Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 20
FRAMHALDSSAGAN
EFTIR
KRISTMANN GUÐMUNDSSON
6. HLUTI
TEIKNING: ÞÓRDÍS TRYGGVADÓTTIR
Sigtryggur stórkaupmaður vill ná í Ásu fyrir konu, og Herjólfur sálfræðistúdent gengur á eftir Lóu vinkonu liennar,
af sömu ástæðu.Þeir eru vægast sagt ekki góðir vinir, herrarnir, og stríða hvor öðrum eftir heztu getu. Dag einn fara
þau fjögur í stutta skemmtiferð, heimsækja Berg Þorsteinsson garðyrkjubónda í Mosfellsdal og borða þar hádegisverð.
Undir borðum er svo ákveðið að þau fari fjögur saman í sumarfrí norður í Iand i byrjun júli.
Nokkru síðar kemur Bergur í verzlunina, þar sem Ása vinnur og býður þeim aftur heim til sín við fyrsta tækifæri,
því nú sé allur gróður í sínum fegursta blóma, svo unun sé á að horfa.
Guðríður rnóðir Ásu er spákona. Sonur hennar er í Ameríku, og henni hefur skilizt af bréfum hans, að hann sé
orðinn milljónari af uppfinningum sínum. Hún bíður þess því með óþreyju, aö hann komi heim. En nú kemur Jón
Guðvaldsson þingmaður til hennar, og biður hana að spá fyrir sig, og segja sér hvort flokkur hans eigi að halda
áfram samstarfi við komma, eða semja við íhaldið. Á meðan hún leggur á ráðin fyrir hann, er hún samt með allan hug-
ann við síðasta bréf sonarins, þar sem hann segist bráðum koma hcim, og spyr hvort hann geti fengið gamla herbergiö
sitt aftur.
Sigtryggur er kominn í vandræði vegna eftirgrennslana blaðamanns um okurmálið svonefnda ...
6. kafli.
Nú auðvitað átti hann eitt-
hvað af lánum útistanrandi með
alveg sömu rentum og í bönkum
— hvað um það, ekki hafði hann
beðið neina að taka lán hjá sér
og honum datt heldur ekki i
hug að gefa peninga — nema í
þessa fjárans kosningasjóði, til
þess að koma sér vel við blaða-
draslið og þá sem réðu. En
kannske er bezt að liætta þvi?
Blaðamaðurinn hafði lika gef-
ið lionum í skyn að hann bæri
mútur á stjórnmálamennina til
þess að fá að vera í friði með
braskið sitt — það var nú meiri
kjaftaskúmurinn þessi strákur.
En hann liafði náttúrlega rétt
fyrir sér: það voru auðvitað
hreinar mútur að borga í alla
kosningas'áði, og hann hafði
alltaf gert sér grein fyrir því,
hans skoðun var nú einu sinni
sú, að flesta menn eða alla væri
liægt að ltaupa, ef ekki með fé
þá einhverju öðru.
Hann var þungt hugsi um
stund ,en allt í einu brosti hann
litið eitt: Kaupa? hvernig væri
að reyna að múta sálfræðings-
skrattanum svo að hann hætti
að dingla í kringuin Ásu litlu?
Reynandi að bjóða kvikindinu
svona eins og þúsund krónur og
sjá hvort þaö dygði, og þá
kannski eitthvað meira ef að
meira þyrfti við, liann var klók-
ur skratti sá, myndi skilja livað
að honum færi og sennilega
hækka sig, nú jæja, maðiir hafði
ráð á að borga svolítið fyrir að
losna við svona óþverra af leið
sinni. Hann ætti að geta gert
sig ánægðan með þessa lausa-
gopu, Lóu eða hvað hún hét;
hennar mórall var víst þannig
að hæfði sálfræðingum. Bölv-
ans leiðinlegt reyndar að stelp-
an skyldi vera svona, þetta var
laglegasta hnáta og einhvern
veginn hafði hún alltaf komið
svolítið skrýtilega við liann síð-
að hann sá hana fyrst. Auðvitað
var hún ekkert á við Ásu — og
þó, snotur óneitanlega, já það
var hún.
