Vikan - 10.10.1963, Side 25

BABY JANE — frh.
sig i hennar spor varðandi
þetta atriði.“
.......og svo,“ bætti stúlkan
við, „er þetta svo miklu ódýr-
ara þannig.“
Jana leit upp, og um leið og
hún gerði það blikaði á ódýra
steininn, sem hún hafði nælt
í hattinn sinn til skrauts — en
])að var dauft blik, sem var einna
líkast þreytulegum hlátri.
„Jæja . . . .“
Kannseki hún hefði átt að
setja nafnið sitt i auglýsinguna
-þrátt fyrir allt. Baby Jane
Hudson. Hún lygndi augunum
og sá þá í anda nafn sitt á
prenti, eins og það hafði birzt
endur fyrir löngu, og rétt sem
snöggvast fór einhver tauga-
fiðringur um hana. Svo opnaði
hún augun aftur, og þá sá hún í
fyrsta skipti stúlkuna, sem hún
hafði verið að tala við, almenni-
lega. Þetta var snotrasta stúlka,
hugsaði Jane í tilgangsleysi,
ekkert sérstakt við hana en
bara snotur samt. Vesalings
telpukindin kann eklci almenni-
lega að fara með andlitslit.
Sama máli gegndi raunar um
allar þessar ungu stúlkur, sem
urðu á vegi hennar. Það var þó
alltaf þetta, þegar maður hafði
starfaði við leiklistina — mað-
rir lærði að mála sig, svo að
maður virtist þó að minnsta
kosti lifandi. S'túlkur notuðu
yfirleitt ekki vangaroða framar.
Það var vitanlega ástæðan fyrir
því, að þær voru alltaf svo
magapinulegar -og aumingja-
legar.
„Við getum vitanlega birt
handritið yðar,“ sagði stúlkan,
„ef þér viljið endilega, að
auglýsingin verði þannig . . .“
.Tane komst að þeirri niður-
stöðu, -að stúlkukindin væri
ósköp vinsamleg, og hún ætlaði
þess vegna að gleðja hana með
því að samþykkja, að auglýs-
ingin yrði eins og hún hafði út-
búið hana. Það -gæti vel verið,
að það væri alv-eg eins gott að
hafa liana þannig — þeir sömu
mundu svara henni, hvort sem
væri, og aðalatriðið var að koma
starfinu á -framfæri í eins fáum
orðum og unnt væri.
„Jæja,“ sagði Jane, „úr þvi að
þér eruð blaðakona, hljótið þér
að vita hvað bezt er . . . .“
Stúkan dró til sín það eintak
af auglýsingunni, sem hún hafði
samið og brosti um leið: „Ég
er viss um, að árangurinn verð-
ur alveg eins góður.“
Jane rétti henni seðil til að
greiða fyrir auglýsinguna, og
stúlkan gek'k frá til að skipta
seðlinum.
Já, hugsaði Jane, auglýsing
stúlkunnar mundi gera sama
gagn, þótt ekki væri sami
menningarbragur á henni og
upprunalegu auglýsingunni. Allt
í einu seildist hugur hennar svo
til framtíðarinnar og brá upp
myndinni af manninum, sem far-
inn var að grána i vöngum, þeg-
ar hann kæmi til að tala við
hana, gengi á eftir henni inn i
æfingaherbergið, léki á pianóið,
meðan hún syngi............bæri
lof á hana .... hrósaði henni
. . . . Og svo sá hún allt í einu
andlit Blanche, sem væri af-
myndað af gremju og afbrýðis-
semi.
Þessi lön-gu afdankaða kvik-
myndadrottning, þessi aumingi,
öryrki, sem ekkert gæti. Jane gat
ekki varizt brosi. Blanche ha-fði
alltaf verði kveif — það hafði
aldrei þurft annað en að hræða
hana til að gera það, sem maður
vildi. Hún mundi ekki fara bak
við hana, Jane lengur, vera að
Ijúga og reyna að selja húsið.
Kannske hún væri farin að átta
sig á því, að þegar liún gerði sig
seka um -framferði, sem vakti
reiði hennar, Jane ....
,jGerið þér svo vel.“
,Tane tók brosandi við kvittun
og peningunum til baka af stúlk-
uni og iét hvort tveggja töskuna
sína.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hún
vingjarnlega.
