Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 21

Vasaklát ög iþurrkao'i sér uni
ennið. Hann var búinn að fá
rauða díla i báðar kinnar. „Tiu
þúsund þá andskotinn þinn, og
ekki einum eyri meira!"
„Tíu þúsund," sagði sálfræð-
ingurinn dræmt, líkt og hann
væri að hugsa sig um. „Meira
en tiu þúsund krónur vill elsk-
huginn ekki borga fyrir ást-
meyna ljúfu. Ef hún kostar
mtira, þá er hann tilbúinn að
láta hana sigla sinn sjó í fangið
á vinstrisinnuðum sálfræðingi.
Maðurinn, sem hélt því fram
um daginn, aS ástin væri göfug
asta tilfinning mannssálarinn-
ar, er þess nú albúinn að fleygja
frá sér þessari himnesku kennd
ef hún skyldi til dæmis þurfa að
kosta hann — segjum ellefu
þúsund'?"
„Ég skal borga þér ellefu!"
„En ef ég heimta tólf, þá
gefstu upp?"
„Ég skal borga þér fimmtán!
Og farðu svo í sótsvarta —¦!"
Sálfræðingurinn reis upp við
dogg og leit fast á gest sinn.
„Þú ert braskari, Sigtryggur
minn. En ég er ekki alveg blár í
kaupsýslunni heldur, ég get
lagt saman tvo og tvo, littu nú
á: Mamma hennar Ásu, spákon-
an iGudda í Steinbænum, á hús-
ið og láðina skuldlaust og þar að
auki að minnsta kosti hundrað
og fimmtíu þúsund krónur í
sjóði. Ása er einkadóttir hennar
— og heldurðu svo að nokkur
maður sé svo vitlaus að selja
hana fyrir fimmtán þúsund
kall!?"
„Já, en þú elskar hana ekki,
það geri ég!" sagði Sigtryggur
Háfells og röddin var rám.
„Það má skrattinn vita — ég
spurði áðan: hvað er ást? þú
anzaðir því ekki, kallinn: Ég
býst við að okkur sé það báðum
jafnkunnugt hvað ástin raun-
verulega er, fyrir utan öll þessi
penu orð og póetíska kjaftæði
sem er hlaðið utan á hana. Ég
get semsé vel hugsaS mér að
hvíla við hliSina á okkar ágætu
Ásu hverja nótt og láta hana
þjóna mér til borðs og sængur,
ég hugsa að það sé bara fjári
þægilegt, eSa heldurSu það ekki
Sigtryggur?"
„Farðu bölvaður!" sagði kaup-
sýslumaðurinn og stundi hátt.
„Þú veizt ekkert um ást, bjálf-
inn þinn, og þú ert þorpari þar
að auki, meinfýsið kvikindi, ef
ég væri ekki gestur þinn, myndi
ég lemja þig sundur og saman
— og fyrr eða síðar geri ég það,
geturðu bölvað þér upp á! —
All right, segjum fimmtíu þús-
und kall hérna á borðið i ávísun
með það sama og svo hverfurSu,
lætur aldrei sjá þig framar ná-
lægt steinbænum, heyrirðu það!
N'ú, hvað segirðu?"
Sálfræðingurinn tók vindil-
inn, er Sigtryggur hafði hent til
hans, og kveikti í honum með
hægð. „Þú gerir allt of lítið úr
þessarí greínd mínni sem |)á
varst að tala um áðan, vinur
sæll," sagði hann og var nú al-
varlegur i bragði. Fimmtíu þús-
und er bara þriðji hlutinn af því
sern hún Guðriður á inni i
banka. Svo er steinbærinn og
lóðin það er alltaf um þrjú
hundruð þúsund, altsvo fjögur
hundruð og fimmtíu þúsund alls,
og svo þyrfti maður náttúrulega
að fá eilitla þóknun fyrir að
trekkja sig. Segjum hálfa milljón
bérna á borðið strax i dag."
Sigtryggur Háfells reis hægt á
fætur eins og hann væri með
byrði á bakinu. „Einhvern tima
skal ég mola í þér hvert bein!'
sagði hann, en sem reiðilaust.
Hann fálmaði eftir hattinum
sinum, setti hann skakkan á höf-
uðið og reikaði út að dyrunum.
ar stóð hann álútur svolitla
stund, en allt í einu rétti hann
sig upp, leit hvasst á sálfræð-
inginn og mælti: „Jæja við
skulum sjá hver skjöldinn bcr,
þú ert ekki búinn að vinna
hana Ásu ennþá. — Þvi í skratt-
anum geturðu ekki látið þér
nægja hana Lóu Dalberg.
„Ja, ég hafði nú hugsað mér
að fá hana líka," mælti sálfræð-
ingurinn og glotti við. „Annars
finnst mér hún hæfa þér miklu
betur."
