Vikan - 03.10.1963, Blaðsíða 51

„Neil“ lirópaði Blanche „Nei,
látið þér hann vera.“
„En hún veit áreiSanlega, aS
ég er hérna uppi . . . Frú Stitt
greip símann, áSur en hann gat
hringt aftur. „Halló?“ sagSi hún.
„Edna!“ veinaSi Blanche „Ger-
iS þaS fyrir mig aS lilusta á mig.
Ég verS aS ná sambandi viS
Shelby lækni!“ Hún þagnaSi í
örvæntingu, og hélt svo áfram
aS tala, enda þótt frú Stitt væri
aS segja eittlivaS i símann.
„Edna, þér höfSuS á réttu aS
standa um Jane. Undanfarna
daga hefir hún — látiS mig
vera algerlega ósjálfbjarga hér
í húsinu. Ég hef veriS fangi hér
i herberginu og . . . .“
„Já, herra Cooper,“ sagSi frú
Stitt í símann og var flaumósa.
„Já, þaS er alveg í lagi — þaS
er í fullkomnu lagi. VeriS þér
sælir, já, veriS þér sælir.“ Hún
lét símatóliS frá sér og gekk
siSan liratt inn i herbergiS.
„Jæja, segiS mér þaS nú,“ sagSi
hún meS áhyggjusvip. Ég get
ekki talaS viS hann og hlustaS
á ySur samtímis........“
„Frú Stitt!“
Þær litu báSar til dyra, um
leiS og þær heyrSu hratt, reiSi-
legt fótatak Jane i stiganum.
Andartaki siSar var hún koniin
i gættina og stóS þar, meSan
hún leit reiSilega á Blanche og
frú Stitt til skiptis.
ViS hvern voruS þér aS tala
i símann “ spurSi hún me-3
þjósti.
Frú Stitt lagSi hendurnar á
magann, sem var raunar ekki til,
þvi aS henni var nú alveg nóg
boSiS. „ÞaS var Cooper kaup-
maSur, sem hringdi hingaS,“
svaraSi hún stutt í spuna.
Hann er orSinn uppiskroppa af
þeirri tegund niSursoSins græn-
inetis, sem þiS viljiS helzt, svo
aS hann spurSi, hvort þaS væri
i lagi, aS hann sendi ykkur
einhverja aSra tegund. Ég sagSi
honum, aS þaS væri i lagi.“
Jane sætti sig viS þessa skýr-
ingu, en var tortryggin á svip-
inn. Nú varS andartaks þögn.
„Ég hélt, aS þér hefSuS aSeins
ætlaS aS gera verkin niSri núna
fyrir hádegiS,“ sagSi hún svo.
Ilún leit á Blanclie, en leit svo
strax undan aftur.
„Ég — ég ætlaSi aSeins aS at-
huga, áSur en ég færi, hvort allt
væri í lagi hérna uppi,“ svaraSi
frú Stitt og átti erfitt meS aS
hafa hemil á bræSi sinni. „ÞaS
er allt og sumt.“
„þaS er allt í lagi, Jane . . . .
sagSi Blanche vesaldarlega.
Jane lét sem hún heyrSi ekki
til hennar, leit fyrst á klukkuna
en svo á frú Stitt. „Klukkan er
þrjár mínútur fram yfir venju-
legan brottfarartíma," sagSi hún
svo, þurrlega. Þér verSiS aS
flýta ySur ef þér ætliS ekki aS
verSa of sein á næsta staS.“
Frú Stitt virti hana fyrir sér
meS fyrirlitningu, og sagSi svo,
um leiS og hún kinkaSi kolli. Ég
er einmitt aS fara,“ svaraSi liún.
Svo leit hún á Blanche meS
nokkrum kvíSasvip, en svo var
eins og hún yppti öxlum. Ég
byrja bara á herberginu ySar
næst, ungfrú Blanche,“ sagSi
hún. Eftir andartaks hik sneri
hún til dyra og gekk út úr her-
berginu.
Blanche fannst eins og eitt-
hvaS herptist um hjarta sitt,
þegar Jane leit beint á hana í
fyrsta sinn í marga daga og
liélt augnaráSi hennar föstu.
Djúpt í augum Jane var nakiS,
brennandi hatur, sem var miklu
skelfilegra en nokkur dauSur
fugl á fati eSa matur, sem sandi
hafi verið sáldrað yfir. Fóta-
tak frú Stitt, sem var eins og
hljóð frá heilhrigSum heimi, barst
neðan úr ganginum, þar sem hún
gekk að fataskápnum, en fór
svo rétt á eftir um eldhúsiS og
út um bakdyrnar.
„Heyrðu,“ sagði Blanche og
rödd hennar var næstum skræk
af skelfingu, „Jane . . . .“ Ilún
varð að komast að því, sem
leyndist i huga Jane, hvers
vegna hún gerði þessa óttalegu
hluti við hana. Þar sem hún
hafði nú glatað tækifærinu til
aS tala við frú Stitt, þoldi hún
ekki lengur tilhugsunina um að
gea ekki komizt að þessu. „Viltu
segja mér...“ En svo sá hún
þvera svarta neitun myndast í
augum Jane, svo að hún gafst
upp við að segja meira.
