Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 31

var í fyrsta flokks ásigkomulagi,
vinur minn, meira að segja ný-
gljáaður. Ég var að spyrja hvers
virði þessi bíll þinn væri‘‘.
Miguel sagði: „Veit ég vel að
minn bill þolir ekki nein sam-
jöfnuð við þann bíl. Ég mundi
því slá mikið af söluverðinu.
Samt sem áður mundi ég varla
gera mig ánægðan með minna
en 5000 pesos“.
Meðaumkunin í svip forstjór-
ans var augljós, en það var
samt engin meðaumkun í rödd-
inni. „Gerir þú þér nokkra grein
fyrir því, vinur minn, hvað það
í rauninni er, sem þú ferð fram
á? Þú ætlast til að ég eyði heil-
um degi í að líta á bíl, sem að
öllum líkindum er einskisvirði.
Fari hinsvegar svo ólíklega, að
hann reynist einhvers virði, verð
ég að fá bíl til að draga hann yfir
fjölllin, og í það fara tveir dagar
að auki“.
„Fyrirgefðu“, sagði Miguel,,
„en ef þú fengir dráttarbíl strax,
mundi það ekki taka nema einn
dag“.
„En hvað mundi dráttarbíll-
inn kosta mig, ef ég færi svo er-
indisleysu', varð forstjóranum
að orði. „Og hvað sem því líður,
yrði ég að láta gera við bílinn,
og það mundi kosta þúsund pes-
os — þúsundir pesosa — því
máttu trúa. Þar að auki yrði
ég svo að greiða skuldakröfuna
og lögfræðingnum. Það mundi
setja mig á hausinn. Og svo ætl-
astu til að ég kaupi bílinn á 5000
pesos“.
„Ég skil þig fyllilega", sagði
Miguel kuldalega. „Þú vildir
kannski segja mkr hve mikið
verð þú vildir greiða fyrir
hann?“
Forstjórinn yppti öxlum og
virtist ekki hafa neinn áhuga á
kaupunum. Gekk að skrifborði
sínu og fór að blaða í einhverjum
pappírum. „Ef hann er hvorki
betri né verri en ég geri ráð
fyrir, mundi ég í allra hæsta lagi
bjóða í hann 1000 pesos“.
Miguel gekk þegjandi út. Svo
undarlega vildi til ,að forstjór-
inn veitti honum eftirför. „Það
getur vitanlega átt sér stað, að
bilunin sé ekki svo ýkjaalvar-
leg. Þá gæti bíllinn kannski ver-
ið alltað 1500 pesosa virði'1.
Miguel leit fast á hann. „Sen-
or“, mælti hann af virðuleik og
bældi niður reiði sína. „Ekki
neita ég því, að 1000 pesos er
mikill peningur fyrir mig. Meira
fé, en ég hef nokkurntíma eign-
azt. Engu að síður, þá brenni ég
bílinn, heldur en að ég selji yður
hann“.
Enn svaf hann af nóttina undir
berum himni. Hann lá lengi and-
vaka og braut heilann um ráð til
að selja bílinn á heiðarlegan hátt,
þannig að hann fengi sem næst
sannvirði fyrir hann. En þetta
var í afskekktasta hluta landsins,
bíllinn stórskemmdur og þar að
auki hvíldi á honum lögmæt
kyrrsetningarkrafa, svo að það
virtist með öllu útilokað, þar eð
han gekk þess ekki heldur dul-
inn, að sérhver maður, sem hann
kynni að færa þetta í tal við,
mundi reyna allt hvað hann gæti
til að pretta hann.
Þegar hann kom aftur heim
til bæjarins daginn eftir, sneri
hann sér að slæpingjunm á torg-
inu, sem snúizt höfðu svo hastar-
lega gegn honum, eftir að hann
eignaðist bílinn. Hann tók þá
tali, einn og einn í senn. Það var
dálítið, sem hann þurfti að skýra
fyrir þeim, og um leið og tryggja
sér aðstoð þeirra.
Undir miðnættið, þegar vel-
flestir í bænum voru í fastasvefni
söfnuðust þeir nokkrir hljóðlega
saman umhverfis bílinn, hvers
með sitt múldýr með sér og
nokkurra faðma langan kaðal-
spotta. Miguel var þar líka með
sitt múldýr og sex flöskur af
tequila. Hljótt og gætilega bundu
þeir kaðlana í framhöggslá bíls-
ins og aktygi múldýranna;
hvöttu múldýrin hvísllágt, svo
að þau lögðust á dráttartaugarn-
ar og héldu af stað með bílinn
í togi. Það var ekki fyrr en
leiðangurinn var kominn út fyr-
ir bæinn, drjúgan spöl upp í
brekkurnar, að þeir félagar
þorðu að tala saman upphátt.
„Og César þykist vaka allar
nætur í bílnum, til þess að koma
í veg fyrir að hjólbörðunum
verði stolið“, varð einum þeirra
að orði. „Sjáið þið hann kannski,
þarna í framsætinu“.
Þeir ráku upp skellihlátur,
mösuðu og létu háðsglóðurnar
fjúka. Nú stóðu þeir allir sem
einn maður að dirfskubragði,
sem eflaust mundi lengi í minn-
um haft — að leika á hin ger-
spilltu yfirvöld í bænum og fínu
þjófana í borginni, hrifsa ger-
semina af þeim, þegar þeir þótt-
ust hafa læst í hana klónum,
og gera allt þeirra kænlega ráða-
brugg að engu, án þess þó að
nokkuð yrði á því haft. Þeir
létu tequilaflöskurnar ganga á
milli sín og gerðust stöðugt kát-
ari og háværari, eftir því sem
lengra kom upp í brekkurnar.
„Hluturinn er ekki annar en
sá‘‘, sagði einn af þeim, „að þar
sem Miguel má ekki aka bílnum,
fyrr en hann gefur greidd Dios-
dado þessi 300 pesos, verðr hann
að sjálfsögðu að koma bílnum á
öruggan stað, svo að Diosdado
hafi fulla tryggingu fyrir skulda-
kröfunni“.
Enn hlógu þeir, hvöttu múldýr-
in, ýttu á eftir bílnum og hresstu
sig á tequila. Þetta gekk allt auð-
veldlega, á meðan þeir höfðu
götuslóðann, en varð allt örðug-
ara, þegar honum sleppti og þeir
nálguðust býli Miguels. Það var
áreiðanlegt, að þann veg, eða
öllu heldur vegleysu, hafði engu
fjórhjóla farartæki verið áður
ekið; þeir urðu að leggjast á
Þetta er í lagi, herrar mínir, ég hef fundið kvcikjarann minn.
Nei, takk, ég þarf enga hjáip.
VIKAN 41. tbl. — gj