Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 49

enn nokkuð hugsi. „Það gæti orð-
ið veruleg skemmtiferð, jafnvel
þótt ég hefði nú heldur kosið að
vera einn með Ásu.. En ekki allt
það fæst sem oss er skapi næst
— jaeja, hvað segið þið stúlkur?“
Framhald í næsta blaði.
SALT! SAAAALT.
Framhald af bls. 21.
er ómöguleg.“
„Nei, nei, þessi er ágæt, —
hvert þó í hoppandi þarna kem-
ur Eyjólfur Einarsson.
„Og þú ert hérna líka?“
„Heyrðu,“ segir Baldvin, „þú
verður með á myndinni, hann
ætlar að taka mynd.“
Svo stilla þeir sér upjj þarna
á planinu fyrir framan sildar-
tunnurnar og við tökum af þeim
mynd, siðan eru þeir farnir að
vinna.
Við ráfum um plássið og bíð-
um eftir lionum Jóni Jónssyni,
sem væntanlegur er á hverri
stundu.
Og svo kemur hann og þá
færist líf í tuskurnar.
Báturinn er varla lagztur að,
þegar þeir eru farnir að landa
síldinni og stúlkurnar farnar
að salla. Það væri synd að segja,
að þær láti ekki hendur standa
fram úr ermum, stúlkurnar þær
arna, ja þvílík vinnubrögð. Á
söltunarplaninu er allt á ferð
og flugi, karlarnir keyra tunn-
urnar í stafla og koma með tóm-
ar í staðinn. Þeir flytja lika
saltið til stúlknanna. Það er
eins gott fyrir þá sem flytja
saltið að liafa undan, þvi ann-
ars fá þeir að heyra hljóð úr
horni. „Salt,“ hrópa þær „Saa-
aaaaaaaaaaalt!!!“
Stúlkurnr skera rúmlega haus-
inn af hverri síld og talca innan
úr þeim um leið, allt í einu
hnífsbragði. Þegar þær hafa
skorið fullan kassa, taka þær til
við að salta og svo koll af kolli.
Síldinni er landað í kerrur,
sem ganga á spori umhverfis
planið og rennur sildin fyrir-
hafnarlaust úr kerrunum niður
i stokka sem liggja allt í kring.
Út frá þessum stokkum ganga
svo söltunarborðin með vissu
millibili og mynda þannig hása
sem stúlkurnar standa í.
Við snúum okkur að einni
stúlkunni sem okkur finnst vera
áberandi fljót.
„Þú ert fljót að salta.“
„Ojæja, læt ég það nú vera.“
Hún er að byrja á tunnu og
hverfur liálf ofan i hana þegar
hún raðar síldinni á botninn.
„Hvað heitir þú?“
„Þrúða, Arnþrúður Kristjáns-
dóttir.“
„Og ert hvaðan?“
„Úr Kópavoginum.“
Stúlkan keppist við að salta,
svo við tefjum hana ekki með
fleiri spurningum.
Fuglar himinsins fara ekki
varhluta af síldinni, þeir flögra
umhverfis planið með liáværu
gargi. Þegar svona stendur á,
er nokkurnveginn víst að þeir
eru ekki að fara með ljóta kvæð-
ið um Raufarhöfn. R.
í FULLRI ALVÖRU.
Framhald af bls. 2.
fyrir að gera hana léttari.
Svo undarlegt, sem það kann
að virðast lítur út fyrir að ó-
hamingja annarra hafi sérstakt
aðdráttarafl fyrir sumt fólk. Svo
virðist sem þeir njóti vitneskj-
unnar um ólán einhvers, eins og
að ógæfa annarra feli í sér vinn-
ing fyrir þá. Þeir finnast til
dæmis á áheyrendabekkjum rétt-
arsalarins, þar sem þeir af mikl-
um áhuga fylgjast með gangi
málanna, en fyrst og fremst rann-
saka af nákvæmni hina ákærðu
og viðbrögð þeirra meðan á yfir-
heyrslu stendur. Þeir hafa óneit-
anlega rétt til nærveru sinnar, á
meðan á opinberum réttarhöld-
um stendur. En maður verður
að spyrja sjálfan sig vegna hvers
þeir komi. Sennilega er ekki
rannsókn á ætlunarverki dóm-
stólsins, sem liggur að baki á-
huga þeirra.
Orsökin til þess að ég hefi val-
ið þetta umræðuefni er sú, að
ég hefi hitt persónu, sem hefur
ekki eingöngu orðið fyrir óham-
ingju og sorg heldur einnig til-
litsleysi og ónærgætni fólks. Beri
maður svíðandi sár örvæntingar-
innar, þá er maður sérstaklega
viðkvæmur fyrir öllu, sem sagt
er við mann, já, jafnvel fyrir
augnatillitinu, sem maður mætir.
Vissulega þarfnast maður þá
stuðnings og samúðar.
Nærgætni fólks er eins og
hlýjir sólargeislar fyrir þann,
sem er hlaðinn áhyggjum og
sorgum. Hún er umgengnisdyggð,
sem er þess virði að iðka, og lýs-
ir kærleika vorum til allra, með
því að vilja aldrei særa heldur
eingöngu hjálpa. Látum okkur
breiða út þeirrar tegundar sól-
skin! Enginn okkar veit hvaða
dag við munum sjálf hafa þörf
fyrir auðsýnda nærgætni. Y. K.
