Vikan - 03.10.1963, Blaðsíða 35

að' drepa tafarlaust sérlivern
hvítan mann, sem lyftir skot-
vopni gegn þeim.“
Þannig komst ég fyrst aS raun
um hið skefjalausa hatur, sem
Mundo höfðingi lagði á hvíta
menn, og ekki leið á löngu áður
en ég komst líka að raun um or-
sökina. Eftir þvi sem ég komst
næst, höfðu hvítir menn komið
til skjalanna, er Alabimu sonur
hans og leiðángursfélagar hans
gerðu tilraun til að ræna konum
af öðrum indíánakynþætti, tíu
dagleiðum sunnar; þetta voru
vopnaðir námamenn, sem komu
kynþætti þeim til aðstoðar, og
féll Alabimu i átökunum.
„Hlustaðu á mig mikli höfð-
ingi,“ sagði ég. Ég er ekki hing-
að kominn til að valda neinum
árekstrum; þvert á móti vil ég
verða þér og þinu fólki til að-
stoðar. Hér á þessu svæði, sem
þú ræður einn yfir, er að finna
steina, sem hvítir menn sækj-
ast mjög eftir. Þess verður því
ef til vill ekki langt að bíða,
að þeir komi hingað liundruðum,
eða jafnvel þúsundum saman,
og þá þrýtur þig alla vörn. Þeir
hafa svo mikið af skotvopnum,
að þá munar ekki um að ger-
eyða öllu þinu fólki.“
„Ég veit það,“ svaraði Mundo
hugsi.“ Það er meðal annars
þess vegna, að ég vil ekki að
neinir hvítir menn komi hing.
að. Við viljum fá að lifa í friði,
eins og forfeður okkar. Þess-
vegna gerði ég áreiðanlega rétt-
ast að drepa þig tafarlaust.“
„Ef þú leyfir mér að dveljast
hér i friði, verður það til þess
að hingað koma ekki neinir hvít-
ir menn aðrir — og að þess verð-
ur ekki langt að biða að þú
og þitt fólk búi hér við alls-
nægtir. Með þvi að hjálpa mér
hjálpar þú því lilka sjálfum
þér og fólki þinu, Og hinn mikli
hvíti höfðingi og vinur þinn
mun færa þér miklar gjafir.“
Það leyndi sér ekki að það
hafði mun meiri og jákvæðari
áhrif á afstöðu höfðingjans,
þegar ég nefndi Cordona, en
þó að ég beitti allri minni rök-
vísi, erindi mínu til stuðnings.
„Hvenær kemur Cordona?“
„Ég veit það ekki fyrir víst.
En hitt veit ég með vissu, að
hann talar máli þínu við hinn
mikla höfðingja allra hvítra
manna. Og það er eins liklegt
að hann komi hingað sjálfur
innan skamms.“
„Þú getur sofið hérna,“ var
hið eina svar Mundo og að svo
mæltu skálmaði hann út úr
kofanum, í klæðunum, sem ég
hafði gefið honum og með riff-
ilinn, skotfærabeltið og veiði-
hnifinn, sem hann hafði af mér
tekið.
Eldar höfðu verið kveiktir til
að reykja við nokkuð af bráð-
inni, sem Mundo og menn hans
komu með. Þær matarbirgðir
áttu að nægja ættflokknum i
viku að minnsta kosti. Ekki sá
ég Lolomai á meðal þeirra. Ég
sneri aftur heim i kofann og
braut heilann um hagi mína.
Allt i einu birtist Mundo i dyr-
unum, og færði hann mér steikt
kjöt og ávexti. Síðan lagðist
h'pnn endilangur á dýnu og
mælti ekki orð. Starði langa
lirið upp i þakið unz hann tók
til máls. „Antu systursonur minn
er veikur. Það amaði elckert
að honum, þegar hann kom
heim af veiðunum með okkur.
Nú vill hann ekki neyta matar,
og kvartar um kulda, jafnvel
þó að hann liggji hjá bálinu .. .“
Það var augljóst að hann hafði
hitasótt.
„Þú villt kannski að ég at-
liugi hann?“ spurði ég.
„Nei. Sapuli mundi ekki leyfa
það.“
„En drengurinn er systurson-
ur þinn, svo að Sapuli þorir
áreiðanlega ekki að hreyfa mót-
mælum.“
„Hann er sonur hans — og
systur minnar.“
„Og þá er hann bróðir Lolo-
mai?“
Hann leit fast á mig, og það
leyndi sér ekki að tortryggni
hans var vakin.
„Hvenær liefur þú séð Lolo-
mai?“
„í gær. Taivan sagði mér hvað
liún héti.“
„Ég átti son,“ sagði Mundo.
Þeir drápu hann. Þeir drápu
son minn.“
„Það liryggir mig, Mundo.
Ég harma son þinn af einlægni“
svaraði ég.
„Tuttugu konur lief ég átt,“
hrópaði hann og kreppti hnef-
ana. „Tuttugu konur. Ég vildi
eignast sonu. Marga lirausta
sonu. En ég gat ekki nema þenn-
an eina son — og' margar dætur.
Ég blygðast mín ... “
„Ekki er það þin sök,“ varð
mér að orði. Vissi ekki livað
segja skyldi. Og það var ekki
að sjá, að hann hefði heyrt það.
„Þegar Lolomai fæddist, var
hún heitin syni minum. En
sonur minn er dauður, og sjálf-
ur er ég búinn að lifa mit'
fegursta. Þegar ég fell frá, á
Antu að verða höfðingi ætt-
bálksins. Antu er hugrakkur og
vel gefinn. Hann hefur gengið
mér í sonar stað, og öllum ætt-
flokknum. Nú er hann veikur
og það setur að mér kviða.“
Ég lagðist upp í hengirekjkju
mina. Mundo lá enn á dýnunni
og starði upp i kofaþakið.
Þegar ég vaknaði að morgni
var sól risin fyrir góðri
stundu. Digur höggormur hring-
aði sig á dýnunni, þar sem
Mundo hafði legið þegar ég
sofnaði. Cordona hafði sagt mér,
að Indíánar þessir hefðu tam-
VIKAN 40. tbl. — gg