Vikan - 10.10.1963, Qupperneq 30
vandaður frágangur, klæðir hvern
mann vel, landsþekkt gæðavara.
★ ESTRELLA de‘Iuxe
★ ESTRELLA wash‘n wear
★ ESTRELLA standard
Hæfir bezt íslenzku
loftslagi.
ViBnufdtaaerð islands
eigið valið
ekki að við höfum í öllum hönd-
um við þig? Hvort viltu heldur,
að ég leggi löghald á bílinn, eða
ljá eyra skynsamlegri uppá-
stungu?“
Miguel þagði.
„Við höfum rætt málið, ég og
borgarstjórinn. Við urðum ásátt
ir um, að það væri göfugmann-
legt að sleppa þér bæði við fang-
elsi og svo háar fésektir, að þér
væri um megn að greiða, svo að
við neyddumst til að taka af þér
bílinn. Þess í stað greiðir þú okk-
ur tuttugu pesos á viku, þegar
þú hefur komið bílnum í lag og
þú ert farinn af hafa eitthvað
upp úr akstrinum. Það er sann-
arlega ekki til mikils mælzt fyrir
allt okkar amstur af þér og þess-
um bíl.“
„Það er sannarlega göfugmann-
legt‘‘. svaraði Miguel. „Það verða
semsé þúsund pesos á ári, sem
þið ætlið að taka þannig af mér.“
„Betra er það, en að við tökum
bílinn", sagði César og var nú
ekki sem mýkstur á manninn.
„Hugleiddu það. Hugsaðu þig vel
um, vinur“. Og að svo mæltu
slangraði hann yfir torgið til að
spila það, sem eftir var dagsins,
við bæjarstjórann.
Diosdado og Mexikaninn úr
borginni hlutu að hafa fylgzt
með ferðum hans, því að nú
komu þeir út úr bensínsölu-
skúrnum og gengu til Miguels,
og Diosdado sagði formálalaust:
„Þetta er senore Lopez frá Aca-
pulco. Hann er lögfræðingur.
Við erum hingað komnir til að
tala við þig útaf þessum bíl.“
„Já“, svaraði Miguel. „Það
vilja margir tala við mig útaf
þessum bíl“.
„Það er nánar tiltekið kaup-
reikningur minn fyrir vinnu
mína við bílinn“, sagði Diosdado
og rétti honum pappírsblað
nokkurt, sem Miguel leit laus-
lega á.
„Þrjú hundruð pesos. Þú ættir
að sýna ríka Bandaríkjamann-
inum, sem ekki hefur hugmynd
um hvað er sannvirði, slíkan
reikning, en ekki mexikönskum
bónda“, sagði hann.
„Það er löng ferð hingað alla
leið frá Acapulco‘‘, sagði Dios-
dado og brýndi raustina. „Svo
ef það vinna mín í heilan dag,
og skaðabætur fyrir fötin, sem
eyðilögðust af olíu“.
„Þú veizt ekki um hvað þú ert
að tala“, andmælti Miguel hon-
um. „Þú gerðir ekki við bílinn,
þú tættir hann bara í suhdur.
Auk þess átti ég bílinn ekki þeg-
ar þú vannst það skemmdar-
verk, heldur senor Wilcox. Sendu
honum þennan reikning. Og svo
sendi ég þér reikning upp á 300
pesos fyrir skemmdirnar á bíln-
um mínum“.
Nú var það lögfræðingurinn,
sem tók til máls. „Leyfið mér að
skýra yður frá gildandi lagaá-
kvæðum í þessu máli“, sagði
hann. „Þegar bílvirki gerir við
bíl, verður eigandinn að greiða
honum vinnuna. Verði eiganda-
skipti að bílnum, verður nýi eig-
andinn að greiða þær skuldir,
sem á honum hvíla.‘‘
„Leyfið mér að fullvissa yður
um það, senore, að ég greiði
þennan reikning aldrei“, sagði
Miguel.
„Greiði eigandinn ekki áfallna
skuld“, hélt lögfræðingurinn á-
fram, ,,má hanna eigandanum öll
afnot bílsins þangað til skuldin
er greidd, samkvæmt kröfu bíl-
virkjans". Að svo mælt opnaði
hann skjalatöskuna og dró upp
úr henni einskonar yfirlýsingar-
plagg og límskápu. „Lögum sam-
kvæmt er mér leyfilegt að líma
þetta plagg á farartækið. Ef þér
rífið það burt eða notið farar-
tækið, er víst um það, að þér
verðið settur í fangelsi‘‘.
„Það er ekki í fyrsta skiptið í
dag, sem mér er hótað fangelsi",
varð Miguel að orði.
Lögfræðingurinn límdi plagg-
ið kunnúttusamlega innan á fram
rúðuna. „Nú er ég viss um að
þér sjáið yður um hönd og greið-
ið reikninginn“, sagði hann.
Þetta var orðið eins og mar-
tröð. Atti ekkert skylt við
hversdagslegan raunveruleikann.
Miguel gat ekki hláti varizt. „Ég
fullvissa yður aftur á móti um
það, að ég hef þetta fé ekki hand-
bært, senore. Og eins viss er ég
um það, að þér lumið á einhverju
aðgengilegu sáttaboði“.