ALLS KONAR GÓÐUR
MATUR.
Framhald af bls. 22.
leggið á volgt fat. Stráið papriku
á pönnuna og hellið í 1 dl af
þykkum (má vera súrum) rjóma
og látið malla litla stund. Krydd-
ið með salti og nokkrum sítrónu-
dropum og 1—2 matsk. af vel
sterkum osti. Síðast eru settir
kaldir smjörbitar í sósuna og
henni hellt yfir kjötið.
KARTÖFLUSÚPA MEÐ
RIFNUM OSTI.
Flysjið 6—7 stórar kartöflur
hróar og sjóðið í ca. 5 dl kjöt-
soði, helzt ljósu soði af kálfi eða
hænsnum. Þegar kartöflurnar
eru meyrar eru vÞser marðar
gegnum sigti og Vi—% 1 kjötsoði
bætt í aftur. Suðan látin koma
vel upp og látið sjóða litla stund
með persilju, púrrusneiðum,
múskati og e. t. v. fleira grænu
kryddi. 1 dl rifinn ostur settur
í og gott er að hella svolitlu af
þykkum rjóma i síðast.
FORRÉTTUR ÚR BRAUÐI MEÐ
OSTI OG RÆKJUM.
Gerið litlar kringlóttar brauð-
sneiðar úr hvaða brauði sem er.
Merjið sterkan ost eða rífið og
blandið með svolitlu smjöri, hell-
ið nokkrum konjaksdropum í og
stráið papriku yfir og hrærið vel.
Smyrjið brauðið með ostinum og
raðið fallegum rækjum í hring
með brúnunum.
SVEPPAFARS.
4 hg hakkað nautakjöt er
blandað 3 köldum stöppuðum
kartöflum, 1 egg, 1% tsk. salt,
nýmalaður pipar og 1 fínhakk-
aður laukur sett í. Hrært út með
sveppasúpu (má vera úr pakka)
ca. 2 dl og setjið svo nokkrar
baconsneiðar í, sem skornar hafa
verið í lengjur eða bita. Allt
hrært vel og sett í slétta hrúgu
á smurt eldfast fat. Smurt að ut-
an með matarolíu og steikt við
250 gr. hita í 15—20 mín. Svo-
litlu vatni má bæta í ef farsið
virðist ætla að verða of fljótt
brúnt. ★
BABY JANE.
Framhald af bls. 47.
Þegar þær voru litlar telpur, liafði
Jane livað eftir annað tekið gullin
hennar og haldið þeim fyrir
henni — alveg eins og hún liafði
nú svipt hana símanum með hót-
unum.
Hún var bara að leyfa sér að
verða uppnæm fyrir engu. Og hún
vissi, hvað hún ætti að gera —
hún ætti að biða stutta stund,
þegar hún væri orðin róleg,
mundi lnin liringja til Berts og
segja honum frá því, sem fyrir
hafði komið. Og Jane — nú, liún
mátti láta eins og' hún vildi.
Hún sneri stólnum fram að
glugganum, en stöðvaði hann svo
i miðjum hring, þegar hún kom
auga á hádeigisverðarbakkann á
borðinu. Hádegisverðurinn var
þarna. Já, það var rétt að borða
snöggvast. Hún ætlaði að byrja
á að fá sér að borða. Hún ætl-
aði að borða liægt og rólega og
gleyma atvikinu með simann —
og árangurslausri tilraun hennar
til að „skýra“ sölu hússins fyrir
Jane. Og þegar hæfilegur tími
hafði liðið fyrir meltinguna, ætl-
aði hún að fara beint að siman-
um og hringja.
Hún óskaði sjálfri sér til liam-
ingju, um leið og hún renndi
stólnum að skrifborðinu. Hún
ætlaði að vera skynsöm og liygg-
in, hafa aðdáu.narverða stjórn á
tilfinningum sinum. Og því meira,
sem hún hugleiddi þetta, því bet-
ur gerði hún sér grein fyrir því,
að jicssi árekstur um morguninn,
var að verulegu leyti að kenna
samtali hennar við frú Stitt dag-
inn áður. Framvegis mundi hún
ekki leggja við hlustirnar, þegar
aðrir voru að koma með kviða-
sögur sínar til hennar. Hún ætl-
aði algerlega að neita að hlýða
á slíkar sögur.
Bros var að færast á varir
Blanche, þegar hún seildist til
bakkans, tók í pentudúkinn, sem
lagður hafði verið yfir hann og
kippti honum frá. Samtímis hvarf
ÚNGFRU yndisfrið
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
l»að cr alltaf sami lcikurinn í hcnni Ynd-
isfríð oltkar. Ilún hefur falið örkina hans
Nóa cinhvers staðar í blaðinu op heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Ver^launin cru stór kon-
fektkassi, fullur af hezta konfckti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð-
in Nóio
Nafn
Ileimili
Orkin cr á bls.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunin:
SIGVALDI JÓNSSON,
Vífilsstöðum.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
VIKAN 38. tbl. —