Hann rauk á fætur, náði í
hattinn sinn, kveikti sér í vindli
og steðjaði út.
Vatnið streymdi úr loftinu
en bíllinn stóð við dyrnar og
liann var fljótur að koma sér
inn í hann, ræsa og renna af
stað.
Herjólfur B. Hansson bjó i
snoturri stofu, sem var full af
bókum og blöðum. Hann lá
endilangur upp í sófa og reykti
sígarettu, þegar kaupsýslumað-
urinn kom. „Hvern fjandann
ert þú að flækjast?“ sagði hann
kæruleysislega. „Fáðu þér sæti.
Eða stattu upp á endann ef þú
vilt það heldur.“
Sigtryggur Háfells ruddi
nokkrum bókum úr eina hæg-
indastólnum sem var þarna inni
og settist. „Ég þarf að tala svo-
íitið við þig skolli þinn,“ sagði
hann hógværlega.
„Ég kaupi aldrei neitt,“ sagði
sálfræðingurinn með ólund. „Og
ég hef ekkert að selja.‘
„Það er margt hægt að kaupa.
Og margt hægt að selja.“ Kaup-
sýslumaðurinn tók tvo vindla
úr vasa sínum tog fleygði öðruni
'yfir í sófann til sálfræðingsins.
„Viltu svolítið konlak?" spurði
hann og tók upp pela úr skjala-
tösku sinni.
„Það eru glös þarna yfir vask-
inum,“ anzaði sálfræðingurinn.
Þeir drukku um stund, en
loks mælti Herjólfur B. Hans-
son: „Ertu að hugsa um að múta
mér til að hætta við Ásu, hel-
vítið þitt?”
„Greindur ertu, skolli, þó þér
sé reyndar skömm að gáfunum,”
sviaraði kaupsýslumaöurinn og
glotti. Hann hugsaði sig um
andartak, en hélt síðan áfram:
„Mér hefur svona hálfpartinn
skilizt á þér kall minn, að þú
tryðir lítið á ástina, eða er það
ekki rétt hjá mér?“
„Ást — hver andskotinn er
það?” muldraði sálfræðingur-
inn og meinfýsið bros lék um
varir hans.
„Það er ekki von að svona
kommapjakkar viti það!“ hreytti
Sigtryggur Háfells út úr sér.
„Ég hef aldrei sagt að ég væri
kommi,“ sagði sálfræðingurinn.
„Heldurðu virkilega að ég sé
sá fábjáni að vera flokksbund-
inn, ganga einhverjum á hönd?
Nei minn kall. Ég get sagt þér
alveg eins og er: sá sem gengur
i kommúnistaflokkinn hefur
aldrei neit gagn af þvi; það er-
um við hinir, karlarnir sem
kunna að lialda á sinum spil-
um, góði, sem geta notað þá til
einhvers — já og ihaldið líka
lagsmaður. Það er boðið í mann
í báðum herbúðum, dekrað við
mann. Nú, auövitað skal ég ekki
neita því að ég er vinstrisinn-
aður, og fyrirlít íhaldið, svona
karla eins og þig til dæmis, lýs
á þjóðarlíkamanum, því að auð-
vitað ertu það og ekkert ann-
að.“
„Ef að ég er lús,” sagði Sig- #
tryggur Háfells fastmæltur, „þá
ert þú fló, fjandi þinn —* en
sleppum því. Þú hefur rétt fyrir
þér: ég er kominn til að múta ■
þér! Ef þ'ú hættir algjorlega að
sniglast á eftir henni Ásu, þá
skaltu fá fimm þúsund krónur,
taldar fram á borðið hérna,
núna á þessari stundu! Nú hvað
segirðu um þetta?”
Sálfræðingurinn hló lágum
kurrandi hlátri. „Ég er alveg
viss um að hún Ása Sigurlinna-
dóttir mun hafa gaman af að
heyra hve- lítils virði hún er í
þinum augum: fimm þúsund
kall, er það allt og sumt?"
Kaupsýslumaðurinn tók upp
20
VIKAN 41. tbl.