Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 30
Nivea inniheldur
Eucerlt — efni
skylt húfflitunnj
— frá þvi stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núlð Nivea á andlltið að kvelðl: 1*6
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrlf.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látlð NIVEA fullkomna raksturinn.
-9
C
Það var ástæðulaust að koma
henni í frekari skilning um þetta
svo ég sagði aðeins: „Gil er
mikill maður. Og ágætur gest-
gjafi.“
Ég dró ábreiðuna upp undir
höku. Jenny sat á rúmstokknum
og huldi andlitið í liöndum sér.
„Drottinn minn,“ sagði ég æst-
ur og hálfgramur, „ég sagði
ekki að þú hefðir haft rangt
fyrir þér. Ég var aðeins að
vara þig við, upp á framtíðina
að gera.“
Daginn eftir var dásamlegt
veður, hiti og sólskin. Ég fór
strax árla morguns niður að
vatninu til að synda. Þegar
Jenny kom niðureftir, klædd
baðfötum og með gamlan strá-
hatt, var ég að sóla mig á flek-
anum. Að skammri stund lið-
inni komu Loðfeldur og Hræði-
lega Konan til okkar, og um
nónbil var Gil þar og allir vin-
ir hans, buslandi í vatninu.
Gil sagði við mig: „Ég hef
verið að kenna Fuglastúlkunni
að synda. Hún er fljót að koma
til.“
„Svo?“ Ég brosti. „Ég er
hræddur um að tilpaunin sé
dæmd til að mistakast. Hún er
meira að segja hrædd við að
bleyta á sér andlitið.“
„Alls ekki,“ sagði Gil ákveð-
2Q — VIKAN 38. tbl.
inn. „Komdu,“ sagði hann við
Jenny, „það er að koma tími.“
Eins og ég bjóst við, færð-
ist hún undan, en hann lét sig
ekki, svo að um síðir setti hún
á sig sundhettu og fór út i.
Gil sat á flekanum með fætur-
na í vatninu og sagði henni til.
Fyrst gerði hún ekki annað en
dýfa sér og blotna. Síðan sagði
hann henni að leggjast endilang-
ri á vatnsflötinn, teygja úr hand-
leggjunum, slappa af og fljóta.
Jcnny fylgdi fyrirmælum Gils,
og eftir að hafa flotið um stund,
tók hún nokkur sundtök, unz
hann sagði að nóg væri komið
að sinni.
Ég var steinhissa. Ég hafði
gert nokkrar tilraunir til að
kenna Jenny að synda, en án
árangurs.
Gil virtist lesa liugsanir mínar,
])ví að hann sagði: „Listin að
kenna sund eða hvað sem er, er
að vekja traust.“ Mér fannst hann
vera að sneiða að mér og sneri
mér hvatlega að honum, en hann
starði á mölina á vatnsbotn-
inum og virtist ekki beina máli
sínu til eins eða neins. „Ef nem-
andi þinn heldur að þér geti
ekki mistekizt," hélt hann áfram,
„þá veit hann að lionum, sem
nemanda þínum, getur ekki mis-
tekizt heldur.“
Jenny kom til okkar og nam
staðar í vatninu rétt hjá okkur.
Gil brosti til hennar og sagði
að hún hefði staðið sig prýði-
lega. Hún tók af sér hettuna
og hárið féll niður um herðarn-
ar og glóði í sólskininu. Hún
starði annarshugar á spegil-
mynd sína í vatninu. Gil vitnaði
i sígilt Ijóð, þar sem vikið er
að Venusi og fæðingu hennar
úr djúpinu.
Daginn eftir brá Gil sér á hest-
bak ásamt nokkrum vina sinna.
Hann lagði fast að okkur Jenny
að koma með þeim. Ég hafði
nýlega lært að sitja hest og var
dável fær i listinni, en Jenny
hafði aðeins einstaka sinnum
komið á bak áður en við geng-
um í hjónaband. í hesthúsinu
var töluvert af gæðingum og
auk þeirra nokkrir aflóga jálk-
ar, er notaðir voru handa byrj-
endum. Gil aðgætti þá i von
um að finna einhvern handa
Jenny, en leizt ekki á neinn.
Hestasveinninn mælti: „Hérna
höfum við ágæta hryssu, sterka
en góðlynda. En það var einu
sinni ekið á hana og síðan er
lnin hrædd við bila. Ef þið
haldið ykkur uppi í hæðunum;
er allt i lagi með hana, en ná-
lægt vegunum megið þið ekki
koma.“
,,Gott,“ sagði Gil. „Þetta bjarg-
ar málinu.“
Landið var vaxið þéttum skógi
og stígurinn lá i krókum milli
trjánna. Gil fór á undan og
Jenny við lilið hans. Við höfðum
riðið í klukkustund þegar við
allt i einu rákumst á jeppa liand-
an liæðar nokkurrar. Hvernig
hann hafði komizt jiangað varð
aldrei upplýst.
