Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 43

★ Falleg, sfiílhrein
\
★ Sindra húsgögn
★ klædd skinni
SINDRASMiÐJAN
reið og það hefði kostað hátt á'
þriðja þúsund krónur. Flug-
ferðir eru engar að Arngerðar-
eyri, nema ef Björn Pálsson er
beðinn að fljúga þangað. Út-
koman á útreikningum minum
varð sú, að ég ákvað að fara
sjóveg á fund konunnar. Til
þess þurfti ég að leigja mér
trillu.
Eftir japl og jaml og fuður
leigði ég mér loks 15 tonna
trillubát, sem lieitir Gissur
hvíti, en gekk áður undir nafn-
inu Höfrungur. Þetta er eikar-
bátur, gamall orðinn, en að
miklu leyti nýupptekinn. Hann
er með June Munktell vél, sem
gerði uppreisn, áður en ferð-
inni lauk. Skipstjórinn á Giss-
uri hvíta heitir Jón Hjörtur,
og er hann einn af eigendum
hans. Jón Hjörtur er aldrei kall-
aður annað en Kaji. Einn há-
seti var með í ferðinni.
Það samdist svo um hjá okkur
Kaja, að við legðum á stað kl.
niu á miðvikudagsmorgni og
yrðum komnir fyrir klukkan
níu til fsafjarðar um kvöldið,
ef hægt skyldi að fara í róður.
Þetta ferðalag átti að kostá
tvö þúsund krónur. Þegar ég
kom niður i bát á tilsettum
tíma morguninn eftir, tilkynnti
hásetinn mér, að venjulega gjald-
ið fyrir að fara með mann inn
að Arngerðareyri væri upp und-
ir fjögur þúsund krónur. Ég
var hinn ánægðasti með min
kaup, og með það héldum við
af stað. Að vísu var veðrið ekki
sem allra bezt, þunghúið loft
og rok inn Djúpið, en samt
var ég þess fullviss, að nú hefði
djöfullinn i ferð minni orðið
eftir i landi, sofið yfir sig uppi
á herbergi í Herkastalanum.
Þegar við komum út á Skutuls-
fjörðinn fór báturinn að velta
æ meir, enda var bræla og
talsverð alda. Ég var hinn
sprækasti, stóð uppi í stýris-
húsi með skipstjóranum og
henti gaman að bátnum, þegar
hann skoppaði eins og kringla
á öldunum. Þetta virtist ætla
að verða ákaflega skemmtileg
sjóferð. Sjómennirnir voru eftir
klukluistundar siglingu eða svo
orðnir furðu lostnir yfir þvi,
að ég sltildi ekki vera orðinn
sjóveikur i öllum þessum velt-
ing. En ég var drjúgur og
kvaðst öllu vera vanur, — fór
jjaffnVel að segja hreystilegar
sjóferðasögur af mér þeim til
skemmtunar.
Og Kaji fór að segja mér sög-
ur af landkröbbum úr Reykja-
vík, sem hann hafði flutt fyrir
ári inn Djúp i svipuðu veðri
og var nú: „Þeir lágu ælandi
og spýjandi um allan bát eftir
nokkurra mínútna siglingu.“
„Aumingjar“, sagði ég. „Svona
mönnum er bezt að halda sig
með fast land undir fótum.“
Ég hafði ekki mikið sofið um
nóttina, og brátt fór ég að geispa
ákaflega. Þessi geispi ágerðist
svo, að ég ákvað að fara fram
í lúkar og leggja mig. Þegar
ég var búinn að liggja i nokkr-
ar mínútur án þess að festa
blund fyrir hristingi og látum,
var mér liætt að finnast ferða-
lagið skemmtilegt. Tíminn leið,
og brátt fannst mér, að ég hefði
aldrei átt að fara út á Djúp.
Þetta var tóm vitleysa. Svo ósk-
aði ég þess, að leið mín hefði
aldrei legið á þessar slóðir. Ó,
hvað ég þráði heitt að komast i
land. Og á næsta augnabliki sat
hetjan fram á kojubríkinni og
var byrjuð að kasta upp í fyrsta
ílátið, sem var i seilingarfæri:
fatið undan kjötinu, sem var ætl-
að til hádegisverðar.
Það sem eftir var ferðarinnar
inn að Arngerðareyri, gerði ég
til skiptis, að leggjast upp i koju,
eða skriða fram úr henni til að
kúgast. Og það undarlegasta var,
að mér fannst sjóveikissagan
hans Kaja ekkert fyndin núna,
en þó liafði ég lilegið heil ósköp
að henni fyrir klukkutíma siðan.
En þegar rúm liálf mila var
til lands á Arngerðareyri, reis
ég úr rekkju, og gekk upp á þil-
far, enda hafði sjóinn lægt si-
fellt eftir þvi, sem innar dró á
Djúpinu. Það var sólarlaust og
dimmt yfir, en eigi að síður tók
ég nokkrar myndir af landsýn:
nokkrum húsum á stjái, stallaðri
hlíðinni fyrir ofan og öldunni
við bryggjuna í forgrunn. Þær
myndir eyðilögðust allar.
Það vakti furðu mina, hve
mörg hús voru uppistandandi á
eyðibýlinu Arngerðareyri. Tvö
reisuleg íbúðarhús, annað úr
timbri og nær bryggjunni, hitt
steinsteypt og fjær upp i hlið-
inni, og nokkrir kofar nær flæð-
armálinu, þar sem vel var hugs-
anlegt, að mannabústaðir gætu
verið. Það gat orðið torvelt að
finna eina gamla konu í allri
þessari húsaþyrpingu.
En það leystist fljótlega úr
þeim vanda. Rétt þegar við vor-
um að leggja að landi, steig mjór
reykjarstrókur til himins úr
reykháfi stóra timburhússins
næst bryggjunni, og kona kom út
með skjólu í hendinni og náði í
vatn i brunnhúsið. Hún er furðu-
lega létt á fæti þrátt fyrir
sjötugsaldurinn, hugsaði ég. Mér
þótti mikil reisn af svo gamalli
konu, að haldast við ein í jafn-
stóru húsi og þessu, og ég tók
margar myndir af þvi frá bryggj-
- 43
VIKAN 39. tbl,