Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 49

hartnær tíu ár, greyið, og oft hef
ég vorkennt honum einmanaleik-
ann — því að ég er líka sann-
færð um að þetta er prýðilegt
eiginmannsefni: geðgæðin ein-
stök, aldrei orðinu hærra þar,
hlátur og kátína í kringum hann
ævinlega. En ég sé nú í augun-
um á honum að stundum er
daprara inni fyrir; það er ekki
gaman að sjá árin líða og fá ekki
hlutdeild í þessu sem menn kalla
hamingjuna — og hamingja er
það; það er gott að vera tvö um
stríðið og stritið, gott að hvíla
hjá góðum maka og eiga sér vin
þegar veröldin er leiðinleg -—
eins og hún er nú stundum. Ja,
því segi ég það, Gudda mín.“
„Ef að hann hefði haft eitt-
hvert skárra starf,“ sagði spá-
konan íhugandi, en lauk ekki við
setninguna.
„O, það sést ekki á honum,“
sagði Jakobína. „Þetta er ein-
staklega hreinlegur maður og
hefur alltaf verið, rakar sig ann-
an hvern dag og baðar sig alltaf
á laugardögum.“
„Það er sama,“ sagði frú Guð-
ríður og málrómurinn var hörku-
legur. „Götuhreinsara giftist ég
ekki!“
f sama bili var barið að dyrum
og Jakobína leit á vinkonu sína
með íbyggnu brosi. „Þar kemur
hann, skaltu sjá! Taktu nú vel
á móti honum.“
Grímur Hafliðason var maður
vel í meðallagi hár, dökkur á
brún og brá, búlduleitur með
brún augu og þýðlegan svip.
Hann heilsaði konunum glaðlega
og fékk sér sæti við borðið hjá
þeim.
„Við vorum nú hérna að sötra
kaffi,“ sagði frú Guðríður og leit
til hans eilítið fýlulega, en tók
sig á og hélt áfram: „Ég geri ráð
fyrir að þú viljir frekar ölsopa?“
„O, já, seint mun ég flotinu
neita, frú mín góð!“ sagði hann
og horfði á spákonuna aðdáunar-
augum. „Sér í lagi þegar það er
nú ölið þitt, þeir gera það ekki
betur hjá honum Carlsberg
gamla þarna úti í Kaupinhafn,
það hef ég alltaf sagt.“
Spákonan reis á fætur veik sér
fram í eldhúsið og kom aftur
með stóra könnu og þrjú glös.
Þau drukku þegjandi um stund,
og þótt Jakobína liti glettnum
augum á borðfélaga sína og væri
mjög íbyggin á svip, varð þögnin
loks dálítið óþægileg. Grímur
ræskti sig, og frú Guðríður var
talsvert þungbúin. Það var páfa-
gaukurinn sem loks rauf þögn-
ina: „Hvaða andskotans hávaði
er þetta,“ sagði hann skræk-
róma. „Kick them out!“
Grímur og Jakobína hlógu, en
spákonan brosti lítið eitt. „Þetta
er nú meira undrið," sagði
Grímur og velti vöngum. „Maður
heyrði nú í æsku sinni að ein-
staka manneskja skildi fuglamál,
en að fuglar tali mannamál, það
er sjálfsagt hvergi nema í Ame-
ríkunni. Ja, þeir hafa margt til
síns ágætis þar.
„Það er hverju orði sannara,"
sagði Jakobína. „Hugsaðu þér
bara Grímur, að hann Hannes
litli hérna úr steinbænum skuli
vera orðinn milljóner í dollurum
þar vestra!"
„Ekki er nú alveg víst að hann
sé milljóner,“ muldraði spákon-
an í hálfum hljóðum. Það var
sem skugga brygði yfir andlit
Gríms, og hann leit rannsakandi
á frú Guðríði. „Er það svo?“
sagði hann andagtugur. „Eru
það þessar uppfinningar, sem
hafa gert hann svona ríkan?"
„Já, sennilega eru það þær, ef
nokkuð er — hann nefndi mill-
jón í bréfinu, en hélt þó að það
gæti orðið minna, kannski hálf;
það er nú reyndar feiknarpening-
ur líka.“ Spákonan horfði út í
loftið, dreymin á svip og ofur-
litlir roðablettir komu í vanga
hennar. „Við fáum nú að sjá
þegar hann kemur heim bráðum,
hann sagði að það yrði ekki svo
langt þangað til.“
Grímur saup úr glasinu, sat svo
nokkra stund niðurlútur og
hugsi. Þegar hann tók til máls,
var röddin dapurleg og hann
virtist hafa týnt gleði sinni:
„Jæja, náttúrulega ann ég þér
alls góðs, Gudda mín. En milljón
— eða hálf — og dollarar í
þokkabót! Nei, þá kemur þú til
að verða ein af fínustu frúnum
í Reykjavík og líklega verða
götuhreinsarar ekki lengur vel-
komnir til þín.“ Hann hristi höf-
uðið og muldraði eitthvað í bai’m
sér, en hélt svo áfram. „Annars
man ég vel eftir stráknum, góður
angi, sem öllum vildi gott gera,
en ekkert sérlega sprettharður,
jæja, nóg um það — hver skyldi
annars trúa því að svona geti
skeð, nefndi hann milljón í bréf-
inu, ha?“
Spákonan anzaði þessu engu,
og hélt áfram að stara út í blá-
inn og eilítið bros lék um varir
hennar. „Ætli kunningjar mínir
verði ekki velkomnir sem fyrr,“
sagði hún, sem annars hugar.
