Vikan - 10.10.1963, Side 21

Vasaklát og þurrkaíi sér tun
ennið. Hann var búinn að fá
rauða díia i báðar kinnar. „Tíu
þúsund þá andskotinn þinn, og
ekki einum eyri meira!“
„Tíu þúsund,” sagði sálfræð-
ingurinn dræmt, likt og hann
væri að hugsa sig um. „Meira
cn tíu þúsund krónur vill elsk-
huginn ekki borga fyrir ást-
meyna ljúfu. Ef hún kostar
mtira, þá cr hann tilbúinn að
láta hana sigla sinn sjó í fangið
á vinstrisinnuðum sálfræðingi.
Maðurinn, sem hélt því fram
um daginn, að ástin væri göfug
asta tilfinning mannssálarinn-
ar, er þess nú albúinn að fleygja
frá sér þessari himnesku kennd
ef hún skyldi til dæmis þurfa að
kosta hann — segjum ellefu
þúsund?“
„Ég skal borga þér ellefu!”
„En ef ég heimta tólf, þá
gefstu upp?“
„Ég skal borga þér fimmtán!
Og farðu svo í sótsvarta —!“
Sálfræðingurinn reis upp við
dogg og leit fast á gest sinn.
„Þú ert braskari, Sigtryggur
minn. En ég er ekki alveg blár í
kaupsýslunni heldur, ég get
lagt saman tvo og tvo, littu nú
á: Mamma hennar Ásu, spákon-
an iGudda í Steinbænum, á hús-
ið og láðina skuldlaust og þar að
auki að minnsta kosti hundrað
og fimmtíu þúsund krónur í
sjóði. Ása er einkadóttir hennar
— og heldurðu svo að nokkur
maður sé svo vitlaus að selja
liana fyrir fimmtán þúsund
kall!?”
„Já, en þú elskar hana ekki,
það geri ég!” sagði Sigtryggur
Háfells og röddin var rám.
„Það má skrattinn vita — ég
spurði áðan: hvað er ást? þú
anzaðir þvi ekki, kallinn: Ég
býst við að okkur sé það báðum
jafnkunnugt hvað ástin raun-
verulega er, fyrir utan öll þessi
penu orð og póetíska kjaftæði
sem er hlaðið utan á hana. Ég
get semsé vel hugsað mér að
hvíla við liliðina á okkar ágætu
Ásu hverja nótt og láta hana
þjóna mér til borðs og sængur,
ég hugsa að það sé bara fjári
þægilegt, eða heldurðu það ekki
Sigtryggur?”
„Farðu bölvaður!” sagði kaup-
sýslumaðurinn og stundi hátt.
„Þú veizt ekkert um ást, bjálf-
inn þinn, og þú ert þorpari þar
að auki, meinfýsið kvikindi, ef
ég væri ekki gestur þinn, myndi
ég lemja þig sundur og saman
— og fyrr eða síðar geri ég það,
geturðu bölvað þér upp á! —
All right, segjum fimmtíu þús-
und kall hérna á borðið í ávísun
með það sama og svo hverfurðu,
lætur aldrei sjá þig framar ná-
lægt steinbænum, heyrirðu það!
Nú, hvað segirðu?"
Sálfræðingurinn tók vindil-
inn, er Sigtryggur hafði hent til
hans, og kveikti í honum með
hægð. „Þú gerir allt of litið úr
þessarí greind mínní sem þú
varst að tala um áðan, vinur
sæll,“ sagði liann og var nú al-
varlegur i bragði. Fimmtíu þús-
und er bara þriðji hlutinn af því
scm hún Guðriður á inni i
banka. Svo er steinbærinn og
lóðin það er alltaf um þrjú
hundruð þúsund, altsvo fjögur
hundruð og fimmtíu þúsund alls,
og svo þyrfti maður náttúrulega
að fá eilitla þóknun fyrir að
trekkja sig. Segjum hálfa milljón
hérna á borðið strax í dag.“
Sigtryggur Háfells reis hægt á
fætur eins og hann væri með
byrði á bakinu. „Einlivern tínn
skal ég mola i þér hvert bein!‘
sagði hann, en sem reiðilaust.
Hann fálmaði eftir hattinum
sínum, setti hann skakkan á höf-
uðið og reikaði út að dyrunum.
ar stóð hann álútur svolitla
stund, en allt í einu rétti hann
sig upp, leit hvasst á sálfræð-
inginn og mælti: „Jæja við
skulum sjá hver skjöldinn ber,
þú ert ekki búinn að vinna
hana Ásu ennþá. •— Því í skratt-
anum geturðu ekki látið þér
nægja hana Lóu Dalberg.
„Ja, ég hafði nú hugsað mér
að fá hana líka,“ mælti sálfræð-
ingurinn og glotti við. „Annars
finnst mér hún hæfa þér mildu
betur.“
Kaupsýslumaðurinn opnaði
hurðina, hikaði andartak og leit
á sálfræðinginn, en hristi svo
höfuðið.
Hcrjólfur B. Hansson hló.
„Nú stendur líklega ekki boðið
um norðurferðina lengur “ sagði
hann í hálfkæringi.
„Ég er vanur að standa við
orð min,“ sagði kaupsýslumað-
urinn frekar dapurfega. „Og ég
er ekkert hræddur við að hafa
þig með okkur. Við leggjum af
stað upp úr Jónsmessunni.“
XIII.
Það rigndi jafnt og þétt til
júníloka, en þá brá til betra,
2. júlí var heiður liiminn og sól-
skin, einstök veðurblíða og ís-
land tálfagurt á að líta.
Þegar Ása Sigurlinnadóttir var
nýbúin að opna búðina, kom
Sigtryggur Háfells inn og var asi
á honum.
„Sæl elskan,“ sagði hann glað-
klakkalegur. „Nú notum við
góða veðrið eins og skot, leggj-
um af stað í býtið á morgun,
búum okkur út i dag. Ég var að
enda við að tala við hann Berg
vin minn, mér lánaðist að ná i
mann fyrir hann, sem getur
passað stöðina hans svo sem
eins og hálfsmánaðar tíma, og
hann féllst á að fara með okkur.
Þá verðum við tveir karlmenn,
auk bílstjórans — þvi að sál-
fræðingsskrípið tel ég ekki til
inanna. í dag panta ég hótel-
pláss fyrir okkur, hér og þar á
leiðinni, en annars höfum við
með okkur tvö tjöld og allt sem
þarf til lífsins lystisemda, þú