Stúlkan kinkaði kolli, ætlaði
að snúa sér frá henni, en sá sig
svo um hönd. „Afsakið . . .“
.Tane Tokaði töskunni, leit upp
og svaraði: „Já . . . .?“
„Ég veit, -að ég á ekki að
spyrja — en — nú — mig langar
bara til að vita það. Vseri yður
sama, þótt þér segðuð mér,
hvaða stjarna það er, sem um er
að ræða í þessari auglýsingu?“
Jane brosti út að eyrum. Hún
benti á sjálfa sig með glófa-
-klæddri liendi. „Það er ég, sagði
hún. „Þér eruð kannske of ung
til að muna -eftir þessu en ég er
hin upprunalega Baby Jane —
Baby Jane Hudson.“
Stúlkan opnaði munninn.
„Jæja,“ sagði hún svo undrandi,
„jæja, Guð sé oss næstur!“ Hún
leit undan, gaut augunum til
starfssystur sinnar, sem hafði
einmitt gengið til hennar. „Jæja,
þakka yður fyrir, ungfrú Hudson.
Auglýsingin yðar verður i blað-
inu á morgun. Ég — vona, að
þér finnið rétta manninn sem
þér þarfnizt."
„Jáá,“ sagði .Tane, ,yþakka
yður fyrir. Þakka yður kærlega
fyrir.“ Svo gekk hún teinrétt
út á götuna.
„Jeremías minn,“ sagði stúlk-
an og gekk til starfssystur sinn-
ar. „Hver í ósköpunum er þessi
Baby Jane Hudson?“
Þegar Blanche var komin nið-
ur á neðsta þrepið, lagði hún
höfuðið að svölum stigastólp-
anuin og hvildist stutta stund.
Það hafði verið erfitt og sárs-
aukafullt að fara niður -stig-
ann. Hún hafði haldið sér
dauðahaldi í handriðið á leið-
inni niður, aðeins komizt þrep
fyrir þrep, og hún hafði orðið
að hvíla sig hvað eftir annað.
Þegar hún var loks komin nið-
ur og kastaði mæðinni þar, sá
hún bókstaflega sólir af þreytu.
Hún litaðist um eftir drykk-
langa stund. Það var lengra
síðan hún hafði komið niður
siðast, -en hún hafði gert sér
grein fyrir. Ný tjöld voru fyrir
gluggunum. Og það var óskap-
legt að sjá þau, því -að ekki var
smekkvísinni fyrir að fara
hjá vesalings Jane. En svo varð
Blanche litið upp í loftið, og það
fór einkennilegt bros um varir
varir hennar. Stjörnusæg var
dreift á blámálað loftið. En
svo hvarf brosið af andliti henn-
ar, og henni varð litið til ar-
inhillunnar, þar sem komið
hafði verið fyrir innrammaðri
mynd af stúlku, sem hafði
lialdið, að hún gæti eignazt him-
ininn og stjörnurnar og hafði
þess vegna látið festa þær á
loftið í stofunni sinni. Hvað hún
hafði verið hégómlegt barn. í
rauninni hafði hún verið lodd-
ari. -Og það sat sizt á henni að
ásaka Jane um, að hún væri
smekklaus. Blanche leit aftur á
stigann og handriðið og sneri
sér að því verki, sem hún varð
nú að leysa af hendi.
Rétt hjá, mjög nærri stiganum,
stóð útskorni stólinn og rétt
handan var bókaborðið. Dyrnar
fram i anddyrið voru í aðeins
nokkurra skrefa fjarlægð, -ör-
litið tlil hægri. Gólfábreiðan
náði elcki alveg að borðinu, svo
að sjá mátti i harðviðargólfið
á nokkrum kafla. Blanche leit á
stólinn og afstöðu hans til veggj-
arins, en síðan greip hún um
endastoðina á stiganum og dró
sig hægt á fætur.
Hún skorðaði hægri fótinn
við endastólpann, -en dró sig
svo framhjá honum og -frá stig-
anum. Svo laut hún fram,
seildist i skyndi til handriðsins
utanverðs og byrjaði að draga
sig áfram. Hún -flýtta sér eftir
megni, en gætti þess jafnframt
að ná ja-fnan isem örugga'stri
handfestu. Hún nam staðar, þeg-
ar lnin var komin svo langt, að
'hún gat ekki notið stuðnings af
handriðinu, af því að það var
of hótt. Hún var þá enn í aðeins
meira en metra fjarlægð frá
stólnum.
