Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 39

Hversvegna ekki það bezta og fallegasta í nýja eldhúsið eða um leið og
þér látið mála það gamla. Þér fáið örugglega eitthvað sem fellur í yðar
smekk, því að þér getið valið um 80 gerðir og liti af WESLOCK skápa-
handföngum.
WESLOCK BER AF - VELJIÐ
Umboðsmenn á íslandi: K. Þorsteinsson & Co., Reykjavík.
brott — óafturkallanlega.
„Ég ætla að skreppa heim til
Quinny og skila henni skónum,“
sagði ég við Larry, þegar við
vorum setztir inn í bílinn. „Þeir
liggja þarna enn í aftursætinu."
„Þú hleypir mér út á móts við
húsið hans Caps Tully,“ varð
Larry að orði.
„Hver veit nema Eðvarð Gos-
hen og þessir stjórnmálaforkólf-
ar séu staddir þar,“ varð mér að
orði.
„Þá skal ég svei mér kenna
þeim hvernig þeir eigi að fara
að til að sigra í þessum bölvuðu
kosningum," hrópaði Larry.
Nú eru tvö ár liðin síðan þess-
ir atburðir gerðust. Það er að
segja, tvö ár liðin síðan ég renndi
við heima hjá Quinny og skilaði
skónum, en að dómi okkar
Quinny, er það merkilegasti at-
burðurinn í þessu sambandi. f
rauninni finnst okkur að öll
þessi saga væri nauðaómerkileg,
ef hún væri ekki fyrst og fremst
skýring á því, hvers vegna ég
kom heim til hennar og fékk lán
aða skó, og síðan heim til hennar
aftur og skilaði skónum . . . skýr-
ingin á aðdraganda þess að við
urðum hjón ... ★
VELKOMIN HEIM
ELSA.
Framhald af bls. 11.
kjóllinn tilheyrði ekki frúnni á
fyrstu hæð? Hver gat þá átt
hann? Gat þarna verið um að
ræða svívirðilegt lúmskt sam-
særi til að splundra hjónabands-
sælu hans. Átti Elsa sér kannski
leynilegan elskhuga, er hafði
smogið inn í íbúðina og komið
þessu líka sláandi sönnunargagni
fyrir í rúminu, svo að Elsa gæti
krafizt skilnaðar? Hann hristi
höfuðið. Þannig mátti hann ekki
hugsa um Elsu. Og þó ...
Kannski var þetta þvottahús-
inu að kenna. Hann fór þangað
að loknum vinnutíma. Hann var
næstum því skömmustulegur,
þegar hann smeygði sér inn fyr-
ir dyrnar.
— Góðan daginn, sagði hann.
— Ég setti einn af náttkjólunum
mínum, náttkjólum Elsu, á ég
við, í þvott hérna um daginn.
Það hefur víst ekki getað skeð,
að ég hafi fengið vitlausan kjól
til baka?
Digra konan í þvottahúsinu
studdi höndum á mjaðmir og
gelti: — Eruð þér ekki herra
Volden á Tryggðarvegi 14?
— Jú ... samþykkti Hans-
Pétur.
— Jæja, ég er búin að fá nóg
af þessu rugli um þvottinn yðar.
Konan yðar var hér fyrir há-
degi og spurði um hið sama. Það
kemur ekki til greina. Við bringl-
um aldrei neinu saman.
— Nei, nei ... Afsakið þá,
sagði Har.s-Pétur og hafði sig á
brott.
Þegar heim kom, nam hann
staðar fyrir utan hjá ungu frúnni,
sem hann hafði daðrað við undir
þvottasnúrunum. Hann las á
skiltið á hurðinni: J. Jensen,
slátrarameistari. Samt sem áður
herti hann upp hugann og hringdi
bjöllunni.
Hið innilegasta töfrabros, sem
Hans-Pétur átti völ á, bliknaði
jafnskjótt og dyrunum var lokið
upp. Öflugur náungi, að minnsta
kosti tveimur höfðum hærri en
Hans-Pétur, stóð á þröskuldinum,
og vöðvarnir hnykluðust undir
þröngri skyrtunni.
— Er ... er ... ég á við ...
sagði Hans-Pétur.
— Út með það! sagði maður-
inn.
— Jú, ég ... er frúin heima?
