Vikan - 10.10.1963, Qupperneq 39
í Skandinavíu.
Bæði er það, að á fslandi virð-
ast hafa verið írskir landnemar,
þegar fyrir komur, landnáms-
mannanna frá Skandinavíu á 9.
og 10. öld og einnig komu Norð-
mennirnir ekki alltaf beint frá
Noregi, en oft frá nýbyggðum
þeirra á Bretlandseyjum og
hafa augsýnilega haft með sér
fjölda af keltneskum þrælum.
Sé athuguð skipting A B O-
blóðflokkanna sem sýnd er á
töflu XII, sést, að blóðflokka-
skiptingin hjá íslendingum er
mjög frábrugðin því,' sem hún er
í Vestur-Skandinavíu, en mjög
svipuð og hún er á írlandi og
reyndar Skotlandi og Wales, en
einkenni hennar er hinn hái
hundraðshluti af O flokknum.
Taflá XII.
Prósentuskipting á A B O-
flokknum hjá fslendingum, ír-
um og Skandínövum.
Blóðflokkaskipting í °/o
O A B AB
fslendingar 55 22 10 3
írar 55 31 12 2
Danir 42 44 10 4
Norðmenn 39 49 9 3
Þetta erfðafræðilega misræmi
milli íslendinga og Skandínav-
ískra þjóða styður þannig þá
skoðun, að meðal fyrstu land-
námsmanna á íslandi hafi að
vísu verið norrænir menn frá
Skandínavíu, en að þeir hafi að-
eins verið lítill hluti þjóðarinn-
ar þ. e. a. s. hin ráðandi stétt.
Hinir keltnesku þrælar sem
fluttust með, hafa að öllum lík-
indum verið miklu fleiri en þeir.
Þannig má gera ráð fyrir því —
enda þótt það hafi verið menn-
ing yfirstéttarinnar, sem hélt
velli — að íslendingar nú á dög-
um séu komnir af fólki af líkri
gerð og Keltar þeir, sem nú búa
á Bretlandseyjum.
Framhald í næsta blaði.
DAGBÓK FRÁ
RÚSSLANDI.
Framhald af bls. 27.
„Borgarar! Félagar! Rýmið
stéttina gerið svo vel!“
Lögregluþjónn í dökkbláum
fötum með rauð axlaspeldi og
nef sem hefur báða þessa liti,
kemur austan torgið með
handapati. Þegar hann er búinn
að hreinsa stéttina alla leið upp
að hliðinu við litla húsið, tekur
hann af sér húfuna, þurrkar af
sér svitann með sínum stóru
lögguputtum, tekur upp sígar-
ettu úr buxnavasanum og segir
við næsta mann: „Lofið mér að
millireykja hjá yður, félagi.‘‘
Austur á stéttinni blikar á
þrjá byssustingi. Undir ganga
tyeir dátar og einn fyrirliði.
Þeir teygja fæturna langt fram,
slá niður hælum, byssan hvílir
lóðrétt við hægri öxl, en vinstri
höndin sveiflast bein upp í axl-
arhæð, reglulega eins og
pendúll í klukku. Þeir stanza
við hliðið. Fyrirliðinn opnar. 4
skref áfram. Stanz. Hliðinu
lokað. Gakk. Stanz. Þeir standa
nú allir fimm eins og vaxmynd-
ir við dyrnar. Bing, Bang.
Klukkan í einum varðturninum
slær 12 högg. Varðmennirnir
skipta um stöður. Þeir sem eiga
að fara af verði, axla vopnin.
Einn, tveir, þrír. Augnablik
kyrrir. Og svo áfram gakk.
Plamp-plamp. Taktfast fótatak
þeirra dvínar og hverfur bak
við múrinn. Aðrir tveir eru
orðnir að vaxbrúðum við dyrn-
ar Túristarnir á torginu sem
safnazt höfðu í kring til þess að
horfa á serimoníurnar, dreifast
að nýju, masa, hlæja, taka
myndir hver af öðrum. Sumir
klappa. Lestin silast áfram
gegnum húsið, þegjandi og há-
tíðleg. Önnur vaxbrúðan hefur
varaþurrk og er að reyna að
væta varirnar í laumi.
Grafhýsi Lenins.
Sólin skín á steinlagt Rauða
torgið fyrir framan á mynda-
vélar, alla vega lit andlit og
skrautmálaða austurlandaturna
Kirkju Hins Blessaða Kasilí.
Ég rangla inn í Kreml sömu
leið og verðirnir fóru. Þar eru
strætin líka steinlögð. Þar er
kirkjuklukka svo stór að aldrei
var hægt að hífa hana upp.
Fallbyssa svo stór að aldrei var
hægt að skjóta úr henni (kúl-
urnar eru á að gizka 40 cm í
þvermál).
