Vikan - 10.10.1963, Síða 18

ÞAÐ ER EKKI MIKIÐ
SPORT AÐ HANGA
ÞÓ SVO AÐ
HANGIÐ SÉ UTAN
f FJALLI.
SPJALLAÐ VIÐ RUNÓLF SIGURÐSSON UM BORÐ í SVIFFLUGU YFIR VÍFILFELLI
Þeir sem á annað borð byrja að fljúga svifflugu, liafa fengið bakteríuna og
eiga erfitt með að losna við hana og njóta þeirrar sælutilfinningar sem henni fylgir.
Um daginn var mér boðið að fara í svifflugferð á vegum Vikunnar og þáði
með þökkum. (Satt að segja er mér meinilla við að fljúga, en hvað verður maður
ekki að gera til að ná í efni, og hræddur er ég um að rit-
stjóranum hefði ekki líkað allskostar vel að ég néitaði slíku
kostaboði. Skammt er líka að minnast frækilegrar ferðar
Vikumanna í Eldeyna en ritstjórinn var einn leiðangurs-
manna). Jæja, ég er sóttur i hádeginu einn sunnudaginn
i sumar. Hann heitir Runólfur Sigurðsson, þessi, sem ætlar
að fljúga með mig og er f'yrrverandi íslandsmeistari í
svifflugi. Þarna er flugan tilbúin. Við setjumst og Runólfur
lætur mig setjast í fremra sætið, en sezt sjálfur í það aftara.
Frekar hefði ég nú kosið að sitja i aftara sætinu, það fer
um mig einhver einmanakennd að sjá ekki flugmanninn,
en þetta er venjan, segir Runólfur, „nemar“ sitja alltaf í
fremra sætinu. Við erum reyrðir niður með ólum yfir axl-
irnar og það er til að við „þjótum ekki útí loftið ef eitt-
hvað skeður“. Humm.
„Það er fastur maður á spilinu,“ segir Runólfur.
„Ha, er það.“ spyr ég, „er ekki hægt að losa manngreyið?"
„Ég meina það ekki, það er alltaf sami maðurinn sem
spilar mann upp, það verður að vera ldár maður við spilið
og helzt verður hann að kunna svifflug til að gera sér
grein fyrir hraða svifflugunnar i flugtaki, og stilla spilið
eftir því. Sá sem spilar okkur upp heitir Gísli Sigurðsson
og er eini maðurinn, sem er á kaupi hjá svifflugfélaginu,
hefur eflirlit með skálunum og þeim verkfærum sem þar eru.
Spilarinn er nú kominn út á hinn endann á vellinum, vírinn er festur i nefið á
flugunni og þeir loka hjáiminum yfir okkur.
Nú rennur flugan af stað og er óðar komin á loft og síðan stefnir hún svo til
lóðrétt upp i loftið, eða það finnst mér að minnsta kosti. Mér líður satt að segja
ekkert of þægilega að þjóta svona þráðbeint upp í loftið en iiugga mig við að hafa
meistara við stýrið og nú sleppir hann vírnum. Flugan tekur smákipp þegar liún
losnar við virinn og þýtur síðan i boga út í himingeiminn. Við tökum stefnuna á
Vifilfell.
„En hvað það er skrýtið að svífa svona hljóðlaust um loftið,“ segi ég við Runólf,
og svei mér ef mér er ekki farið að líða vel.
„Sjáðu þá þarna uppi,“ segir liann, “þeir eru i
hanginu.“
„Hanginu, hvað er nú það?“
„Jú, sjáðu til, þegar vindur skellur á fjallshlíð,
þá er ekki nema um eitt fyrir hann að gera og það
er að fara upp fjallið og yfir það. Þennan vind
notum við okkur og förum með honum upp. Það
er liægt að hanga utan i fjallinu svo lengi sem
nokkur vindur er eftir. Svo er líka hægt að nota
sér hitauppstreymi, og þá reynir fyrst á getu
þína sem svifflugmanns. Oft er hitauppstreymið
ekki nema smábóla og verður maður þá að fljúga
í kröppum hringjum og reyna að halda sig innan
í bólunni. Það er sport í þvi, en þetta er bara hlíð-
aruppstreymi og i þvi er aftur á móti ekkert sport.
Svo er nokkuð til sem kallast bylgjuUppstreymi,
það er bezt þegar menn reyna að ná hæð. Bezta
bylgjuuppstreymi sem ég veit um, er i Bishop i
Kaliforníu, þar getur þetta uppstreymi náð mjög
hátt. Þar var staðfesta metið i hæðarflugi sett,
en það er 10 þús. og 70 metrar. Þegar þetta met
var sett fór einn Svii hærra, en liann gætti ekki
að sér í ákafanum og lcom dauður niður. Hann dó
úr súrefnisskorti.“
Við klifum nú upp hlíðar Vífilsfells og liækk-
jg — VIKAN 41. tbl.