Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 45

legur á mig. Getum við ekki
setzt snöggvast? Það er svo fal-
legt hér.
Þá kom læknirinn. Hann ók
hægt í átt til okkar í bílnum sín-
um og þegar hann sá okkur,
stanzaði hann.
— Þorðuð þér ekki að koma?
sagði hann og brosti föðurlega.
— Þær sögðu, að þér væruð
farinn, svaraði ég.
Hermaðurinn var staðinn á
fætur. Hann stóð þétt hjá mér
og ég fann hönd hans á minni, og
svo sagði hann: - Ég er bróðir
hennar. Ég er á förum í kvöld.
Ég verð að tala við yður áður.
Þannig tók hann kvíða minn og
angist.
— Hafið engar óþarfa áhyggj-
ur, sagði læknirinn hátíðlega.
Við skulum hugsa vel um systur
yðar. Þetta verður kannski nokk-
uð þreytandi aðgerð, en hún tek-
ur ekki nema nokkra mánuði.
Skrifið mér bara og þá skal ég
láta yður vita hvernig þetta
gengur ...
Við mig sagði hann: — Komið
á morgun klukkan ellefu, þá
skal ég skýra allt fyrir yður.
Svipur hans var eins og allra
lækna. Óræður og rólegur. Ég
vissi ekki hvað ég fengi að vita.
Bak við mig stóð bróðir minn.
Litli bróðir minn úr stríðinu.
- Ég vil ekki fara, sagði
hann. Ég vil vera hjá þér.
— Ég leit á hann og fann, að
ég var ekki hrædd.
— Þú ert hjá mér, sagði ég.
Ég er ekki vitund hrædd lengur.
Ég er hamingjusöm. *
TILHUGALÍF.
Framhald af bls. 17.
„Óáfengt vín,“ sagði Herjólfur
B. Hansson. „Hver skrattinn
sjálfur er það?“
Sigtrvggur Háfells gaut til
hars augunum, opnaði munninn,
en hristi því næst höfuðið. „Lof-
aðu mér að kynna þetta fólk fyr-
ir þér,“ sagði hann við garð-
yrkjubóndann. „Þetta er hún
Ása, konan, sem ég ætla að
giftast, ef hún skyldi einhvern-
tíma fást til þess; þetta er vin-
kona hennar, skrambi veraldar-
vön, skilst mér, hugsanlegt að
hún gseti orðið þér að einhverju
liði vinurinn, þó held ég það
ekki. Og þetta,“ hann gretti sig
lítið eitt, „þetta ku vera sálfræð-
ingur — undarleg manntegund,
sem ég kann engin skil á, en
gestur minn í dag og þess vegna
friðhelgur. — Komdu annars
sæll og blessaður gamli vinur!“
Ása Sigurlinnadóttir trúði vart
sínum eigin augum er hún sá
biðil sinn faðma að sér garð-
yrkjubóndann, sem var klæddur
í ermalausan nærbol og gráar
nankinsbuxur. Hún virti piltinn
fyrir sér og henni varð starsýnt
á bjart yfirlit hans, ógreitt hár-
ið, sem féll í bylgjum um höfuð
hans niður á hnakka, og rjóðan,
festulegan munninn. Hún virti
einnig fyrir sér dökkbrúna,
kraftalega handleggi hans og
digran svíra, er minnti á sjálfan
Tarzan. í brjósti hennar bærði
sér eitthvað hlýtt og værðar-
kennt: þetta var geðfelldur
strákur.
„Hérna er sterkt handa þeim
sem það vilja,“ sagði Sigtrygg-
ur Háfells, er þau voru komin
inn í stofuna, og sgtti stóra flösku
á borðið. „Þið getið blandað því
í vínið hans Bergs, ef ykkur þyk-
ir það helzt til þunnt. Sjálfur er
ég stranglega mótfallinn ofnautn
áfengis fyrri Lluta dagsins, og
mér þykir leiðinlegt að sjá fulla
menn.“ Hann leit til Herjólfs
og glotti eilítið meinfýsilega,
„Litlir og rindilslegir náungar
þurfa náttúrulega sérstaklega að
gæta sín að drekka ekki of
mikið.“
„Vertu ekki með neinar dylgj-
ur, maður,“ sagði Lóa Dalberg
brosandi. „Ef þú heldur til dæm-
is að prófessorinn okkar þoli
ekki áfengi, þá tekurðu feil.
Svona litlir og ljóshærðir menn
geta sötrað allan sólarhringinn
— og byrjað að rétta sig af með
hreinum spíritus á morgnana."
