Vikan - 26.09.1963, Blaðsíða 50

þátt. Við röðuðum okkur inn í
stofuna með hinum börnunum,
og þátturinn hófst.
Annar bræðranna kom inn,
með hatt og prik, sem á var fest
snæri. Hann hélt prikinu þannig,
að glöggt mátti sjá, að hann var
að veiða. Fljótlega kom bróðir
hans inn, og þeir áttu eitthvert
tal saman, sem ekki heyrðist.
Þeir voru brýndir með að tala
hærra. Á eftir var mér sagt, að
samtalið myndi hafa verið á
þessa leið:
— Og hvað ert þú að gera?
— Og ég er að veiða.
-—■ Hverju beitirðu?
— Maðki.
— Það áttu ekki að gera. Þú
átt að beita fiskibollu.
Þar með strunsaði ráðgjafinn
út, en fiskimaðurinn skipti um
beitu.
Eftir stundarkorn kom ráðgjaf-
inn aftur, og nú voru þeir farnir
að tala hærra. Að þessu sinni
ráðlagði hann bróður sínum að
nota heldur franskbrauð en fiski-
bollu fyrir beitu, og bróðir hans
skipti enn um. f þriðja sinni kom
ráðgjafinn inn, og nú voru þeir
farnir að tala hátt og snjallt og
leika af hjartans lyst.
— Og hvað ert þú að gera?
— Og ég er auðvitað að veiða.
— Og hverju beitirðu?
—■ Franskbrauði.
—- Uss, það áttu ekki að gera.
Þú átt að beita maðki.
Fiskimaðurinn seildist í vasa
sinn, tók þaðan bréfmiða, sneri
stönginni við og tók að hnýta
bréfmiðann á línuna. Ráðgjafinn
horfði á þessar aðfarir um stund
og spurði svo, heldur hissa:
— Hvað ertu nú að gera?
Fiskimaðurinn lauk við að
hnýta bréfmiðann á línuna og
gaf sér tíma til að kasta, áður en
hann svaraði:
— Ég er að beita fimmkalli,
svo fiskarnir geti keypt sér eitt-
hvað að borða.
Það er ekki að furða, þótt börn
og foreldrar á Selfossi séu ánægð
með leikskólann sinn, þótt enn
sem komið er standi hann aðeins
að sumrinu, því eins og sjá má,
er þetta leik-skóli í tvennum
skilningi. +
BABY JANE.
Framhald af bls. 47.
um mundi leiða til tafarlausrar
bannfæringar.
Að undanförnu hafði það ver-
ið vaxandi erfiðleikum bundið
fyrir Blanche litlu að standa við
þenna sanming fyrir sitt leyti.
Þegar hún horfði á Jane, þar
sem hún söng og dansaði fyrir
hópa hrifinna áhorfenda, veitt-
ist henni æ erfiðara að bæla
niður löngun sína til að njóta
örlítils bjarma af frægðargeisl-
um Jane. Hún hafði einhvern
veginn fengið þá hugmynd, að
ef henni gæfist aðeins tækifæri
til að spreyta sig, mundi hún
geta sungið og dansað i alla
staði eins vel og Jane — og að
líkindum miklu betur, þegar á
allt reyndi. Það eina, sem þurfti
að gera, var að hoppa um og
baða út öllum öngum. Og það
gat hver einasti maður. í fyrstu
gaf tækifærið Blanche aðeins
bendingu, en þegar telpan sinnti
því ekki, tók það svo að segja
i hnakkadrambið á henni og
hratt henni út i það, sem hana
langaði til en þorði ekki.
Allt í einu stökk Blanche,úr
skjóli stólsins, sem faðir hennar
sat á, og byrjaði samstunis að
dansa með Jane. Hún stökk ótt
og títt hátt i loft, og veifaði
jafnframt handleggjunum og
og velti höfðinu sitt á hvað,
eins og hún væri alls ekki með
öllum mjaila. Svo breytti hún
allt í einu til, tók títil spor og
rak jafnframt upp skræki, sem
voru eins og heróp Indíána.
Allir hlutu að taka samstundis
eftir þvílíkri sýningu — enda
fór svo í þetta sinn — en þott
banjóleiknum væri skyndilega
hætt, hætti Blanche ekki að stíga
dansinn. Hlátrasköll áhorfenda
voru henni hvatning til . að
halda áfram af kappi, og næst
rak hún út úr sér tunguna og
hristi höfuðið svo ótt sitt á
hvað, að því var líkast, að hætta
mundi á að það fyki af háls-
inum. En á næsta andartaki kom
refsingin yfir hana, liönd rak
henni kinnhest, svo að söng og
sveið í, og önnur liönd kippti
svo hressilega í hár hennar, að
hún missti fótanna og féll til
jarðar. Skræk rödd Jane orgaði
rétt við eyra hennar:
„Farðu, burt með þig — farðu,
farðu!“
Svo greip stærri og harðari
hönd um annan handlegginn á
á henni og kippti henni svo
snögglega á fætur, að hana
sundlaði.