„Það kann margt að breytast, satt
er það. Að minnsta kosti hætti
ég að spá — já, þegar sonur minn
kemur heim, þá hætti ég alveg
að spá fyrir fólki.“
Jakobína hló: „Hvernig fer þá
fyrir þingmönnunum þínum, sem
aldrei geta án þín verið — og
reyndar fleirum?"
Spákonan leit á hana dálítið
undrandi augum, eins og hún
hafði ekki vænzt þess að sjá vin-
konu sína þarna. Svo var sem
hún vaknaði af leiðslu: „Ég segi
nú ekki að ég lofi ekki einstaka
manni að heimsækja mig svo lít-
ið beri á. Ég er hrædd um að
hann Ávaldi Bjarnhéðinsson vilji
hafa sitt, jafnvel þó að ég flytji
í eitthvað fínni stofur. Og Jón
minn Guðvaldarson þarf væntan-
lega að spyrja um sitthvað smá-
vegis. Þótt þeir séu á öndverð-
um meiði í pólitíkinni blessaðir,
þá fara þeir nú báðir nokkuð
eftir því sem ég segi þeim, og
hingað til hefur það gefizt þeim
báðum vel. Það er ekki langt síð-
an ég gaf honum Ávalda svolitla
leiðbeiningu, og hún virðist hafa
komið að liði, því að í morgun
sendi hann mér hundrað krónur
með kveðju og þökk.“
Framhald í næsta blaSl.
LÍFIÐ ER LEIKUR.
Framhald af bls. 7.
— Hver gerir það? spurði ég.
Litlu krakkarnir, sagði Guð-
mundur og ók sínum bíl á brott.
Það vantaði ekki pallinn hjá
honum.
Þær voru fimm, stúlkurnar,
sem hugsuðu um börnin í sum-
ar. Ein fóstra, Guðrún fyrrnefnd,
og fjórar aðstoðarstúlkur: Mar-
grét Sigfúsdóttir, María Friðriks-
dóttir, Anna Hjaltadóttir og Ólöf
Österby. Það var mikið að snú-
ast hjá þeim öllum, en Guðrún
Erla gaf sér samt tíma til að
spjalla lítillega við okkur.
— Þetta er í fyrsta sinn, sem
þú veitir svona barnaheimili for-
stöðu?
— Já, ég útskrifaðist úr fóstru-
skólanum í vor, og fór þá eigin-
lega beint hingað.
— Þú hefur náttúrlega verið
á ýmsum barnaheimilum áður?
■— Já, ég hef verið á barna-
heimilum Sumargjafar í Reykja-
vík.
— Er ekki alltaf hörgull á
fóstrum?
— Jú, það vantar alltaf fóstr-
ur.
— Já, þær ganga allar út, um
leið og þær eru búnar í skólan-
um.
•— Já, það er talsvert um það.
— Og stúlkum finnst kannski
ekki taka því, að setjast í skóla
og hafa svo engin not af því
námi, þegar til kemur.
-— Það er bara mesta vitleysa.
Fóstruskólinn er mjög góður
skóli upp á allt, þótt svo að mað-
ur noti sér það nám aldrei á þann
hátt, sem kannski er til ætlazt.
Hann veitir mjög alhliða mennt-
un og einmitt þá menntun, sem
kemur manni bezt í daglegu lífi,
ekki síður sem móðir og eigin-
kona en hvað annað. Þar að auki
gefur hann mikla möguleika, ef
húsmóðirin hefur tök á því að
vinna að einhverju leyti utan
heimilis.
-— Og fóstrukaupið?
— Það er að vísu ekki of hátt,
en það stendur til bóta.
— Hvernig hefur þér líkað hér
í sumar?
— Alveg prýðilega.
— Finnst þér ekki mikill
hávaði, þegar þið hafið neyðzt
til að hafa börnin inni?
— Fyrst í stað var hávaðinn
yfirgengilegur, en þetta venst.
Og nú var komið að lokaatriði
hátíðarinnar. Tveir drengir,
bræður, höfðu æft stuttan leik-
VIKAN 39. tw. —