Hestur Jennyar tók jafnskjótt
að prjóna. Gil ætlaði að grípa
um tauminn i þvi, en varð of
seinn. Hesturinn æddi inn milli
trjánna. Gil hrópaði: „Haltu um
hálsinn á henni, Fuglastúlka,
haltu þér!“ og keyrði hest sinn
sporum á eftir henni. Hryssa
hennar sneri við og kom aftur
til okkar. Annar fótur Jennyar
liafði losnað úr istaðinu, en hún
hélt traustataki um háls skepn-
unnar. Hryssan rak sig illilega
uppundir lága grein, hnaut og
liafði nærri oltið um kóll. Gil
stökk af baki, cn áður en hann
næði taumnum var hryssan
sprottin upp á ný.
Ég gat hvorki lireyft legg né
lið, en horfði á skelfingu lostinn.
„Haltu þér, Fuglastúlka!“ hróp-
aði Gil og stökk á bak að nýju.
Hryssan geystist beint af aug-
um næstum því til okkar, en
tók síðan aðra stefnu. Jenny
leit til min stjörfu augnaráði,
en í sömu svipan sá ég tak henn-
ar á hálsi hestsins losna. í næsta
sinn þegar hesturinn prjónaði
steyptist hún til jarðar.
Allir viðstaddir þustu til henii-
ar. Jenny var lömuð af hræðslu
og dösuð, en ómeidd að því er
séð varð. Þegar hún hafði jafn-
að sig að nokkru, hjálpaði Gil
lienni á bak hesti sínum, en gekk
sjálfur og teymdi.
Auðvitað mótmælti ég og vildi
sjálfur ganga úr söðli fyrir
Jenny, en Gil mátti ekki heyra
á það minnzt. Hann var óvenju-
lega æstur. Þó að ég liti svo
á, að mér bæri öðrum fremur
að vera við hlið konu minnar,
kærði ég mig ekki um að halda
þvi til streitu. Jafnframt því
sem Gil teymdi undir Jenny,
gaut hann oftlega augunum til
hennar áhyggjufullur.
Ég skildi ekkert í hegðun Gils
gagnvart Jenny, Gil hafði ver-
ið kvæntur stórglæsilegri leik-
konu, er var gædd miklum
hæfileikum. Hann umgekkst
fagrar og hrifandi konur. Hvers-
vegna gaf hann Jenny, sem var
óbrotin og heldur óaðlaðandi,
svona mikinn gaum?
Þaðan af síður skildi ég nokk-
uð i þeirri breytingu, sem orðið
hafði á Jenny á undanförnum
tveimur vikum. Ég hafði haldið
mig skilja konu mina fyllilega,
en nú gat ég hvorki komið auga
á ástæðuna til fatakaupa henn-
ar, ræðunnar, sem hún liafði
haldið við miðdegisverðinn né
auðsveipni hennar við sund-
kennsluna.
Næsti dagur var mánudagur
og þá lágu fyrir mér ýmis verk-
efni, sem gerðu jiað að verkum
að ég varð að fara til borgar-
innar. Jenny hafði sýnilega náð
sér fullkomlega eftir byltuna,
en mér var ekki um að skilja
hana eftir lijá Gil.
Ég sagði við sjálfan mig að
Gil vissi ekki um ýmislegt í
sambandi við Jenny, til dæmis
ótta hennar við að umgangast
fólk og við það að verða eitt-
hvað á. Þessi ókunnugleiki hans
gæti leitt til þess, að hann særði
hana óafvitandi. Ég vissi allt um
lietta og vegna þess að ég elsk-
aði hana, reyndi ég alltaf að
vernda hana.
Ég hringdi nokkrum sinnum
uin daginn til smáhýsisins, en
þar var aldrei tekið undir. Að
lokum, snemma um kvöldið,
hringdi ég upp liús Gils og náði
henni jiar. Hún sagðist liafa það
gott. Herðatréð hafði komið
fram með eitthvað svo dásam-
legt að hún var önnum kafin
jrið að vélrita.
„Farðu snemma að sofa og
reyndu að hvíla þig svolítið,“
ráðlagði ég henni. Gil kom inn
á línuna og sagði: „I-Iugsaðu
um forngripina þína Meginlend-
ingur og hafðu engar áhyggjur
af konunni þinni.“
Ég lagði tólið á. Ég var enn-
þá á skrifstofunni, liafði beðið
þar eftir símtalinu. Ég laut áfram
og kældi vangann á borðplöt-
unni.
Hvernig var lijónaband mitt