Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 41

Ííka að skiíja, að hann segðí satt
til bæði um músina og náttkiól-
inn. Það vandamál varð hann
einnig að leysa.
Það var ekki til að njósna að
Elsa stóð fyrir utan skrifstofu-
bygginguna. Hún vildi ekki trúa
því að hann hefði hjákonur hjá
sér um hábjártan daginn, en
hvernig átti hún að vera viss í
sinni sök? Hún var kvíðin hans
vegna, og þess vegna var hún
komin. Hann hafði verið eitthvað
undarlega utan við sig ... já, úti
á þekju við morgunverðarborðið,
eins og hann vissi ekki almenjii-
lega hvert hann væri að fara.
Hann mátti ekki verða fyrir
neinu. Hún varð að koma honum
strax heim að vinnu lokinni, láta
hann hvíla sig og hringja svo á
lækni. Hún elskaði Hans-Pétur.
Hún hafði aldrei elskað nokkurn
annan.
Þarna kom hann. Hann gekk
öruggum skrefum út á stéttina
með hattinn á höfðinu. Hann tók
ekki einu sinni eftir henni, en
stikaði framhjá. En hann stefndi
ekki á stoppstöðina. Þorparinn
sá arna! Átti hann sér viðhald
eftir allt saman? Hann gekk
þvert yfir torgið og inn í hliðar-
götu. Hún hljóp á eftir á rauðu
ljósi. Hún mátti ekki missa hann
úr sjónmáli. Nú varð hún að fá
að vita vissu sina.
Að skammri stund liðinni fór
hann inn í — leikfangabúð. Guð
minn góður! Hann átti þó ekki
... hann hafði þó ekki ofan á allt
eignazt börn með ástkonum sín-
um! Og hún sem hafði verið gift
honum í mörg ár án þess að hana
grunaði nokkuð.
Hún herti upp hugann. Hún
gekk síðustu skrefin að búðinni
og þrýsti andlitinu upp að rúð-
unni.
Hvað var Hans-Pétur að horfa
á, þarna á borðinu? Augu hans
tindruðu af gleði. Hún gat ekki
lengur haft hemil á forvitninni.
Hún gekk inn í búðina og nam
staðar að baki hans.
- — Hans-Pétur! hvíslaði hún.
Hann snarsnerist við og depl-
aði augunum.
— Hvað ert þú að gera hérna,
Hans-Pétur?
Hún þurfti ekki að spyrja. Hún
starði sem bergnumin á borðið.
Á kassa fullan af stoppuðum,
gráum músum, með gljáandi
gleraugu og löng skott!
— Hvað . .. hvað ætlar þú að
gera með mýs?
Ennþá staðinn að verki. Nú
dugðu engar útskýringar. Hún
hlaut að halda að hann væri
genginn af vitinu. Já, það var að
skömminni til skást að hún héldi
það — hann gat ekki hugsað sér
að stofna til einhvers uppistands
í búðinni.
Hún leit á hann, og hann
kyngdi munnvatni. — Hans-Pét-
ur, sagði hún. Hún lækkaði rödd-
ina og mildaði hana. Hansi-Pési.
Komdu með mér heim. Ekki
hugsa um mýs framar, góði
Hansí-Pési minn . .. HÚn strauk
yfir handarbak hans: — Bara
þegar við fáum að hvíla okkur,
Hans-Pétur, þá líður það áreiðan-
lega hjá ...
Ennþá var nótt, hræðileg nótt,
og hann byltist um í myrkrinu
meðan hugsanirnar ruddust sitt
á hvað í heilanum. Elsa var lika
vakandi. Hún grét undir rekkju-
voðinni. Hans-Pétri leið illa.
Hann þorði ekki að tala, þorði
ekki að rétta út handlegginn
og snerta hana. Árangurslaust
Hann læddist út snemma
morguns með náttkjól frú Jen-
sen í töskunni. Honum leið svo
illa að hann treysti sér ekki á
skrifstofuna. Rúmlega tíu hringdi
hann í yfirmann sinn og mælti
rámri röddu. Hálsinn. Raddbönd-
in, kirtlarnir eða hvað það nú hét
allt saman. Yfirmaðurinn óskaði
honum góðs bata.
Síðan fór hann í eitt stærsta
tízkuvöruhúsið. Þótt hann eigin-
lega hefði ekki efni á því, keypti
hann glæsilegasta náttkjólinn,
sem þar var finnanlegur, úr
Þegar þér kaupið
blússu - veljið
það bezta - veljið
KERKO!
reyndi hann að gera sér grein
fyrir, hvað eiginlega hafði skeð
á milli þeirra. Svo sannarlega
hafði hann aldrei viljað henni
nokkuð illt, en þeim mun meir
sem hann reyndi að skýra málin
og þeim mun betur sem hann
hagaði sér, þeim mun flóknara
varð þetta allt saman.
