Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 48

Þetta er BUCHTAU keramikflísar
á svo fagran, ódýran og hagkvæman hátt get-
ið þér gætt heimili yðar varanlegri fegurð.
BUCHTAL-keramikplöturnar eru fáanlegar í fjölmörgum litum og stærðum, þær eru fallegar,
sterkar og endingargóðar - viShaldskostnaSur er enginn. Buchtal keramikplötur hafa aflaS
sér fádæma vinsælda og meS góSum árangri veriS notaSar bæSi innanhúss og utan.
Allar upplýsingar gefur einkaumboðsmaður á Islandi.
MflGNÚS HflRflLDSSON
Skipholti 5. Símar 16401 og 18758. Símnefni Árvakur. Pósthólf 1066. Reykjavík.
TILHUGALÍF. Frh.
þetta samtal hafi ekki farið
fram, en lofa engu um að ég
minnist þess ekki þegar við mæt-
umst undir öðrum kringumstæð-
um. Á hinn bóginn ef þér eruð
eitthvað að káfa á henni Ásu —
jæja, ég þótti sæmilega vel að
manni í sveitinni hérna forðum
daga; það er alveg rétt, að þér
gerið yður það ljóst, sálfræðing-
ur góður.“
Hurðin opnaðist og Ása gægð-
ist inn. „Er sem mér heyrist, að
þið séuð farnir að kýta?“ spurði
hún ósköp elskulega, en leit
hvasst á þá, hvorn fyrir sig. „Ég
kann betur við að þið haldið
friðinn, meðan við erum hér í
skemmtiferð og á heimili ókunn-
ugs manns. Að minnsta kosti
treysti ég þér til þess, Herjólfur,
að vera ekki með neinar mein-
ingar við fólk, sem þú þekkir
ekki neitt. Þið þurfið hvorugur
að vera afbrýðisamur út í hinn,
því að ég hef ekkert gefið ykk-
ur undir fótinn. — Jæja, matur-
inn er að verða tilbúinn og reyn-
ið þið að haga ykkur skikkan-
lega þangað til ég kalla í ykkur
að borða!“
VII.
Borðhaldið í húsi garðyrkju-
bóndans var mjög skemmtilegt.
Ungu stúlkurnar komu rjóðar og
heitar frá matseldinni, og hentu
gaman að piltunum, sem höfðu
verið að hnotbitast meðan þeir
biðu eftir matnum. Og nú brá
svo við að Sigtryggur Háfells
48 -
og Herjólfur B. Hansson gerðust
ósjálfrátt samherjar, sökum þess
að brátt fór svo að báðar stúlk-
urnar virtust hvorugan þeirra
sjá, en flirtuðu alveg feimnis-
laust við húsbóndann, Berg Þor-
steinsson, og virtust keppast um
hylli hans. í fyrstu var stórkaup-
maðurinn dálítið fúll út af þessu,
en allt í einu skellti hann upp
úr, og er hann loks mátti mæla,
sagði hann: „Þetta þýðir ekkert,
stúlkur mínar; hann Bergur karl-
inn er nú orðinn þrjátíu og
tveggja ára og ég hef þekkt hann
frá því að við byrjuðum að
skríða, en aldrei hefur hann svo
mikið sem litið á konu í því
skyni að girnast hana. Ef þið
haldið að þið getið gert okkur
Herjólf afbrýðisama, með því að
flirta við hann, þá takið þið
hreinlega feil. Það getur svo sem
vel verið að hann Bergur minn
giftist einhvern tíma, en það
verður þá kvenmaður sem elskar
þá iðju að gresja tómata og reita
illgresi — og ég er skratti hrædd-
ur um, að hvorug ykkar sé vel
til þess fallin!"
„Treystu því nú varlega,"
sagði Lóa Dalberg og leit aðdá-
unaraugum á garðyrkjubóndann.