Kaupsýslumaðurinn opnaði
hurðina, hikaði andartak og leit
á sálfræðinginn, en hristi svo
höfuðið.
Herjólfur B. Hansson hló.
„Nú stendur líklega ekki boðið
um norðurferðina lengur " sagði
hann í hálfkæringi.
„Ég er vanur að standa við
orð mín," sagði kaupsýslumað-
nrinn frekar dapurl'ega. „Og ég
er ekkert hræddur við að hafa
þig með okkur. Við Jeggjum af
stað upp úr Jónsmessunni."
XIII.
Það rigndi jafnt og þétt til
júníloka, en þá brá til betra,
2. júlí var heiður himinn og sól-
skin, einstök veðurblíða og ís-
land tálfagurt á að líta.
Þegar Ása Sigurlinnadóttir var
nýbúin aS opna búðina, kom
Sigtryggur Háfells inn og var asi
cá honum.
„Sæl elskan," sagði hann glað-
klakkalegur. „Nú notum við
góða veSriS eins og skot, leggj-
um af staS í býtið á morgun,
búum okkur út í dag. Ég var aS
enda við að tala við hann Berg
vin minn, mér lánaðist að ná í
mann fyrir hann, sem getur
passað stöðina hans svo sem
eins og hálfsmánaSar tíma, og
hann féllst á að fara með okkur.
Þá verðum við tveir karlmenn,
auk bílstjórans ¦— því að sál-
fræðingsskrípið tel ég ekki til
manna. í dag panta ég hótel-
pláss fyrir okkur, hér og þar á
leiSinni, en annars höfum viS
með okkur tvö tjöld og allt sem
þarf til lifsins lystisemda, þú
„Já, cn þú elskar hana ckki, það ge« ég
getur reitt þig á að þetta skal
verða skemmtileg ferS! — VitS
sækjum þig klukkan níu."
Hann var horfinn út um dyrn-
ar áður en Ása fékk tóm til að
átta sig. HurSina skyldi hann
eftir opna, og hún gekk út á
tröppurnar til þess að horfa á
góSa veSriS. Henni var óvenju-
lega glatt í skapi, allt var svo
yndislegt þennan dag, fuglarnir
sungu i garðinum og blómaang-
anin tók á móti henni, þegar
hún kom út: Hann var nú góSur
strákúr, Sigtryggur, og fallegt af
honum að taka þáu öll með í
þessa skemmtiferð, sem efalaust
yrði honum mjög dýr ,-4 í raup-
inni hefði hanii átt .skilið aS fá
koss, pg ef hanh hefði verið
þarna núna, myndi hún hafa
tekiS um hálsinn á honum og
kysst hann. Liklega yrSi þaS
útfalliS aS hún trúlofaSist
honum, áður en fríinu þeirra
yrði lokið? Það var víst ekki
um annað að gera, þetta var
góður maður, og í rauninni átti
hann skilið að fá hana, hann
hafði beðið svo lengi eftir henni
og hún fann að hann þurfti
hennar meS. — Kannske yrSi
par úr Bergi og Lóu lika? —
Herjólfur greyiS, hann var nú
allt öðruvísi, honum var þetta
víst ekki jafn mikil alvara og
Sigtryggi, að minnsta kosti lét
hann sem ást og þess háttar
væri „úrelt hugtök" eins og hann
" sagöi Sigtryggnr og röadin var rám.
orðaði það. Og henni var alveg
ómögulegt að verða neitt skotin
í honum, þótt hún væri talsvert
hrifin af gáfunum hans og snilli-
yrðunum, sem hann kom meS
öSru hvoru. Hún óskaSi þess
innilega aS hann gæti orðið
hamingjusamur — og Lóu gat hún
llka unnað alls góðs. En svo var
það hann Bergur, hann var víst
hrifinn af henni líka, en hann
var náttúrulega allt of saklaus
fyrir hana, hann myndi verða
fyrir vonþrigðum þegar hann
uppgötvaði hvað hún var mikil
skvetta, og sjálfsagt myndi hann
ekki þola það að hún færi að
flirta yið einhverja aðra, eftir
að þau væru gift. Það myndi
Herri ekki, taka eins alvarlega,
hann var líka veraldarvanur.
Hún fór nú inn i kompuna til
mömmu sinnar, sem var ein
aldrei þessu vant, spágestirnir
voru sjaldan á ferli svona
snemma morguns.
„Mamma mín, við leggjum af
stað í fyrramálið sagði hún glað-
legum rómi. „Tpeir sækja mig
klukkan níu. Heldurðu að þú
getir annað þessu ein, svo sem
eins og hálfan mánuð, á meðan
ég er i burtu?"
Spákonan sat álút við borðið
sitt með kaffibolla og koniaks-
staup fyrir framan sig, og leit
dræmt upp á dóttur sina. „Já,
sjálfsagt get ég það," sagði hún.
Framhald á bls. 47.
VIKAN 41. tbl. —
21