; mwt,
f\

*
Jp
Wá
„Já, en þú elskar hana ckki, það geri ég!“ sagði Sigtryggur og röddin var rám.
getur reitt þig á að þetta skal
verða skemmtileg ferð! — Við
sækjum þig klukkan níu.“
Hann var horfinn út um dyrn-
ar áður en Ása fékk tóm til að
átta sig. Hurðina skyldi hann
eftir opna, og hún gekk út á
tröppurnar til þess að horfa á
góða veðrið. Henni var óvenju-
lega glatt í skapi, allt var svo
yndislegt þennan dag, fuglarnir
sungu í garðinum og blómaang-
anin tók á móti henni, þegar
hún kom út: Hann var nú góður
strákur, Sigtryggur, og fallegt af
honum að taka þáu öll með i
þessa skemmtiferð, sem efalaust
yrði honum mjög dýr — i raun-
inni liefði hann átt skilið að fá
koss, og ef hann hefði verið
þarna núna, myndi hún liafa
tekið um hálsinn á honum og
kysst hann. Líklega yrði það
útfallið að hún trúlofaðist
honum, áður en fríinu þeirra
yrði lokið? Það var víst ekki
um annað að gera, þetta var
góður inaður, og i rauninni átti
hann skilið að fá hana, hann
hafði beðið svo lengi eftir henni
og hún fann að hann þurfti
hennar með. — Kannske yrði
par úr Bergi og Lóu líka? —
Herjólfur greyið, hann var nú
allt öðruvisi, hoiium var þetta
víst ekki jafn rriikil alvara og
Sigtryggi, að minnsta kosti lét
hann sem ást og þess háttar
væri „úrelt hugtök“ eins og hann
orðaði það. Og henni var alveg
ómögulegt að verða neitt skotin
í honum, þótt hún væri talsvert
hrifin af gáfunum hans og snilli-
yrðunum, sem hann kom með
öðru hvoru. Hún óskaði þess
innilega að hann gæti orðið
hamingjusamur — og Lóu gat hún
lfka unnað alls góðs. En svo var
það hann Bergur, hann var vist
hrifinn af henni líka, en hann
var náttúrulega allt of saklaus
fyrir hana, hann myndi verða
fyrir vonbrigðum þegar hann
uppgötvaði livað hún var mikil
skvetta, og sjálfsagt myndi hann
ekki þola það að hún færi að
flirta við einhverja aðra, eftir
að þau væru gift. Það myndi
Herri ekki taka eins alvarlega,
hann var líka v.eraldarvanur.
Hún fór nú inn i kompuna til
mömmu sinnar, sem var ein
aldrei þessu vant, spágestirnir
voru sjaldan á ferli svona
snemma morguns.
„Mamma mín, við leggjum af
stað i fyrramálið sagði hún glað-
legum rómi. „Þeir sækja mig
klukkan níu. Heldurðu að þú
getir annað þcssu ein, svo sem
eins og hálfan mánuð, á meðan
ég er i burtu?“
iSpákonan sat álút við borðið
sitt með kaffibolla og koníaks-
staup fyrir framan sig, og leit
dræmt upp á dóttur sína. „Já,
sjálfsagt get ég það,“ sagði hún.
Framhald á bls. 47.
VIKAN 41. tbl. — 21