þegar
við hittumst fyrst, var hún
yndislegt barn, litil og grönn,
með stór og stillileg blá augu
og aðlaðandi framkomu. Hið
síða, gullna og silkimjúka hár
hennar var bundið upp i hnút.
Klæðnaður hennar var óbrot-
inn og þó smekklegur.
En nú var öldin önnur. Hún
liafði ekki keypt sér föt svo
misserum skipti og þegar ég i
örvæntingu keypti á hana og
sendi heim, þá fékk sá fatnaður
að hanga ónotaður inni í slcáp.
Jenny kaus að vera stöðugt í
sömu tveimur-þremur subbulegu
kjólunum. Hárið hirti hún held-
ur ekki um, enda var það i
sífelldri óreiðu.
Andlit hennar hafði þó tekið
mestum breytingum. Hið hör-
undsslétta, aðlaðandi andlit
ungu stúlkunnar, sem ég kvænt-
ist, var horfið. Það var tekið
og þreytulegt og augun full tor-
tryggni og örvæntingar.
En þótt hjónaband mitt hefði
ekki heppnazt sérlega vel, þá
var enginn vafi á því að ég
þarfnaðist Jennyar, elskaði liana
og lagði mig stöðugt fram um
að vernda hana.
Meðan við borðuðum, sagði
ég henni frá að ég hefði hitt
Gil Pryor og öllu, sem ég vissi
um hann. Hann hafði verið
kvæntur frægri leikkonu, sem
farizt hafði i flugslysi fyrir
nokkrum árum.
„Það er leiðinlegt,“ sagði ég,
„ að nábúar okkar skuli ekki
tilheyra þeirri manngerð, sem
þú mundir kæra þig um að um-
gangast. Ég vildi óska, að ein-
hver venjuleg og viðfeldin fjöl-
skylda byggi hér í nálægð.“
„Það gerir ekkert til,“ svaraði
hún. „Ég vil bara fara að sofa.
Ég er uppgefin.“
Næsta morgun var farið að
rigna, og ég ákvað að leggja
snemma af stað til borgarinnar.
Um næstu lielgi átti ég heim-
boð úti á Long Island, svo ég
kæmi ekki aftur fyrr en eftir
hálfan mánuð.
Á föstudaginn í síðari vik-
unni fékk ég kort frá Jenny,
þar sem hún bað mig að færa
sér ferðaritvélina sina, sem hún
hafði ekki notað síðan við geng-
um í hjónaband. Mig furðaði
á að hún skyldi þarfnast lienn-
ar nú.
Ég kom til smáhýsisins siðla
dags. Móttökurnar komu mér
á óvart.
Jenny kom niður eftir gang-
stígnum til að heilsa mér. Hún
hafði tekið breytingum svo að
furðulegt var. Hún var í hvítri
blússu og pilsi í stíl við
liana, gekk á ilskóm og ég veitti
því athygli, að hún hafði litað
á sér táneglurnar. Hár hennar
var snyrtilega frágengið og
andlit og handleggir brúnir af
sól.
Ég starði á hana. Hún leit á
mig i kviðafullri spurn.
Mér fannst ég allt í einu vera
eins og illa gerður hlutur. „Þú
hefur sólbrunnið of mikið á
nefinu," sagði ég hikandi.
„Ég veit það,“ sagði hún af-
sakandi. „Það skeði í síðustu
viku.“
Við gengum upp að húsinu
og ég sagði: „Þessi skrúði fer
vel.“
Hún brosti. „Gil kom mér til
að kaupa hann.“
,,Gil?“ spurði ég furðu lost-
inn.
„Já. Hann bauð okkur í mat
í kvöld og ég afþakkaði til að
byrja með. En hann gafst ekki
upp og að lokum kom ég með
þá afsökun að ég ætti ekkert til
hentugt að vera í.“ Hún hló.
„Og hvað lieldurðu að hann hafi
gert? Ilann keyrði mig til Dan-
bury svo ég gæti keypt þetta.“
Það varð löng þögn. Við stóð-
um i anddyrinu og ég horfði
út á vatnið.
„Auðvitað sagði ég honum,“
sagði hún, „að ég vissi ekki
nema þú ætlaðir eitthvað annað,
svo að ef þú villt heldur sleppa
þessu, þá er það allt i lagi.“
„Alls ekki. Það hlýtur að
verða mjög ánægjulegt."
Ég snerist á hæli til að ganga
inn, en nam staðar i dyrunum
og sagði vingjarnlega: „Ég vil
að þú vitir að ég er ánægður
yfir að þú skulir vilja fara.
Það bendir til þess að þér líði
betur. Nú, ég þekki fólk að
þessu tagi og veit að þú hefur
ekkert að óttast. Það er hræði-
lega gáfað, en ákaflega frjáls-
legt. Láttu mig bara verða fyrir
2g — VIKAN 38. tbl.