Vikan - 10.10.1963, Page 43
erindi mínu; ég ræddi það oft
við Antu, og einnig gerði ég
Mundo og seiðmanninn, Sapuli,
að trúnaðarmönnum mínum.
Þeir gáfu mér leyfi til að taka
Antu með mér í athugunarleið-
angur. Þótti mér það hið mesta
happ, því að Antu hafði yndi
mikið af ævintýrum, var bæði
hraustur og harðfylginn sér, ráð-
snjall og þekkti frumskóginn og
allar þær hættur, sem þar leynd-
ust, flestum betur. Hann hafði
gefið mér hvolp, sem við nefnd-
um Kaicusé, þar eð faðir hans
hafði fallið í átökum við jagúar.
Ákváðum við að taka hvutta með
okkur í leiðangurinn.
Daginn áður en við ætluðum
að leggja af stað, fannst mér
tími til þess kominn, að ég segði
Antu að ég legði hug til systur
hans, Lolomai. Kveið ég því þó
hálft í hvoru að hann kynni að
reynast slíkum ráðahag mótfall-
inn, en því fór fjarri; bros hans
sýndi að honum var það fagn-
aðarefni. Og þar eð við hugð-
umst vera í leiðangri þessum
þangað til regntíminn hæfist,
fól ég honum að ganga formlega
frá þessu við föður sinn. Reynd-
ist samþykki hans auðfengið, þá
yrði það bundið fastmælum, að
brúðkaup okkar Lolomai stæði
strax þegar við Antu kæmum
heim úr ferðinni.
Antu lét ekki á sinni liðveizlu
standa. Hann hraðaði sér á fund
föður síns, og kom aftur að
vörmu spori með svarið. Kvað
hann Lolomai fúsa að kvænast
mér, en faðir þeirra vildi fá
nokkurn frest til að hugsa málið.
Þetta kvöld kom Lolomai í
kofann til mín og færði mér
villiepli, sem samkvæmt siðvenj-
um ættflokksins þýddi það að
hún skoðaði sig eiginkonu mína.
Ég vafði hana örmum, en varð
að hafa hemil á löngun minni,
eins og hin óskrifuðu lög ætt-
flokksins og nærvera Antu
kröfðust.
Morguninn eftir lögðum við
Antu svo af stað, áður en aðrir
þorpsbúar brugðu blundi í kof-
um sínum.
STRAUMURINN bar eintrján-
ungsbát okkar frá bakkanum.
Þetta var í dögun og þungur
ilmur í lofti. Ekkert rauf þögn
skógarins nema lágt gutlhljóðið,
þegar við difum árablöðunum í
vatnið. Sem snöggvast komst ég
ekki hjá að hugleiða hve fráleitt
þetta allt saman væri; og ég
skyldi vera um borð í þessari
völtu fleytu með Indíána og
hvolp til fylgdar, gersamlega
kunnáttulaus varðandi allt það,
sem demantanám snerti. Ham-
ingjan mátti vita í hverju ég
lenti áður en þessi leiðangur
væri á enda.
Við rerum drykklanga stund
án þess að ræðast við. Sól var
hátt á himni, þegar við komum
þar sem lítil kvísl féll í Uai-
parú, en þar drógum við ein-
nútíma
form
Vélar & Viötaeki
LAUGAVEG 92. — Sími 35124.
sameinar allt það bezta sem sjón-
varp hefir upp á að bjóða. Luxor
verksmiðjumar hafa yfir 40 ára
starfsreynslu í radíótækni. — Þjón-
usta á eigin radíóverkstæði.
UXOR^
trjánunginn á land og tókum úr
honum farangur okkar, og að
því búnu reistum við okkur
bráðabirgðaskýli úr trjárenglum,
sem við þöktum með pálmablöð-
um, þar sem við gátum komið
fyrir hengirekkjum okkar og
farangri. Þegar því var lokið fór
ég að athuga malargrynningarn-
ar, þar sem líklegast virtist að
demanta væri að finna.
Þá var það fyrst fyrir hönd-
um að veita vatninu frá, svo
að þurrt yrði á grynningunum,
moka til möl og sandi, unz kæmi
niður á hart leirlag. Hverri
skóflufylli af möl eða sandi er
mokað í trogsíu, sem maður fer
með út að ánni, hreyfir upp og
niður í vatninu unz leðjan og
sandurinn hefur skolazt burt, og
mölin orðin svo hrein, að ekki
leynir sér hvort eingöngu er um
grjót að ræða, eða hvort dem-
antar leynast í mölinni. Þetta er
allerfitt verk, en við Antu unn-
um af kappi allan daginn. Það
eina, sem við fundum, voru
nokkrir örsmáir gullmolar, en
demanta urðum við ekki varir.
Daginn eftir leituðum við á
sama hátt á öðrum stað. Þegar
allt útlit var fyrir að erfiði okk-
ar ætlaði ekki heldur að bera
neinn árangur þann daginn,
gerðist ég vonsvikinn, og þó að
Antu gæti ekki gert sér fyllilega
grein fyrir að hverju við værum
að leita, tók hann sér það sýni-
lega nærri, að við skyldum ekk-
ert finna. En enn einu sinni fékk
ég sönnun fyrir því, að maður
skyldi aldrei örvænta, en halda
bjartsýni sinni í lengstu lög.
Ég gleymi áreiðanlega seint
þeirri stund, þegar ég sá fyrsta
demantinn skína innan um möl-
ina í síunni. Ég geri ráð fyrir
að ég hafi rekið upp fagnaðar-
óp. Þarna blikaði á hann og það
var meira að segja allvænn dem-
antur, því sem næst tveggja kar-
ata. Ég hafði þá fundið staðinn.
Svo glaður varð ég, að ég faðm-
aði Antu að mér, og hann tók
einlæglega þátt í gleði minni,
enda þótt hann bæri ekki skyn-
bragð á ástæðuna fyrir henni, og
jafnvel Kaicusé gjammaði af
kæti. Ég sneri demantinum milli
fingurgómanna og reyndi eftir
megni að hafa hemil á þeim
tryllta fögnuði, sem hafði altekið
mig.
Undir kvöldið höfðum við
fundið tvo aðra, heldur minni
demanta. Daginn eftir fundum
við tíu eða tólf demanta og þann-
ig gekk það næstu dagana. Við
leituðum víða þarna í grennd-
inni, höfðum heppnina með okk-
ur annað slagið en á stundum
reyndist erfiði okkar árangurs-
lítið. Þannig liðu þrír mánuðir,
og við Antu höfðum báðir orðið
margs fróðari um demantanám
við þessar aðstæíiur.
Við færðum okkur smámsam-
VIKAN 41. tbl. — 4 0