Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 50

Allir utan hættu, austur gefur
A A-G'3
y 7-2
4 K-G-7-5
4, G-10-8-4
A D-10
y D-5-3
. ^ A-8-4
* A-K-D-6-2
Sagnirnar.
Austur Suður
1 hjarta 1 grand
pass 3 grönd
pass
Útspil hjartafjarki.
Hér er létt úrspilsþraut til þess
að glíma við. Þú ert sagnhafi í
þremur gröndum. Vestur spilar
út hjartafjarka, fjórða hæsta í
lit makkers síns, og austur drep-
ur á ásinn og spilar gosanum til
baka gegnum drottninguna hjá
þér. Vörnin tekur strax fjóra
y * * A v ♦ *
brosið af andliti hennar, Það var
eins og hönd hennar frysi í lausu
lofti. Hún greip hinni hendinni
fyrir munninn, til þess að bæla
niður skelfingarópið, sem var að
brjótast upp úr barka hennar.
Hún virtist sitja óralengi og
stara á þennan hræðilega hlut á
bakkanum, dauðastirðan fuglinn,
sem lá þarna fyrir framan hana
og endurgalt skelfingaraugnaráð
hennar í brostnum augum. Þetta
hafði verið lítill fugl, spörfugl eða
rauðbrystingur, og það var svo
langt síðan hann liafði dáið, að
hann var kominn yfir rotnunar-
stigið. Það eina, sem eftir var í
raun og veru, voru nokkrar upp-
iitaðar fjaðrir, örlítið af húðinni,
sem var þunn og Jíkust bókfelli
og nokkur grönn bein. Með hroða-
legri nákvæmni hafði fuglshræ-
inu verið komið fyrir í miðjum
snyrtilegum hring af salati, og of-
an á hræið hafði verið hellt
þykkum kekki af mayonnaise.
Við hliðina á diskinum voru hnif-
ur og gaffall, sem látin höfðu ver-
ið með nákvæmni á pentudúk,
sem fangamark Blanche hafði
verið saumað í.
Fjórði kafli.
Kvöldskuggarnir voru farnir
að þyrpast utaii um hana, og
langur birtubletturinn á gólf-
Vestur Norður
pass 2 grönd
pass pass
slagi á hjarta og vestur er inn.
Þú kastar tígli að heiman og
tveir laufum úr blindum.
Næsta útspil vesturs er spaða-
átta. Ef þú notfærir þér sagnirn-
ar, hvernig spilarðu til þess að
fá níu slagi?
í næstu viku birtum við allt
spilið og réttan spilamáta.
AV4**y**
ábreiðunni var farinn að lengjast
enn og dofna jafnframt. Hún var
farin að jafna sig af skelfingunni,
en aðeins sárasta broddinum.
Hún áíti erfitt með að gjóta ekki
augunum til bakkans liroðalega á
skrifborðinu, enda þótt liún fyndi
til ógleði, þegar hún leit þangað.
Til allrar liamingju var breitt
yfir hann, þótt hún minntist þess
ekki að hafa lagt pentudúkinn
yfir hann aftur. Næstu andar-
tökin eftir að hún hafði séð skelf-
inguna á bakkanum höfðu orðið
að óljósri mynd. Það var eins og
þessi stutti tími hefði glatazt
henni, og það næsta, sem hún
mundi, að hún gerði, var að hún
var frammi á ganginum og reyndi
eins og óð að ná sambandi við
Shelby lækni.
Það hefur ef til vill verið eðlis-
ávisun hcnnar, sem fékk hana
til að leita læknisins, eða hún
hefur ef til vill rifjað upp fyrir
sér heilræði frú Stitt um að leita
læknis vegna Jane. En liún hafði
ekki hugleitt það, sem fyrir
ræstingakonunni vakti. Hún hafði
aðeins valið númerið, borið tækið
að eyranu og beðið í ofvæni.
Hafði hún ekki orðið fyrir
hálfgerðu taugaáfalli, hefði hún
áttað sig fljótlega á þvi, að ekki
var allt sem skyldi. En svo fór,
að heil mínúta leið, áður en
henni skildist, að siminn var ekki
í sambandi.
Fyrst gat hún alls ekki trúað
þessu; það var ómögulegt, að
tækið skyldi bregðast henni, þeg-
ar hún þarfnaðist þess svo sár-
lega. Og svo skildist henni, hvað
fyrir hafði komið, og þá varð hún
aftur gripin skelfingu: Jane liafði
tekið taltækið af símanum niðri,
til þess að hún gæti ekki hringt
út í borgina. Jafnskjótt og hún
gerði s.r grein fyrir þessum ugg-
vænlega sannleika, lieyrði hún
óljcsan andardrátt í símanurn.
Það var nákvæmlega, cins og hú.i
liafði heyrt áður.
Andartak leið, tvá andartök.
Andardrátturinn héit áfram, og
sannaði það, að Jane var að
hlu.jta á símann niðri. Blanche
hristi hö.'uðið, og hún var í senn
vanirúuð og skeKd. Þrð var vit-
firring — eins mikil vitfirring og
— og að búa tii salat úr fugls-
hræi.