„Ég er löngu orðin leið á bæpi
menntamönnum og kaupsýslu-
mönnum, að ég tali nú ekki um
skrifstofublækur — þetta eru
allt getulausir menn. Mig hefur
alltaf langað til að hitta veru-
lega hraustan karlmann, sem er
ekki með nein heilabrot og
þvætting en gengur hreint til
verks og kann sína hluti. Ja,
hvað segir þú, Ása mín?“
Ása Sigurlinnadóttir roðnaði
eilítið, en brosti og kinkaði kolli.
„Ætli ég sé ekki sammála," anz-
aði hún. „Annars hef ég ekkert
vit á þessu."
Heildsalinn leit til hennar at-
hugulum augum, svo hóf hann
glas sitt og mælti: „Skál! Þið
hafið rétt fyrir ykkur, stúlkur,“
sagði hann. „Konur eiga að var-
ast eins og heitan eldinn alla þá
sem ekki eru örugglega karl-
kyns.“ Hann glotti og leit út-
undan sér á Herjólf B. Hansson,
sem hafði nú hellt gini Ú1; í glas-
ið sitt og var búinn að fá rauða
díla í kinnar.
„Mikill draumur er þetta salat
þitt, Bergur," sagði Ása. „Hver
hefur kennt þér að búa það til?“
Garðyrkjubóndinn roðnaði og
brosti feimnislega. „Svo sem eng-
inn,“ sagði hann.
„Æ, draumur — þá man ég
það,“ sagði Lóa Dalberg. „Mikið
dreymdi mig undarlega í nótt.“
Herjólfur B. Hansson leit upp
frá matnum. „Jæja, hvað var
það, gæzkan?" spurði hann með
ákafa í röddinni.
Lóa leit á hann með stórum
dreymandi augum. „Mig dreymdi
að ég var stödd í fögrum skógi.
Við vorum þar reyndar öll fjög-
ur — og kannski eitthvað fleira
fólk, ég man það ekki svo greini-
lega. En skógurinn var dæma-
laust fallegur, hávaxið birki,
ljósgrænt og indælt, eins og það
er fallegast á vorin — og við
vorum á einhverju ferðalagi; það
var dæmalaust gaman.“
„O, þetta er nú auðráðið,“
sagði sálfræðingurinn drýginda-
lega. „Birkiskógur — auðvitað
löngun eftir karlmanni með mik-
ið stinnt hár á brjóstinu! Ég ætla
bara að segja að þú þarft ekki
langt að leita hans.“
„Þvílíkt bölvað kjaftæði!“
sagði kaupsýslumaðurinn og
hristi höfuðið. „Nei, þá er ég nú
betri að ráða drauma: þetta er
auðvitað fyrir því að við förum
langa ferð saman — líklega alla
leið norður í Vaglaskóg." Hann
laut höfði og hugsaði sig um
stundarkorn, síðan leit hann
glottandi á Ásu. „Hvernig líst þér
annars á það, væna mín? Eigum
við að taka sumarfríið saman öll
fjögur?“ Hann leit útundan sér
með háðslegu augnaráði á Her-
jólf B. Hansson. „Ja, við neyð-
umst líklega til að hafa þennan
bókabéus með okkur, úr því að
hún vinkona þín er svo hrifin af
honum. En væri það ekki gaman:
bíltúr norður í land.“ — Hann
leit til bílstjórans er sat við hinn
enda borðsins. „Heldurðu ekki
að þú gætir keyrt okkur Árni —
svona í byrjun júlí eða eitthvað
þess háttar?“
Bílstjórinn leit upp, það var
ungur maður búlduleitur og rið-
vaxinn, rjóður í kinnum með
rautt hár. „Ekki ætti mér að
verða skotaskuld úr því,“ sagði
hann drýgindalega. „Og ætli þú
ráðir því ekki húsbóndi góður,
ég er hvort eð er í þínu brauði."
„Satt segirðu tötrið mitt,“
sagði Sigtryggur Háfells og var
VIKAN 38. tbl.