Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 33

„Fræg stríðshetja kannski?“
„Það er allt í lagi með hann.“
„Þekkirðu hann?“
„Það er Pat, sem er að giftast
honum. Ekki ég.“
Mér varð svo mikið um að ég
hemlaði.
„Getur þú þá tekið hlutina al-
varlega?"
„Heyrðu — eigum við ekki að
sleppa þessu og reyna að verða
okkur úti um skóna ..
„Þetta er einhver sú harm-
rænasta ástarsaga, sem ég hef
heyrt um, annars staðar en í
kvikmyndum," varð mér að orði.
„Hvað veiztu nema hann sé ak-
feitur og ólánlegur?“
„Ég er ekki jafn svartsýnn á
fólk og þú virðist vera.“
„Allt í lagi,“ varð mér að orði.
„Við skulum mætast á miðri leið.
Vegir ykkar skiljast. Hún heldur
á brott frá þér með undirforingj-
anum í tómlegt herbúðalíf og
stöðugt flakk á milli herstöðva.
Þú heldur á brott frá henni í
dauðsmanns skóm. Hvað viltu
hafa það harmrænna?
Reynoldsfjölskyldan bjó í
stóru, hvítu húsi við helztu götu
í þessu úthverfi borgarinnar.
Húsbóndinn var skömmu látinn,
og allt var kyrrt og hljótt.
Ekkjan var eitthvað að dunda
úti í garðinum, þegar okkur bar
þar að. Hún heilsaði okkur vin-
gjarnlega, og í sömu svifum kom
dóttir hennar, Quinny Reynolds,
út á dyraþrepin, klædd skærgul-
um stuttbrókum og hvítri blússu.
Hörgullið hárið féll í lausum
lokkum um axlir hennar og
barm.
„Quinny," varð mér að orði,
þegar hún kom út að bílnum til
okkar. „Veiztu það, að við erum
staddir á barmi örvæntingarinn-
ar.“
Hún hallaði sér inn um bíl-
gluggann.
„Það er víst ekki nýtt,“ sagði
hún. „Hvaða klípu hafið þið nú
komið ykkur í?“
„Ekki getur þú víst lánað okk-
ur skó' af honum föður þínum
sáluga?“
Quinny sneri sér að móður
sinni, sem einnig var komin út
að bílnum. „Þeir eru að biðja
um skó af honum pabba sáluga?“
sagði hún eins og til skýringar.
„Einmitt það? í sambandi við
hvað, eiginlega?“
„Brúðkaup," svaraði ég.
„Svojá, Þið ætlið að hengja þá
aftan í bíl brúðhjónanna, geri ég
ráð fyrir?“
Kuldinn í rödd hennar leyndi
sér ekki, en Larry hallaði sér
að mér og svaraði hreinskilnis-
lega: „Nei, mig vantar skó á fæt-
urna, það er allt og sumt.“
Rödd og viðmót ekkjunnar ger-
breyttist. „Jæja. Einmitt það.
Komdu inn, Larry, gerðu svo
vel ...“
Það var annarlega svalt og
drungalegt inni í anddyrinu, þar
sem ýmsum munum húsbóndans
sáluga hafði verið komið fyrir í
stórri kistu, golfkylfum hans og
öðru þessháttar, rétt eins og kist-
an stæði þarna og biði þess að
hún yrði send með næstu ferð
yfir landamærin, til hinna dauðu.
En það var ekki að sjá að
Quinny þætti það að neinu leyti
óviðkunnanlegt. Hún tók sér
makindalega sæti á kistulokinu
og spennti hendur um hné, og
allt í einu var sem henni opin-
beraðist hvers vegna við værum
komnir þessara óvenjulegu er-
inda. „Brúðkaup,“ sagði hún.
„Brúðkaup Pat Swift. Ó, Larry
... ég samhryggist þér.“
Hún teygði til hans arminn,
tók í hönd honum og hélt í hana
drykklanga stund, þangað til
ekkjan bað hana að standa upp
og opnaði kistuna. Það lagði
ramman þef af mölvarnarkúlum
fyrir vit og um hríð starði hún
ofan í kistuna.
„Ekki veit ég hvers vegna
maður er að geyma þetta úr því
sem komið er,“ sagði ekkjan.
„Það finnst mér ákaflega skilj-
anlegt, frú Reynolds," sagði
Larry. „Mér finnst það meira að
segja ákaflega fallega gert.“
„Allt í lagi, Larry minn,“ varð
ekkjunni að orði. „Ekki getum
við látið þig fara í brúðkaup,
svona til fótanna. Sízt af öllu í
einmitt þetta brúðkaup.“ Og hún
virti fyrir sér inniskódruslurnar,
sem hann hafði á fótunum.
Quinny skríkti, en móðir henn-
ar seildist ofan í kistuna, leitaði
þar andartak og dró því næst
upp svarta skó og hélt þeim upp
við birtuna. Og um leið vaknaði
sú hugsun með mér, að þessi til-
ætlunarsemi okkar hlyti að særa
tilfinningar hennar og ýfa upp
sorgina.
„Þeir eru alveg eins og nýir,“
sagði ég. „Þetta eru fínustu
skór ...“
„Ég hafði það fyrir venju, að
kaup alltaf vönduðustu gerð af
skóm, handa manninum mínum
sáluga,“ sagði ekkjan. „Þessir
kostuðu til dæmis tuttugu og sjö
dali.“
Hún rétti Larry skóna. Mér
kom til hugar að þeir kynnu að
reynast of litlir. Kannski hálfu
númeri. En einhvernveginn tókst
Larry að troðast í þá.
„Þeir eru kannski helzt til
þröngir, frú Reynolds, en það er
bara fyrst,“ sagði hann og reyndi
að bera sig karimannlega. „Þakka
þér innilega fyrir.“
Og ekkjan tók inniskóræflana og
kastaði þeim í ruslakörfuna, og
það var ekki laust við að nokk-
urs saknaðar gætti í augum
Larrys, þegar hann horfði á eftir
þeim. Þeir hafa eflaust verið
búnir að duga honum vel.
Quinny fylgdi okkur út að bíln-
um. Hélt í hönd Larry, og svei-
mér þá, ef mér fór ekki að detta
ýmislegt í hug. Þó að engum gæti
dulizt innileg samúð hennar, var
það samt allt annað, sem fyrst
og fremst vakti athygli mína.
Hún hafði til dæmis óvenjulega
Tökum mál, saurnum,
setjum upp
Gluggatjaidaefrei
ULL
BOMULL
TERYLENE
DRALON
________RAYON _________
Marteínn Einarsson & Co.
Fata- & gardínudeild Laugavegi 31 - Sími 12816
VIKAN 30. tkL — 23