„Jaiie!“ hr.'p.iði hún allt í einu.
„Jane.“
Kall liennar skall eins og ham-
arshögg á þcgninni í anddyrinu,
sva að hún eins og brotnaði og
hrökk í ótal mola. Hiin hallaði
sér aftur á bak á stólnum, furðu
lostin yflr því, sem hún hafði
gert. Svo lagði hún taltækið
sneggiega frá sér, lagöi það á
símatólið og sneri frá ])ví. Hún
leit aftur inn í herbergið og þá
sá hún — sér lil mikils léttis —
að hún hafði lagt pentudúkinn
yfir bakkann.
Síðari hluti dagsins hafði liðið
eins og óraunveruleg, sólstöfuð
martröð, og Blanche var svo
hrædd við sltellibirtuna, sem
barst að utan, að hún hafði hald-
ið sig í skugganum nærri rúminu,
eins og þar væri öryggi einungis
að finna. Hún liafði neyðzt til
að láta sér skiljast, að jafnframt
því sem Jane hefði gert hana vit-
stola af .hræðslu hafði lnin gert
hana að fanga.
En hvers vegna? sagði Blanche
við sjálfa sig. Hver var tilgang-
urinn eiginlega? Það var það
versta, að hún hafði ekki liug-
mynd um, hvaða skuggalegi inn-
blástur var bak við þessa ógur-
legu skelfingaráætlun. Ætlaði
Jane einungis að skjóta henni
skelk I bringu? Var þetta aðferð
hennar til að láta í ljós mótmæli
við sölu hússins? Eða átti þetta
að vera aðvörun? Hún fékk ekk-
ert svar við þessum spurningum,
hversu oft sem hún endurtók þær
fyrir sér.
Jane mundi ekki meiða hana,
ekki vinna henni líkamlegt tjón
— Blanche var viss um það. Jane
mundi vissulega aldrei gera neitt
til að auka hina miklu sektar-
byrði, sem hún hafði orðið að
bera öll þessi ár eftir slysið.
Blanche sagði við sjálfa sig, að
í rauninni væri ekkert að óttast.
Þarna í skugganum, þar sem
hún leitaði hælis, hafði hún bók
á kjöltu sinni, svo að hún gæti
látizt vera að lesa hin rólegasta,
ef Jane kæmi skyndilega upp til
hennar. þar sem hún vissi mæta-
vel, að hún hefði ekki hugrekki
til að fara beint framan að Jane
og krefja hana svars við því,
hver væri tilgangurinn með þess-
ari skelfingu með fuglshræið,
hafði hún ákveðið að láta svo,
])egar Jane kæmi næst inn í her-
bergið, sem hún hefði alls ekki
lyft pentudúknum, svo að hún
liefði alls ekki séð viðbjóðinn
undir honitm. Ef Jane spyrði
Ji na um það, mundi lnin aðeins
svara, aö hún hefði alls ekki ver-
iö svöng. Á morgun, þegar hún
mundi áreiðanlega verða orðin
rólegri, mundi hun gera kröfur
lil þess, að þær Jane ræddu þetta
mál til hlítar.
En til allrar hamingju hafði
Jane ekki komið nærri herberg-
inu, eða yfirleitt upp á aðra hæð.
Við og við hafði lieyrzt eitthvert
þrusk að neðan, en ekkert ó-
venjulegt eða skelfilegt. En þeg-
SÍOILM
MEÐ U MYNDUM
FÁST í NÆSTU
VERZLUN.
_____________________________j
ar fór að skyggja, fóru hljóðin
að verða tiðari og jafnframt
hærri. Og næstum á sama andar-
taki og síðasta dagskiman livarf,
heyrðist snöggt, hvatlegt fótatak
Jane nálgast í stiganum.
Blanche teygði í skyndi hönd-
ina til náttlampans við rúmið og
kveikti á honum, um leið og liún
skipaði sjálfri sér að vera róleg
og stillt. Það fór einhver hrollur
um hana, þegar ljóshringurinn
skauzt út um herbergið og seild-
ist mjúkum fingrum til skrif-
borðsins og bakka andstyggðar-
innar, sem á því var.
Hana renndi ekki grun í, hvern-
ig Jane mundi verða í viðmóti
við hana, hvað luin mundi segja
eða gera. Hún tók bókina úr
kjöltu sinni og liallaði henni
þéttingsfast að arminum á stóln-
um í von um að geta haldið henni
stöðugri.
Blanche hafði ekki augun af
bókinni, þegar Jane kom inn í
herbergið. Samt fann hún, hvern-
ið skelfingin kviknaði 1 brjósti
hennar, snögglega, óviðráðanleiga.
í tilraun sinni til að bæla skelf-
inguna niður, sagði hún við sjálfa
sig, að hún mætti ekki vera móð-
ursjúk. í rauninni væri ekkert að
óttast. Samt hertu hendur hennar
takið á bókinni, eins og til að
reyna og stæla líkaina sinn og
anda gegn hvers konar árás i
formi orðs eða athafnar, sem ber-
gQ _ VIKAN 38. tbl.