Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 46

Blanche varð aftur litið til
bak-kans á skrifborðinu. Henni
skjátlaðist ekki i þessari kenn-
ingu sinni — hún var alveg
sannfærð um, að hún hefði á
réttu að standa. Hún og Jane voru
byrjaðar á óvenjulegum og ban-
vænum ágizkunarleik. Á hverjum
bakka, sem henni mundi verða
færður eftir Jjctta, mundi annað
hvort vera einhver hrottalegur
viðbjóður eins og fuglsliræið eða
í alla staði boðlegur og ljúffeng-
ur matur. Það mundi koma í hlut
Blanche að gera upp við sig, hvað
væri á bakkanum hverju sinni.
Hún mændi á bakkann, og svo
ar var þegar farið að bregða
upp nýjum hryllingarmyndum
fyrir hana, og hún sá fyrir sér
ýmislegt, sem var enn verra en
dauði fuglinn um hádegið. Hug-
arflugið sagði henni, að á bakk-
anum væri eitthvað lifandi —
lifandi rotta, sem engdist sundur
og saman i gildru! Hún greip
aftur um hjólin á stólnum og fór
að aka hanum aftur á bak frá
borðinu.
Andartak sat hún hreyfingar-
laus, hélt í sér andanum og að-
gætti, hvort hún yrði aftur vör
einhverrar hreyfingar.
Vitanlega .ekki, ávítaði hún
sem áður hafði gerzt.
Ifún harkaði af sér og færði
,sig aftur nær skrifborðinu. Hún
liafði ekki farið liálfa leiðina,
þegar hún nam staðar. Hún sat
andartak og starði beint fram
fyrir sig, en þá liné hún allt í einu
fram á stólarmana og fól andlitið
í höndum sér. Hún gat það ekki.
Henni varð það allt i einu Ijóst.
Hún hafði einfaldlega ekki hug-
rekki til að berjast, Jane hafði
sigrað. Hún fór að gráta og hún
hafði óstöðvandi, þungan ekka.
Fyrsta dagskiman, sem barst
inn í herbergið, endurspegluð
handan við garðinn hafði ekki
ienn verið lokið upp, glugga-
tjöld voru öll dregin fyrir
frönsku gluggana. Blanche lét
sig siga ofan í stólinn aftur með
dálitlu óþolinmæðiandvarpi.
Óttinn og skelfingin, sem
haldið liöfðu vöku fyrir henni
mikinn hluta nætur, voru nú
farin að dofna og hverfa fyrir
birtu hins nýja dags, þótt eklci
væri birtan orðin eins mikil og
hún mundi verða síðar. Þrátt
fyrir þreytu hennar var skelf-
ingin farin að slaka tökin á
huga hennar og likama, og hún
þess vegna farin að hugsa ró-
FRAMHALDSSAGAN
5. HLUTI
TEIKNING BALTASAR
„Það er um líf
eða dauða að tefla!“
fór hún að mjaka stólnum hægt
í áttina til borðsins. Að minnsta
kosti vissi hún nú, hvers konar
vitfirring það var, sem hún þurfti
að glíina við. Það var að minnsta
kosti til bóta.
Hún stöðvaði stólinn, þegar
hún átti um einn metra ófarinn
að borðinu. Ifún laut fram, virti
fyrir sér l'gun pentudúksins,
sem breiddur hafði verið yfir
bakkann, og reyndi að gera sér
grein fyrir, hvað mundi vera
undir honum. Hæsta ójafnan
stafaði að öllum líkindum af
vatnsglasi, en ekki var hægt að
átta sig á neinu öðru. Ilmurinn
var nú miklu sterkari en áður,
en áhrifin fóru sífellt öfganna
í milli, að því er hver upprun-
inn væri í raun og veru — fyrst
taldi hún, að þetta stafaði frá
steiktu kjöti, en síðan að hann
væri upp runninn í hægfara rotn-
un.
Hún neyddi sig til að fara enn
nær borðinu, laut svo enn nær
því og rétti aðra höndina í átt
til þess. En svo kippti hún hend-
inni snögglega að sér, því að hún
hélt, að hún hefði komið auga á
einhverja hreyfingu, óljósa,
snögga breytingu á lögun pentu-
dúksins á bakkanum. Svo hugs-
aði hún, og sagði við sjálfa
sig, að þetta væri aðeins leik-
ur Ijóssins á dúknum, skugg-
inn af hendi hennar, þegar hún
hreyfði hana. En hugarflug henn-
svo sjálfa sig, reið sjálfri sér
fyrir að hafa verið óttaslegin,
þreklaust flón, hvílík vitleysa.