— Nei! svaraði húsbóndinn. —
Þér getið talað við mig, svo
fremi þér eigið éitthvað erindi.
í augum Jensens slátrara var
hótun um morð. Einn af þessum
afbrýðissömu, hugsaði Hans-Pét-
ur. Og hann sá vöðvana harðna
undir skyrtunni. Hræðslan stífl-
aði kok hans eins og kartafla.
— Hvað viljið þér konunni
minni?
— Já, hafði hann nærri svar-
að. Þannig er mál með vexti, að
náttkjóll konu yðar lá í rúminu
konunnar minnar ... Hann
sleppti því ekki fram á varirnar.
Slík setning yrði hans síðasta.
Stórir svitadropar spruttu fram
á þunnvöngum hans. -—• Jú, jú
... stamaði hann. Og orðin gus-
uðust út úr honum áður en hann
hafði fyllilega gert sér grein fyr-
ir merkingu þeirra: — Ég ætlaði
bara að spyrja, hvort frúin hefði
séð mús i kjallaranum.
— Spyrja um hvað?
Hans-Pétur herti upp hugann
og hélt áfram. — Já .. . já . . . ég
heiti Volden. Mús ... mús í kjall-
aranum, á ég við. Ég bý hérna
á efstu hæðinni, og mér datt í
hug ...
—- Þvættingur! öskraði Jensen
slátrari og skellti aftur hurðinni.
Hans-Pétur dró andann þungt.
Eitt andartak hringsnerist allt
fyrir augum hans. Hann reikaði
að lyftunni og fór í henni upp á
sjöundu hæð. Hné hans skulfu
ennþá, og naumast var hann fyrr
laus við slátrarann en hann
þurfti að standa augliti til aug-
lits við Elsu.
Hann stakk lyklinum í skrána.
Ekkert hljóð heyrðist að innan.
— Elsa, sagði hann varlega. —
Það er ég. Hansi-Pési. Ekkert
svar. Hann læddist á tánum að
stofudyrunum.
— Elsku Elsa mín ... sagði
hann auðmjúklega.
Þá æpti hún innan úr svefn-
herberginu: — Maturinn er und-
ir skál í eldhúsinu. Ég vil ekki
sjá þig fyrir augunum á mér
framar!
— En Elsa mín ...
— Haltu þér saman! Ég tala
ekki við þig.
—- En Elsa .. . Ég fór í þvotta-
húsið, og þau sögðu ... þau sögðu
að ...
Eftirvæntingarfull þögn að
baki lokaðra dyranna. Síðan eft-
ir drykklanga stund: — Hvað
sögðu þau?
— Ekkert, svaraði hann þreytu-
lega. Það þýddi ekkert að ljúga.
Þeirri leið hafði Elsa lokað.
Hann lyfti skálinni á eldhús-
borðinu. Steikt þorskhrogn, það
versta, sem hægt var að bjóða
honum, og það vissi Elsa vel.
Hann át þau upp til agna, bara
til að vera góður.
— Elsa ... sagði hann ginn-
andi. — Maturinn var dásamleg-
ur, Elsa.
Ekkert svar. Svo tók hann
töskuna og fór út aftur. Kvöldinu
varð hann að eyða á bíóum og
krám.
Þegar frú Sissí Jensen kom
heim frá hárgreiðslustofunni,
froðufelldi slátrarinn hennar af
vonzku. Honum hafði orðið það
á að kvænast ungri og fallegri
konu, og því oftar sem hann
horfði á sjálfan sig í spegli, þeim
mun strangari gætur hafði hann
á henni. Hún var svo fögur að
hann leið allar pínslir helvítis
við tilhugsunina um, að einhver
snoppufríður flagari kynni að
ná henni frá honum.
— Er nokkuð á milli þín og
afstyrmisins þarna á efstu hæð-
inni? spurði hann.
— Hvers? spurði frú Jensen.
— Þessa veimiltítulega vinguls,
hvað sem hann nú annars heitir.
Vangen eða Volden. Hann kom
og spurði eftir þér.
— Eftir mér? Hvað vildi
hann?
— Hann bar vonda samvizku
utan á sér. Hann vildi vita hvort
þú hefðir séð mús í kjallaranum.
— Ég ... Mús í kjallaranum!
Hún skellihló. En hláturinn
VIKAN 39. tbl. — 00