Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 11

O, nei, Hansi-Pési, segðu að það
sé ekki satt! Segðu að þú hafir
ekki verið með öðrum konum!
Segðu að þú hafir verið mér trúr
allan tímann!

in í Elsu heyrði hann ennþá.
Hún barði í rúmstokkinn: —
ÚT! ÚT!
Hans-Pétur lét undan síga inn
í stofuna og víggirti dyrnar. Nú
var fjandinn þó loksins laus.
Hvern djöfulinn var manneskj-
an að rausa um! Hann var sak-
laus eins og nýborið lamb — eða
því sem næst. Hringinn á borð-
inu eftir viskíglasið hafði hann
nuddað með teakolíu morgna,
kvölds og miðjan dag, og skerm-
EFTIR KIM
fólk hingað inn! Þú hefur lifað
hér með hjákonum þínum. Hérna
— í rúminu mínu!
— En ... sagði Hans-Pétur.
— Steinþegiðu, ég vil ekki
heyra eitt einasta orð frá þér. Á
morgun fer ég til lögfræðings-
ins. Að þú skyldir ekki geta ...
en að láta náttkjól viðhaldsins
þíns liggja í rúminu mínu! Ó,
Hans-Pétur, að þú skulir geta
verið svona andstyggilegur.
Hann botnaði ekki neitt í
neinu. Hann leit á rósrauðu flík-
ina, sem hún hafði hent framan
í hann. Nóttkjóll viðhalds? í
rúminu hennar Elsu?
— En ... stamaði hann.
■— Reyndu ekki að koma með
neinar afsakanir. Ég veit hvað
hér hefur átt sér stað. Ég þekki
þó sundur mína náttkjóla og
annarra. Út! Út! grenjaði Elsa
og grýtti í hann bókum, mynda-
römmum (brúðkaupsmyndinni),
burstum og öðru sem hönd á
festi. Hann beygði sig eldsnöggt
og hörfaði undan í skjói. Óhljóð-
inn á standlampanum hafði hann
látið lagfæra eftir slysið, þegar
hann datt um hann . . . Og hvað
svo fleira? Nokkuð annað hafði
hann ekki gert af sér.
Viðhald! Hlægilegt! Kannski
ekki svo mjög hlægileg hug-
mynd í sjálfu sér, þar eð hann
var þó á bezta aldri, en það var
beinlínis fáránlegt að tortryggja
hann. Hann var næstum kafnað-
ur af vonzku og lauk upp frönsku
altandyrunum, sem vissu út að
götunni. Hann leit sem snöggvast
sjö hæðir niður á stéttina. Svo
fór hrollur um hann og hann lok-
aði dyrunum aftur.
Hann gat ekki um annað hugs-
að en bölvaðan náttkjólinn. Hann
kastaði honum á gólfið. Svo tók
hann hann upp og þreifaði á
mjúku, rósrauðu efninu með fal-
lega útsauminum ofan til. Hvað
átti Elsa við? Hvers vegna varð
hún svona óð? Auðvitað átti hún
náttkjólinn. Hann og einhver
hjákona! Hlægilegt, nei, bíðum
aðeins við — ekki hlægilegt, og
mjög ósanngjarnt. í þessari kyn-
lausu íbúð!
Gat það ... ? Nei! Hann vísaði
hugmyndinni frá sér. En hún lét
á sér bæra á ný. Gat það átt sér
stað, að náttkjóllinn væri eign
frúarinnar á fyrstu hæð? Það
hafði verið dag einn, einn
klukkutíma, stundarfjórðung ...
Nú mundi hann eftir því.
Hann hafði farið með þvottinn
sinn út á snúru, og í sömu svip-
an kom frúin á fyrstu hæð einnig
til að hengja upp. Sem einn
kavalér varð hann auðvitað að
bjóða henni hjálp, og þannig upp-
hófst smámsaman daðurstund
sumarsins. Hún var falleg. Við
ættum að þekkjast betur, við,
sem búum í sama húsi, hafði
hann hugsað — leiðinlegt hve
fólk gat verið framandi fyrir
hvort öðru.
Gæti hann hafa ... hafði hann
tekið meira en hann átti, er hann
tók þvottinn niður af snúrunni
í gærkvöldi. Þannig hlaut að
liggja í því. Náttkjóllinn var á-
reiðanlega eign frúarinnar á
fyrstu . .. hvað hét hún nú aftur?
Jakkelína. Nei, það var hún, sem
var gift forsetanum. Frúin á
fyrstu hæð var gift slátrara. En
honum hafði fundizt nafnið
hennar eitthvað svo eggjandi.
Hann hélt náttkjólnum upp
fyrir framan sig. Þetta gat stað-
izt. Jakk . . . nei, ekki Jakkelína,
heldur hvað hún nú aftur hét —
var sennilega tveimur númerum
minni en Elsa. Hann laut áfram
til að sjá hve síður kjóllinn væri,
en sá þá spegilmynd sína í nátt-
svartri gluggarúðunni og roðn-
aði.
Hún hlaut að eiga hann.
Annáðhvort það eða þá hann var
frá þvottahúsinu. Ókunnugur
náttkjóll gat ekki tekið það upp
hjá sjálfum sér að læðast upp
í rúmið hennar Elsu. Hann rauf
víggirðinguna og læddist til
svefnherbergisins. Bankaði var-
lega að dyrum.
— Elsa ... sagði hann. —
Elsku litla Elsan mín?
— Ú-hú-úhúhú-úhúhúúú, var
svarið.
Hann barði aftur. — Elsustúlka
... hvíslaði hann. — Táta litla ...
pótintáta ...
— ÚhúhúúúÚHÚÚÚ.
Hann hélt fyrir eyrun. Hvílík
herjans öskur! Hann vonaði að
svefnherbergisglugginn væri lok-
aður, svo að allt nágrennið lægi
ekki á hleri. Hann hikstaði. Því-
líkur fjandi, að þurfa að fá hiksta
á svo alvarlegri stund.
—- Litli grislingurinn minn!
hvíslaði hann. - — Elsa . . . pótin-
táta . .. hikk!
— Þegiðu! æpti hún að innan.
— Svikarinn þinn. Lausinginn
þinn.
— Hikk, sagði hann.
— Fyllisvínið þitt! Konuníð-
ingurinn þinn! Ef þú dirfist að
reyna að koma inn, stekk ég út
um gluggann. ÚúúhúhúúHÚúúú-
úúúú ...
Endalokin, hugsaði hann.
Endalokin á hamingjusömu
hjónabandi okkar Elsu. Hann
gekk undirleitur til baka inn í
stofuna. Hann lagðist á sófann
og breiddi á sig frakka, en gat
ekki sofnað.
Snemma næsta morgun lædd-
ist Hans-Pétur að heiman með
náttkjólinn fræga og morgun-
blaðið í töskunni. Hann gat ekki
sætt sig við þá tilhugsun, að
þetta yrði endirinn á sambandi
þeirra Elsu. Að vísu var hann
enn ekki orðinn sá heimsdrottn-
ari, sem hann hafði gjarnan lát-
izt vera, meðan þau voru trúlof-
uð, og hún hafði sennilega einn-
ig glatað einhverju af töfrum
sínum, en yfirleitt höfðu þau ver-
ið hamingjusöm. Hann varð að
ná tali af henni. Hann varð að
fá færi á að skýra þetta nátt-
kjólsmál.
En setjum nú svo að helvítis
Framhald á bls. 39
VIKAN 39. tbl. —