„Hvað hddur þú eiginlega, að
þú sért að gera?“ þrumaði faðir
hennar. „Hvað hefir hlaupið í
í þig?“
Blanche leit skelfingu lostin i
þrútið og reiðilegt andlit hans,
og rétt sem snöggvast varð hún
svo hrædd, að hún hélt, að hún
mundi kasta upp. Jafnframt vör,
að Jane stóð rétt hjá henni með
hendur á mjöðm. Hún dró þungt
andann af áreynslu og réttlátri
reiði.
„Þú getur ekki dansað, þú
skituga, litla, feita bolla! Hefir
nokkur noklcru sinni sagt, að þú
gætir það?“
Svo teymdi faðir hennar hana
hratt þvert yfir veröndina, nið-
ur af henni og á sandinn fyrir
neðan. „Snáfaðu nú brott, fröken
góð,“ sagði hann kuldalega, „og
komdu ekki aftur, fyrri en þú
ert reiðubúin til að hegða þér
kurteislega og láta vesalings
Jane í friði.‘
Framhald i næsta blaöi.
UNDRIN TÓLF í
SOYÉT.
Framhald af bls. 20.
höfum viö líka tekiö á okkur
ábyrgö...
Og áheyrendurnir eru fylli-
lega meö á nótunum. Ég var
aö tala viö einn slíkan fyrir-
lesara, sem rætt haföi um plá-
netuna Marz. Þá bar þar að miö-
aldra verkakonu, sem fann aö
því viö fyrirlesarann, að hann
skyldi ekkert hafa minnzt á
möndulhalla plánetunnar og árs-
tíðaskipti!
Ég hef komið í margar helztu
vísindastofnanir i Rússlandi,
meðal annars i aösetursstaö
rússnesku vísindaakademíunnar
— litla marmarahöll viö Lenin-
skij Prospekt í Maskvu Ég hef
setiö aö tedrykkju rneð þeim
mönnum, sem gegna því hlut-
verki að fá Sovétríkjunum for-
ystuna á öllum sviðum vísinda
og tækni. Te, kökur og frásagnir
af hinum stórfenglegustu og ó-
trúlegustu áætlunum hefur ver-
ið borin fram á leöurþakin
fundarborðin.
Sovétrikin eru land hinna ó-
teljandi vísindalegu og tækni-
legu tilrauna. Sú. sókn á því
sviði, sem þegar hefur valdið
heiminum hinni mestu undrun,
og á þó eftir aö valda enn meiri
undrun, hefur aldrei veriö hraö-
ari og öflugri en einmitt nú.
í FULLRI ALVÖRU.
Framhald af bls. 2.
leggja áherslu á að leysa sem
fyrst? Og ef ekki er hægt að
leysa það af einhverjum ástæð-
um, vill félagið þá ekki upplýsa
fáfróðan almenning um það á
hverju standi?
Þetta er í sjálfu sér ofur ein-
falt mál, og sáralítill kostnaður
í sambandi við það. Það þarf eng-
inn að segja mér að það sé
kostnaðarhliðin, sem menn eru
hræddir við. Benzínstöðvarnar í
Reykjavík gætu einfaldlega skipzt
á um að hafa opið alla nóttina
— auglýst það með spjöldum í
gluggum hinna stöðvanna, hvar
opið er þá vikuna, alveg eins og
lyfjabúðirnar gera. Þeir, sem
þurfa að fá benzín að nóttu til,
telja ekki eftir sér að aka lengri
leið að benzínstöð þeirri, sem
opin er.
Þetta verður að laga sem fyrst,
það er til skammar fyrir oliu-
félögin og afgreiðslumennina,
að hafa ekki komið sér saman
um þetta fyrir löngu síðan. Al-
menningur krefst þess, og hefur
fyrirlitningu á þeim, sem um
þessi mál ifjalla, ef þeir ekki vilja
leysa það á viðeigandi hátt. Það
er áreiðanlega ekkert annað sem
að er, en viljaleysi, þrái eða
stórbokkaskapur.
mmmmmmmm*
íullll
ÖMI1M
álanoui
í
Það má cetið
treusta
Royal
gQ _ VIKAN 39. tbl.