Það er ekkert lifandi undir pentu-
dúknum þarna. Kjáni! Þú ert
bara að æsa upp í þér vitstola
skelfingu!
Af ásettu ráði dró hún djúpt
andann, og andaði svo hægt frá
sér. Já, hún hafði látið undan
fyrir skelfingunni — og meira
en nógu Iengi. Það var nóg að
hafa einn þunglyndan sérvitring
i húsinu. Hún neyddi sjálfa sig
til að snúa sér að bakkanum
aftur, neyddi sig til að virða
hann fyrir sér rólega.
Sá möguleiki var fyrir hendi,
að Jane ætlaði að reyna að
svelta hana með ógnunum og
skelfingum. En það var aðeins
möguleiki. Það gat alveg eins
verið, að Jane hegðaði sér að-
eins í samræmi við einhverja
barnalega hugdettu eða kenjar,
og henni væri í rauninni ekk-
ert sérstakt í huga. Hvort sem
rétt væri, bæri henni einungis
að láta ckki skelfast, snúa sér
aftur að bakkanum og ganga úr
skugga um það I eitt skipti fyrir
öll, hvort á lionum væri kvöld-
maturinn hennar eða einihver
ný skelfing. Jafnvel þótt svo
færi, að á honum væri það
versta, sem hún óttaðist, mundi
áfallið naumast verða eins óskap-
legt tog fyrsta hryllinginf Nú
var hún viðbúin vegna þess,
af næsta húsi, hafði verið grá
og þrúgandi, og Blanche, sem
sat enn i hnipri í hjólastól sín-
um, eins og hún hafði verið
alla nóttina, hafði verið hrædd
um, að veður mundi ekki verða
fagurt um daginn. Leiðinlegt
veður mundi eyðileggja allt.
En hún hafði dottað frá þvi
í dögun, og þar sem nú voru
liðnar meira en þrjár stundir,
var orðið nægilega hlýtt og
bjart til þess að gleðja hana og
hressa. Hún sneri sér i stóln-
um og leit til dyra. Hurðin var
enn ólokuð. Og bakkinn var
enn á skrifborðinu. Jane hafði
þá ekki komið inn I herbergið,
meðan hún hafði blundað. Ilún
leit aftur á klukkuna á nátt-
borðinu. Hún var að verða níu,
svo að nú fór að nálgast sú
stund, þegar frú Bates kom út
í garðinn í fyrra skiptið af
tveimur á hverjum degi.
Hún færði stólinn eins nærri
glugganum og hægt var, og
setti siðan hemilinn á hann. Að
því búnu greip hún þéttingsfast
um armana á honum og reyndi
að lyfta sér upp og fram. Með
því að spyrna litið eitt með
hægra fæti, sem enn bjó yfir
einhverjum, örlitlum lífsneista.
tókst henni að lyfta sér örlftið
upp og fram úr stólnum. Hún
teygði álkuna og gægðist ofan í
garðinn fyrir neðan. Hann var
auður og mannlaus. Húsinu
legar og af meiri rökvísi. Hún
hafði gert sér grein fyrir þvi,
að hún mundi geta kallað á
hjálp, enda þótt henni væri
meinað að notast við símann.
Hún hafði ekki fyrri fengið
hugmyndina um, hvernig fara
mætti að þessu, en hún hafði
gripið blað og penna og byrjað
að skrifa:
Frú Bates (hafði hún skrifað
stórum stöfum, sem 'báru vott
um skelfingu hennar og kvíða.
Þetta er frá nágranna yðar,
Blanche Hudson. Ég neyðist til
að biðja yður ásjár í mjög al-
varlegu rnáli. Af ástæðum, sim
ég get ekki skýrt í þessu bréfi,
er mér ekki mögulegt að nota
símann. Þar sem mér er bráð-
nauðsynlegt að ná sambandi við
lækni minn, bið ég yður að
hringja til hans fyrir mig. Hann
heitir Warren Shelby, og síma-
númer hans er OL-6-5541. Gerið
svo vel að biðja hann um að
koma til mín, eins fljótt og hann
getur. Segið honum að hringja
ekki áður, koma bara rakleiðis.
Gerið svo vel og gerið þetta
fyrir mig. Um líf og dauða getur
verið að tefla.
Hún setti fangamark sitt und-
ir bréfið, en siðan bætti hún við
svohljóðandi eftirskrift. Ég bið
yður að nefna þetta mál ekki
við systur mína, undir neinum
kringumstæðum.
Þegar liún hafði lokið við að
— VXKAN 39. tbl.