Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 22

brigSa, að hún
gat ekki náð
símtólinu.
Svo rifjaSisti allt í einu upp
fyrir henni söngur Jane fyrir
tveim dögum, og eftir andartak
sá hún fyrir sér, gegnum lokuð
augnalokin, hóp drukkins fólks,
sem stóð umhverfis konu, er
dansaði með miklum fettum og
brettum og gólaði um leið lagið,
sem Jane hafði verið kennt að
syngja í æsku. Hinir drukknu
áhorfendur livöttu hana óspart,
og konan æstist öll við það. Hún
reyndi að sparka öðrum fætin-
um enn hærra en áður, en missti
við það jafnvægið að nokkru
leyti, svo að hún valt aftur á
bak og í kjöltu ungs manns,
sem leikið hafði undir á pianó.
Hún kyssti hann hressilega,
svo að rautt merki sat eftir á
andliti hans, þvert yfir munn-
inn, en spratt svo á fætur aftur.
Síðan heyrði hún aðrar raddir,
sem töluðu um, að einhver yrði
að stöðva Jane, áður en hún
gerði allt vitlaust og kallað yrði
á lögregluna. „Vesalings Blan-
che,“ sagði einhver, „að þurfa að
berjast oft við hana svona.“
„Jane má þakka fyrir, að hún
er systir Blanche," svaraði önn-
ur rödd, „þvi að annars væri
húið að reka liana fyrir löngu.“
„Þetta er viðbjóðslegt!“
„Andstyggilegt . . . bara and-
styggilegt!“
Aftur gerði stúlkan sig líklega
til að syngja, reigði liöfuðið aft-
ur og opnaði munninn. Augun
voru galopin, og úr þeim virtist
i senn skina alger tómleiki og
einkennilegt æði. Svo hrökk
höfuð stúlkunnar allt í einu til
liliðar, þegar hvít og grönn
hönd, sem ekki sást hvaðan
kom, sló hana skyndllega á
annan vangann.
„Hættu þessu! Hættu! Sérðu
ekki, að þú verður þér til skamm-
ar og athlægis!“
Blanche galopnaði augun allt
í einu, eins og það kostaði hana
mikið átak. Hún hafði fengið
skjálftakast og greip þá enn fast-
ara um stólarmana en áður. Hún
beið eftir því, að svimakastið liði
hjá og neitaði með öllu að rifja
frekar upp atburði þessarar
skelfilegu nætur.
Þegar taugar hennar fóru að
22 — VIKAN 41. tbl.