Herjólfur B. Hansson ætlaði
að segja eitthvað, en Lóa bandaði
til hans hendi. „Auðvitað vill
hann ekki við það kannast sjálf-
ur; þetta er auðsjáanlega maður
lítillátur, en þú skalt vera viss
um það, Sigtryggur, að honum er
ekki fisjað saman.“
Sigtrvggur Háfells leit á þau
til skiptis, en gaut síðan augun-
um til Ásu Sigurlinnadóttur og
hristi höfuðið: „Ég vona að þið
haldið ekki að ég sé að sprog-
setja neinn,“ sagði hann vand-
ræðalega. „Herjólfur B. Hansson
er gestur minn í dag og vitanlega
velkominn gestur, eins og þið
öll. Ef mér skyldi verða á að
vera eitthvað dónalegur við
hann, þá er það eingöngu vegna
þess að ég er afbrýðisamur. Eins
og þið vitið, þá elska ég hana
Ásu, og ætla að kvænast henni
— og auðvitað þoli ég ekki að
neinir aðrir séu að bera víurnar
í hana. Nú — þið afsakið — en
farið þið nú stelpur og hjálpið
honum Bergi að búa til mat. Við
Herjólfur röbbum saman á með-
an.“
Garðyrkjubóndinn hafði brugð-
ið sér frá og kom nú í þessum
svifum með stóra könnu fulla af
víni sínu og nokkur glös. Skenkti
hann á fyrir þau öll, lyfti síðan
glasi sínu og bauð þau velkom-
in. Sigtryggur slokaði í botn úr
sínu glasi og andvarpaði af vel-
þóknun; hin smökkuðu fyrst var-
lega á miðinum, en þóku síðan
teyg. Þetta var sætbeizkur og
svalur drykkur, með ákaflega
þægilegu bragði, sem ekki var
þó gott að gera sér grein fyrir.
— Ég læt í hann alls konar
jurtir héðan úr fjallinu," sagði
Bergur. „Þetta er hollt og hreins-
ar blóðið; ég vona að ykkur verði
gott af því, þó það sé ekki
áfengt."
- Þegar stúlkurnar voru farnar
fram í eldhús með garðyrkju-
bóndanum lyfti Sigtryggur glasi
sínu og skálaði við Herjólf. ,,Ég
vona að þú takir mér það ekki
illa upp þó að ég sé dálítið skrít-
inn með köflum,“ sagði hann.
„Ég er enginn draumóramaður,
en geng beint til verks í hverju
sem er. Gamall sveitamaður,
skilurðu, sveitamaður sem hefur
unnið sig upp og þénað peninga,
raunsær náungi, sem trúir ekki
á neinn skáldskap eða andleg-
heit. Á hinn bóginn er ég gamal-
dags í háttum og hef mínar skoð-
anir á því, hvað manni sé fyrir
beztu. Og þegar ég segi, að ég
ætli mér að giftast Ásu, þá er
það vegna þess að ég veit að hún
er hrein og ósnert af öðrum —
og þess vegna er ég algjörlega
mótfallinn því að hún sé að
flirta við einhverja aðra skarfa,
einkum og sér í lagi náunga eins
og þig, sem eruð með allskonar
grillur, sem ekkert koma lífinu
við, kjaftæði úr bókum og svo-
leiðis.“
Sálfræðingurinn horfði á hann
með óduldri fyrirlitningu og um
tíma leit út fyrir að hann ætlaði
alls ekki að svara honum, en loks
mælti hann: „Það er vitanlega
undir minni virðingu að anza
svona þvættingi. Menn sem ekk-
ert hafa til brunns að bera ann-
að en það að geta platað náung-
ann í vafasömum viðskiptum,
ættu alls ekki að fá að koma
fram í hópi siðaðra manna. Ef
menntamenn og sósíalistar réðu
þessum heimi kæmi það heldur
ekki til mála, en meðan svo er
ekki, og vegna sívaxandi áhrifa
kvenfólksins, verður ekki hjá því
komizt, að svona peyjar eins og
þér fáið að fljóta með. Það ætla
ég að segja yður í eitt skipti fyr-
ir öll, að þó að þér eigið eitt-
hvað af peningum, og getið sleg-
ið um yður með vínflöskum og
matarbirgðum, bílferðum og þess
háttar, þá megið þér ekki ætlast
til að þér ávinnið yður virðingu
siðmenntaðra manna — enda
þótt þeir sætti sig við að þola
hina svokölluðu gestrisni yðar
um stundarsakir. Þér kallið yður
stórkaupmann eða heildsala, en
auðvitað eruð þér ekkert annað
en bölvaður braskari, sem allir
heiðarlegir menn hafa fyrirlitn-
ingu á — og þegar sósíalisminn
er kominn til valda í þessu landi,
sem auðvitað verður innan
skamms, verðið þér og yðar líkar
umsvifalaust teknir úr umferð,“
Sigtryggur Háfells hallaði sér
aftur á bak í stólnum og Ivgndi
augunum. „Hm,“ sagði hann leti-
lega. „Þér eruð sem sagt gestur
minn, Herjólfur B. Hansson. Og
þótt þér kunnið enga mannasiði
þá er ég ekki alveg gersneyddur
þeim. Ég kýs því að láta, sem
Framhald á bls. 48.
NÝKOMIÐ:
Skólapeysur
Sportpeysur
Peysujakkar
Peysur fyrir
alla við öil
tækifæri
Hvergi meira
úrval

Ullarvöruverzlun
Laugaveg 45
VIKAN 38. tbl. —