„Já, auðvitað“, svaraði lög-
fræðingurinn. „Ef þér hafið ekki
fé til að greiða reikninginn, er
skjólstæðingur minn reiðubúin
að falla frá skuldakröfunni og
greiða yður þar að auki 1000 pes-
os fyrir bílinn, sem þér hafið
sjálfur sagt að sé mikið skemmd-
ur‘‘. Að svo mæltu dró hann upp
nokkra pappíra úr skjalatösku
sinni og rétti að Miguel.
Miguel hló enn hærra. „Ég var
farinn að halda að ég væri kom-
inn í klípu,“ sagði hann. „En nú
sé ég, að þetta getur farið eins
og bezt verður á kosið“. Svo hætti
hann allt í einu að hlæja. „Ég
þarf semsagt ekki að gera annað
en að selja ykkur bílinn fyrir ör-
lítið brot af sannvirði hans, og
þá kemst allt í lag“. Hann spýtti
fyrirlitlega um tönn. „Það leynir
sér ekki, innrætið“.
Lögfræðingurinn roðnaði.
„Mér var sagt að þér væruð
skvnsamur maður‘‘, sagði hann.
„Nú sé ég aftur á móti að þér
eruð algert flón“.
„Það hefur þeim öllum borið
saman um, sem reynt hafa að
fleka mig“, svaraði Miguel. Kann-
ske er ég það líka. En ég er samt
ekki svo mikið flón, að láta ykk-
ur hafa af mér bílinn með svik-
um og prettum“.
Þetta virtist vera alvarlegri
móðgun en svo, að þeir gætu þol-
að hana bótalaust. Þeir ákváðu
það nú samt, þegar þeir höfðu
virt Miguel fyrir sér andartak og
sáu hvað hann var sterklega vax-
inn og harður á brún.
„Við skulum koma“, sagði lög-
fræðingurinn. „Það er vonlaust
verk að ætla sér að koma vitinu
fyrir þennan beinasna".
„Þú átt við að við getum ekki
talið hann á að selja okkur bíl-
inn?“ hrópaði Diosdado reiðilega.
„Við skulum koma“, endurtók
lögfræðingurinn og þeir hurfu
inn í bensínsöluskúrinn.
Enn tók Miguel sér ferð á
hendur til Taxco, þar sem hann
gekk á fund bílasala nokkurs,
en þar sem hann hafði skilið
skóna eftir heima í það skiptið,
var honum skipað að hafa sig
á brott um leið og hann kom inn
í sýningarsalinn. Samt sem áður
heppnaðist honum að ná tali af
forstjóranum.
„Ég veitað það lætur ótrúlega
í eyrum“, sagði hann, „en svo er
mál með vexti, að ég á kadilják
af árgerð 1948, og vildi gjarna
selja hann“.
Forstjórinn virti hann fyrir
sér með viðlíka furðusvip og sá
akfeiti við skrifborðið. „Hvern-
ig komst þú yfir þann bíl?‘‘ spurð''
hann.
„Það er kannski enn ótrú-
legra“, svaraði Miguel,“ en það
var Bandaríkjamaður einn, sem
gaf mér hann“. Hann dró pappír
ana upp úr skyrtuhálsmálinu og
rétti forstjóranum, og sá að undr-
un hans varð enn meiri, þegar
hann athugaði þá.
„Það hlýtur að vera eitthvað
meira en lítið í ólagi með þann
bíl, fyrst Bandaríkjamðurinn gaf
þér hann', varð honum loks að
orði.
„Smávægileg hreyfilbilun og
annað ekki“, sagði Miguel. „En
bílaviðgerðarmaðurinn heima gat
ekki komið honum í lag“.
„Og hvar er bíllinn nú?“ spurði
forstjórinn.
Miguel sagði honum það.
„Nombre de Dios“, hrópaði
forstjórinn. „Það mundi taka
mig heilan dag að komast þang-
að og aftur til baka. Smábilun?
Hverskonar smábilun? Kannski
úrbræddar legur? Eða brotið
drif?“
„Ég veit það ekki, senor,“ við-
urkenndi Miguel. „Ég ber ekki
sérlega mikið skynbragð á þess-
háttar".
„Það hlýtur að vera alvarleg
bilun. Og er það svo ekki eitt-
hvað annað?“
„Ójú, reyndar", svaraði Mig-
uel. „En það tekur varla að
nefna það — smávægileg skulda-
krafa frá bílaviðgerðarmannin-
um; 300 pesos‘‘.
Forstjórinn bandaði með hend-
inni útí loftið og rödd hans var
þrungin græsku. „Segið mér eitt.
Hvers virði heldur þú svo að
þessi ágæti bíll sé?“
„Ég sá kadilják af þessari sömu
árgerð auglýstan til kaups í dag-
blaði“, svaraði1 Miguel. „Hann
átti að kosta 10.000 pesos“.
Nú brá fyrir nístandi kulda-
hörku í rödd forstjórans. „Sá bíll
gQ _ VIKAN 41. 0)1.