Eftir örskamma hvild lagði
hún aðra höndina á vegginn til
stuðnings og einbetti augunum
að stólnum, markinu, sem hún
varð að ná næst. Svo dró hún
djúpt andann, losaði öll tök sín
og ýtti sér áfram. Hægri fótur-
inn lét samstundis undan, svo
að hún hné út af á gólfið.
Hún kom allhart niður á hlið-
ina, en fann samt ekki til veru-
legs sársauka, og lá hreyfingar-
laus nokkra stund og blés upp
og niður. Hún settist upp jafn-
skjótt og hún gat og litaðist um.
Nú var auðvelt að seilast eftir
stólnum. Hún dró sig áfram
og sneri sér síðan þannig, að bak
hennar sneri að stólnum fram-
anverðum.
Svo rétti hún úr sér til að
undirbúa næsta þátt og setti
hendurnar þétt á stólsetuna.
Hægt og með miklum erfiðs-
munum lyfti hún sér upp, fyrst
á brúnina á setunni og siðan
tókst henni að setjast á hana. Um
leið og hún var kominn upp á
setuna, sótti að henni svimi, svo
að hún missti nær allan mátt.
Þegar allt var komið i samt
lag aftur, svipaðist hún um eftir
borðinu. Eftir stutta bið, seildist
hún til borðsins, tók fast um
borðröndina og tók á. Stóllinn
tók að renna eftir gólfinu með
nokkru þruski.
Þegar hún hafði dregið sig að
borðsendanum, hlasti hurðin
fram í anddyrið við henni.
Framvegis mundi stólinn ekki
koma að neinu gagn, þar sem
gangurinn var veggja á milli
lagður þykkum ábreiðum. Blanc-
he leit fram i ganginn, framhjá
opinni hurðinni að æfingarher-
berginu að skotinu litla, þar sem
siminn stóð. Siminn var í að-
eins átta eða tiu feta fjarlægð,
en eins og á stóð -fékk hún ekki
séð, að nokkur möguleiki væri
til þess, að hún gæti náð til .
hans.
.Tane hafði sveipað kápunni
þétt -að sér, þar sem hún stóð
og starði sem heilluð í fullan
sýningargluggann á Nu-Modc-
kjólaverzluninni. Kjólinn, sem
dró að sér athygli hennar af
svo miklu afli, var úr dökk-
vínrauðu satini, fagurlega rykkt-
ur um barm og mjaðmir, og
festur á öxlum með tveim
stórum Rinarsteina-klemmum.
Sýningarstúlkan, sem færð ha-fði
verið i kjólinn, var tággrönn og
hún leit með megnri fyrirlitn-
ingu á .Tane, sem stóð úti fyrir
verzluninni.
Kokkteil-kjóll. Þetta orð, og
allt, sem það táknaði, kitlaði
Jane, og það var margt og mikið,
sem það táknaði og gaf fyrirheit
um. Frægt fólk. Skemmtanir.
Umtal og frægð. Rétt sem
snöggvast var hún sem upp-
numin. Hún stóð á svölum og
leit út yfir lygnt og fagurt
stöðuvatn, sem tunglð speglaðist
i. f fjarska heyrðist tónlist, lág,
seiðandi, fjarræn. Maður, sem
var óljós, að því er stærð og
andlit snerti, drakk minni
hennar í freyðandi kampavíni.
Þar sem Jane starði á kjóla-
sýningarstúlkuna i glugganum,
veitti hún enga athygli spegil-
myndinni af sjálfri sér i rúð-
unni f fáeinna þumlunga fjar-
lægð, hroðalegri skopmynd af
hattinum og kápunni, sem
leyndi á engan hátt ólögulegum
líkamanum, sem virtist vera að
sprengja af sér öll bönd fat-
anna. Hún áttaði sig heldur ekki
á því, að myndin, sem hún sá í
liuga sínum, var i rauninni að-
eins enn ein endurtekning á þvi,
sem alltaf hafði verið meðal
Framhald á bls. 50.
VIKAN 41. tbl.
25