Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 24
• Kalli, heldur smávaxinn, fékk loksins að fylgja elskunni
sinni heim. Þegar þau voru komin hálfa leið, skall á þau
rigning, og þau flúðu inn i smiðjuna á næsta bæ. Þar klöngr-
aðist Kalli upp á steðjann og fékk að kyssa hana. Svo stytti
upp og þau héldu áfram. Eftir nokkra göngu spurði Kalli
andstuttur, hvort liann mætti kyssa hana aftur. Hún sagði
nei. — Jæja, sagði Kalli vonsvikinn, — þá er ekkert vit í
að drasla þessum steðja lengra. • Kennarinn spurði Magga:
— Bóndi einn, sem við skulum lcalla Jóhannes, á sjö liænur.
Hvað fær liann mörg egg, ef hver hæna verpir þremur eggj-
um? Maggi litli hugsaði sig um stundarkorn, klóraði sér i
höfðinu og spurði liugsi: -— Hét bóndinn Jóliannes? • Það
átti að jarða Gunnu gömlu, og líkmennirnir skildu gröfina
eftir opna, nóttina fyrir jarðarfarardaginn. Fyllikall rangl-
aði inn í kirkjugarðinn um nóttina og datt ofan í gröfina.
Þar sofnaði hann. Undir morguninn kom annar fyllikall og
lagði sig á næstu gröf, Ekki leið á löngu, þar til hann heyrði
uml upp úr opnu gröfinni og gekk á liljóðið. Þegar sá, sem
ofan í lá, varð mannaferða var, sagði hann: — Mér er kalt.
— Það er ekki að undra, sagði hinn, — búinn að sparka
öllu ofan af þér. • Presturinn lauk við prédikunina, þagnaði
um stund, en lýsti því svo hátíðlega yfir, að kirkjunni hefði
horizt gjöf að upphæð 100 þúsund krónur, og hætti svo við:
— Hinir rausnarlegu gefendur hafa ákveðið að halda nöfn-
um sínum leyndum, og verða þau ekki látin uppi. Um leið
og hann sagði þetta, tók Steini stórbóndi viðbragð, þar sem
hann sat á fremsta bekk, og stóð upp ásamt konu sinni. —
Já, sagði hann liátt og skýrt yfir söfnuðinn. — Okkur kom
saman um það, mér og henni Helgu, að það væri bezt að
hafa það þannig. • Það var í spurningunum, að presturinn
spurði Önnu litlu: — Hvernig er sjöunda boðorðið? — Prest-
urinn skal ekki stela. — Presturinn? Af hverju endilega prest-
urinn? Heldurðu, að þetta sé rétt? — Ég má ekki segja þú
við prestinn. • Það safnaðist löng biðröð við aðgöngumiðasöl-
una, því Skotinn vildi fá bezta sætið á lægsta verði. Loks gat
Bandarkjamaður i hiðröðinni ekki lengur orða bundizt og
sagði: — Það tekur jafn langan tíma að afgreiða einn Skota
og þrjá BandarikjamenBi. — Já, sagði Skotinn. — Þetta sögðu
Þjóðverjarnir líka í stríðinu. • Móðirin kom með sex ára
son sinn til sumardvalar á sumardvalarheimilið. Læknirinn
skoðaði drenginn og spurði svo móðurina, þegar hann fór
að fylla út skýrsluna: — Hefur drengurinn afnæmi fyrir
nokkru? Áður en móðirin gat svarað, hvíslaði drengurinn:
— Segðu graut, mamma. • Serverið þið snigla hér? spurði
heildsalinn á Borginni. — Við ververum alla, svaraði þjónn-
nn. • Tízkan mælir svo fyrir, að menn með brúnt hár eigi
að ganga í brúnum fötum, svarthærðir menn í svörtum föt-
um, gráhærðir í gráum. En hvemig eiga sköllóttir menn að
vera til fara? • Litill drengur fór upp i sveit með foreklr-
um sinum og sá kýr í jfjrsta sinn. Honum varð mikið star-
sýnt á júgrið og spenana. Þegar þau voru að fara heim um
kvöldið, fann strákur þumalslitinn vinnuvetling við hliðið.
Þá gall hann við: — Mamma! Hérna hefur beljan týnt brjósta-
haldaranum sínum! • Rakari nokkur í Vestmannaeyjum er
maður orðheppinn og stundum orðhvatur. Ekki munu marg-
ir hafa stungið upp í hann, en þó kunnum við sliks dæmi.
Einn er sá maður í Vestmannaeyjum, sem er ber-nauða-sköll-
óttur, en grínisti mikill og oft fljótur til svara. Hann fór
einu sinni til rakarans að láta raka sig, en er hann settist í
stólinn, hugðist rakarinn vera sniðugur, strauk yfir skallann
á manninum og sagði: — Þetta er bara eins og rassinn á
konunni minni. Viðstaddir hlógu innilega, en fórnarlambið
lét ekki lengi á sér standa, heldur strauk yfir skallann á sér
og svaraði: — Já, alveg eins!
húmor i
midri
viku
Þarna kemur maðurinn minn. Við verffum að láta sem ekkert sé.
24 — VIKAN 39. tbl.