Svona var Jane alltaf, svona
hafði hún alltaf verið. Þegar
henni var bent á afbrot sín og
klæki, lét hún bara sem hún
vissi ekki af neinu slíku, neitaSi
að slíkt væri til. Hún neitaði öllu
þrátt fyrir hverskonar sannanir
og rök. Dauðan fugl? . . . Sand?
. . . . Ég veit ekki einu sinni,
um hvað þú ert að tala. Þú hlýt-
ur að vera gengin af vitinu . . . .
ÞaS var ekki til neins, alls eklci
til neins gagns, Blanche gat
lieyrt livernig Jane mundi svara
henni.
Hún hristi höfuðið í algerri
uppgjof, og Jane setti upp megn-
an fyrirlitningarsvip, um leið
og hún snerist á hæli og fór
niður. Blanche horfði aðeins á
eftir henni, og tók aðeins eftir
þvi, að hún hafði ákafan hjart-
slátt.
Iílukkan varð eitt, en Jane
kom ekki með hádegisverðinii
handa Blanche eins og venju-
lega. Ekki svo að skilja, að
Blanche þætti þetta miður, því
að lnin hafði litla löiigun til að
borða, eins og henni var innan-
brjósts. Þegar hún heyrði Jane
koma upp stigann skömmu siðar,
lokaði lnin augunum og lézt vera
sofandi.
Jane gekk liiklaust framhjá
opnum dyrunum og hélt eftir
ganginum til herbergis sins.
Blanche lauk upp augunum og
rétti úr sér í stólnum. Hún
heyrði þrusk frá herbergi Jane,
eins og hún væri að flýta sér
að einhverju. Héldu hljóð þessi
áfram nokkra stund, en þá opn-
aði Jane dyrnar á herbergi sínu
aftur og gekk fram á ganginn.
Jane gekk hratt framhjá dyr-
unum á herbergi Blanche, án
jiess að virða hana viðlits, og
Blanchc sá sér til furðu, að hún
var uppábúin, eins og hún ætlaði
út. Hún hafði farið i kápu og á
höfðinu var hún með rauðan
flauelshatt með gríðarstórum,
rauðum steini til skrauts. Blanc-
he sneri sér við og hlustaði, án
þess að geta almennilega trúað
sínum eigin augum og eyrum,
þegai- Jane fór niður og út lir
húsinu um bakdyrnar.
Rétt á eftir lieyrðist fótatak á
stéttinni, sem lá að bílskúrnum.
Andartaki síðar lieyrði Blanche,
að bílhurðinni var skellt aftur,
og nær samstundis var hreyf-
illinn ræstur.
Blanche gat ekki trúað þessu.
Hér hlutu að vera einhver brögð
i tafli. Þetta var vitanlega einn
af hinum hroðalegu lirekkjum
Jane . . . . En svo heyrði Blanc-
he, að bifreiðinni var ekið aftur
á bak lit úr bilskúrnum, snúið á
götunni fyrir framan húsið og
ekið niður brekkuna til bæj-
arins.
Þögnin, sem á eftir fylgdi, kom
eins og feginleikaandvarp inn í
húsið. Blanche greip um arm-
ana á hjólastólnum, eins og hún
byggi sig undir að taka viðbragð.
Hún varð að láta til skarar
skriða strax, því að livað sem
fyrir Jane vakti, þá var þarna
tækifæri, sem lnin yrði að gripa
áður en það glataðist aftur. Hún
rc-nndi stólnum í skyndi fram að
glugganum og leit vongóð ofan I
garðinn fyrir neðan. Frú Bates
var þar ekki. Að likindum mundi
hún ekki koma þar næstu eina
eða tvær klukkustundirnar.
Blanclie sncri þá frá gluggan-
um og renndi stólnum í skyndi
gegnum lierbergið og fram á
ganginn að símanum. Hún ef-
aðist ekki um það nokkurt and-
artak, að Jane hafði munað að
taka tólið af niðri, en hún varð
að ganga úr skugga um það.
Hún lét tólið aftur á sinn
stað, og enn fann hún hvernig
skelfingin læstist um hana. Það
var svo sem engin furða, þótt
Jane liefði talið óhætt að skilja
hana efth' eina heima. Hún var
ósjálfbjarga — algerlega ósjálf-
bjarga — slitin úr tengslum við
allt og alla utan hússins. Köld
krumla móðursýkinnar þreif
skyndilega til hjarta hennar,
svo að það herptist snögglega
saman. Hún gæti ekki þolað
meira af þessu tagi — hún gæti
það einfaldlega ekki! Hver sem
áliættan væri, yrði hún að kom-
ast á brott þarna! Ilún varð að
forða sér með einhverjum hætti!
Á þremur árum hafa selst hér á
landi WESLOCK hurðarskrár sem
svarar í 1500 íbúðir.
Þér getið valið úr f jórum litum af skrám, ólæstum,
takkalæstum og lykillæstum.
Þér verðið ánægðari í nýju íbúðinni ef þér
hafið valið WESLOCK hurðarskrár og húna á
allar hurðir.
BER AF
UMBOÐSMENN:
K. ÞORSTEINSSON & CO.
Reykjavík, sími 19340.
VIKAN 40. tbl. — gj