Þar er gömul kirkja, sem
geymir kistur með jarðneskum
leifum keisaranna. Sú er
skreytt freskomyndum af guð-
um og guðsmönnum frá gólfi
til hvelfingar, og gulli þar að
auki, bæði utan og innan. Þar
er vopnasafnið, tvö leikhús,
stjórnarráð og þinghús. Virkis-
borgin Kreml var byggð á
bakka árinnar Moskvu fyrir
800 árum. Hún hefur verið
kjarni þeirrar borgar alla tíð og
ber minjar allrar þeirrar löngu
og viðburðaríku sögu.
En slíkum hlutum þýðir ekki
að lýsa, það verða menn að sjá.
Sjálfur verð ég fljótt þreyttur,
þegar mikið fyrir augu ber.
Þegar ég fer út um virkis-
hliðið á nýjan leik er farið að
rökkva í garðinum. Stúdentarnir
sem hafa setið við lestur á
bekkjunum eru að loka bókum
sinum. Gömlu konurnar með
börnin eru að búa sig til heim-
ferðar. Túristarnir horfnir inn
í leikhúsin og bíóin, eða ,,á
völlinn".
Dynamo og Spartak leika í
kvöld. Dúfurnar setztar til hvíld-
ar uppi á öldruðum brjóstvörn-
um virkisins. Elskendum hefur
aftur á móti fjölgað.
Þetta hefur verið heitur dag-
ur, en haust í nánd, laufin eru
tekin að missa græna litinn og
fá í staðinn gulan. Kvöldgolan
er svöl. En á gangstéttunum
halda rjómaískerlingar áfram
að selja. Þær hafa farið í utan
yfir sig.
Mig langar að reykja. Þá eru
engar eldspýtur. Ég nota hina
nýlærðu aðferð, vík mér að lög-
regluþjóni sem hallar sér leti-
lega upp að veggnum með kask-
eitið aftur á hnakka og hramm-
ana í vösunum. Horfir yfir
garðinn. Sígaretta milli silfur-
sleginna tanna.
„Félagi, lofið mér að milli-
reykja.“
Hann tekur annan hnefann
úr vasanum, réttir mér stokk og
segir: „Hafðu hánn með þér, ég
er að fara heim.“
Klukkan á virkisturninum
slær. Lögregluþjónninn lallar til
að toga þungar hliðgrindur
Kreml í lás.
Svalinn ríslar sér með föln-
að laufblað á stígnum.
Sumardagurinn stígur hæg-
látlega vestur af himninum og
hverfur bak við margbreytilega,
spaugilega þakfleti Moskvu-
borgar sem dökkna móti sólar-
laginu.
4. okt. ‘62.
„Ladna‘‘.
Þetta er merkilegasta orð í
heimi. Getur verið svar við
næstum öllu. Líklega algengasta
orð í rússnesku. Það þýðir nán-
ast að umræðuefnið sé afgreitt
og allt í lagi. .
„Eigum við að fara í bíó?“
„Ladna“. (Já, allt í lagi).
Kellíngin: „Mikil guðsblessun
var nú að blessuðu barninu
batnaði þessi árans ótrissa hjá
þér elskan mín. Blessunin litla“.
Kallinn „Ladna“. (O, það veit
ég, eða: Hættu nú þessu rausi
tötrið mitt).
Lögregluþjónninn: „Þú ert
fullur og átt að.fara í steininn‘‘.
Sá fulli: „Ladna“ (Skítt með
það).
Frúin: „Ungu hjónin í næstu
íbúð borða á vertshúsi á sunnu-
dögum“.
Maðurinn: „Ladno“ (Mér er
skítsama).
Frúin: „Og ungi maðurinn
hjálpar konunni við uppvaskið“.
Maðurinn: „Ladna, ladna!‘‘
(Láttu mig nú í friði).
Arkitektinn: „Þessi lína á að
vera bein“.
Smiðurinn: „Ladno“. (Þá það,
eða: það er ekki svo nauið).
Dean Rusk: „Getum við þá
ekki bara skrifað undir?“
Gromiko: „Ladno“.
20. okt. ‘62.
Regnið streymir úr loftinu,
skellur á gljáandi regnhlífar og
blautar, svart malbik. Vatnið
flæðir eftir göturennunum, mó-
rautt af ryki sumarsins sem nú
er á leið til vatna. Vindurinn
stritast við að slíta einstök
þrjóskufull, fölnuð lauf sem
ennþá stritast við að hanga á
Þessi skápahandföng fást
með eða án bakplötu - í
fjórum litum.
WESLOCK BER AF.
UMBOÐSMENN:
K. Þorsteinsson & Co.
Reykjavík, sími 19340.
VIKAN 41. tbi. — gg