— Hansi-Pési, hvíslaði hún frá
hinu rúminu.
Hann lét sem hann svæfi.
— Hansi-Pési, sagði hún
hærra.
— Grrr, hraut hann.
Hann var búinn að fá meira en
nóg af rökræðum, náttkjólum,
músum, pottaplöntum frá því í
fyrra — og ennþá var hún ekki
farin að minnast á hringinn eftir
viskíglasið, sem farinn var að
sýna sig á ný, þrátt fyrir alla
teakolíuna.
hvítu nælon. Þegar hún fengi
hann, hlaut hún að verða ánægð.
Kjarkurinn var þó ekki mikill,
þegar hann flýtti sér heim að
kaupunum loknum.
Sniðugt að eiga frí svona á
miðjum degi, þegar allir aðrir
voru að vinna. Allir? Ja, Jen-
sen slátrari er í vinnunni, hugs-
aði hann. Og frú Jensen er ein
heima.
Hann hugsaði sig svolítið um
áður en hann hringdi bjöllunni
á fyrstu hæð. Einhver horfði á
hann í gegnum gægjugatið, en
lauk ekki upp. Hann hringdi
aftur.
Herra Volden, hugsaði frú
Jensen fyrir innan dyrnar. Hann
lítur sannarlega út fyrir að vera
eitthvað æstur. Hugsa sér ef
hann er nú orðinn hættulegur!
Ég þori ekki að opna.
Hann kom með andlitið fást að
hurðinni og hvíslaði: — Frú Jen-
sen . . . Frú Jensen! Það er bara
ég. Hann heyrði hikstað fyrir
innan dyrnar. Hann barði var
lega á þær nokkur högg.
— Frú Jensssssen. Furðulegt
hve öll s-hljóð voru hljóðbær.
Dyrnar hjá nábúanum voru opn-
aðar lítillega. Hvað skyldi nú
vera á seyði? Eitthvað á milli
þeirra .. . ?
-— Frú Jensssssen. Sissssí ...
Það er ég. Ég er með náttkjól-
inn yðar.
Náttkjólinn? Nábúinn gægðist
út og hlustaði betur.
Hurð Jensens slf.írara fjar-
lægðist dyrastafinn lítið eitt. Og
grannur handleggur teygði sig
út.
— 'Táttkjóllinn yðar, frú Jens-
sssen. Þakk fyrir línið.
Hún tók við pakkanum. Rétt
á eftir rétti hún annan pakka út
í staðinn. Svo skall hurðin í lás.
Loksins! Hann reif pakkann
upp og sjá! Það var náttkjóll
Elsu. Honum fannst sem þungu
fargi væri af sér létt.
Nú var hann með tvo nátt-
kjóla. Og nú hlaut allt að kom-
ast í lag. Honum var fremur létt
í skapi á leiðinni upp með lyft-
unni.
— Þú! sagði Elsa um leið og
hann kom inn.
Hún varð harla glöð við að sjá
hann, svo hrædd hafði hún verið
um hann.
— Hérna! sagði hann sigrihrós-
andi. Hann rétti henni gamla
náttkjólinn.
— Það var þvottahúsið eftir
allt saman, laug hann. Hún starði
á hann opnum munni.
— Og hérna! Nýi náttkjóllinn.
Sá fallegasti sem hún hafði
nokkurntíma séð.
Þá huldi hún andlitið í höndum
sér og kjökraði.
•— Ó, Hansi-Pési minn! sagði
hún. — Ó, Hansi-Pési minn! Þú
elskar rrig ekki lengur! Þii hef-
ur ekki einu sinni tekið eftir því,
að ég er hætt að sofa í náttkjól!
★
BILUÐ FLUGVÉL —
BRUNNINN BÁTUR.
Framhald af bls. 9.
um nætur, ýlfur í rjáfri gam-
allar búðar og hrun i tóftum
beðið hana að koma á ný. Mig
langaði til þess að kynnast þess-
ari konu, og fá hlutdeild i leynd-
armáli hennar, og gefa lesend-
um Vikunnar tækifæri til að
sjá inn í áður ókunnan heim,
— veröld einsetukonunnar á
Vestfjörðum.
En til þess að geta talað við
einsetukonuna, þlirfti ég að
komast að Arngérðareyri. Ég
hafði knappan tíma, og vissi
ekki um neinar ferðir. Allt var
i óvissu með Djúpbátinn eftir
brunann; að fara landleið var
ekki hægt, nema með leigubif-
VXKAN 39. tbl. —