Vikan - 10.10.1963, Side 45
an lengra upp eftir fljótinu og
dag nokkurn komum við að
kletti, allháum og snarbröttum,
sem gekk út í fljótið. Uppi á
klettinum greri eingöngu gras og
blóm, en hvorki tré né runnar.
í klett þennan var hellir að því
er virtist nokkuð djúpur, en
grunnt vatn á botni hans. Þótt
undarlegt mætti virðast, stóð
okkur Antu báðum annarlegur
geigur af þessum stað, og til þess
að sigrast á honum ákvað ég að
við skyldum vaða inn í hellinn.
Munninn var svo lágur, að við
urðum að ganga hálfbognir, en
þegar innar kom, tók við lág
hvelfing, sem lækkaði smám-
saman eftir því sem innar dró,
en var hvergi svo há að við gæt-
um staðið uppréttir. Þegar við
vorum farnir að venjast rökkr-
inu þarna inni, svo að við sáum
glitta í mölina gegnum vatnið,
tókum við til við síurnar. Við
vorum naumast byrjaðir, þegar
ég sá blika á eitthvað í mölinni
í síunni. Það var ekki um að vill-
ast að það var demantur, og við
nánari athugun kom á daginn,
að hann var svo stór, að einungis
hann einn var leiðangursins
virði og vel það — 36 karata að
minnsta kosti.
Ég þakkaði guði innilega lán
mitt. Að öðru leyti fór mér öld-
ungis eins og flestum mun fara,
þegar þeir verða fyrir stórkost-
legri heppni — hugsanirnar
komust allar á ringulreið, svo að
ég vissi hvorki upp né niður.
Meðal annars minntist ég þess,
að því var almennt trúað, að
þegar óvenjulega stór demantur
fyndist, boðaði það óvænta at-
burði áður en langt um liði.
Næstu fjóra dagana þvoðum
við möl þarna í hellinum, athug-
uðum allar aðstæður þar í
grennd. En nú nálgaðist regn-
tímabilið óðum, og Antu, tilvon-
andi höfðingi ættbálksins, vildi
halda heim, þar eð hann vissi
að dytta þurfti að kofanum og
ganga frá ýmsu, áður en regnið
hæfist fyrir alvöru.
VIÐ unnum langt fram á
kvöld síðasta daginn, og ég var
að lokum orðinn svo þreyttur,
að ég nennti ekki að tína saman
lauf og sprek og kynda bál, eins
og við vorum vanir að gera á
hverri nóttu til að halda hættu-
legum rándýrum í hæfilegri
fjarlægð. Við tókum okkur bað
í ánni, snæddum fisk, sem við
höfðum matreitt fyrr um dag-
inn, og fórum svo beint upp í
hengirekkjur okkar í bráða-
birgðakofanum. Seppi litli lúrði
á kofagólfinu úti við dyr, rétt
eins og hann hygði sig þess um-
kominn að varna óboðnum gest-
um inngöngu, ef í það færi. En
hann átti eftir að gjalda þeirrar
glópsku sinnar.
Það var ekki fyrr en við vor-
um komnir ofan að ánni árla
næsta morguns, að við veittum
því athygli að seppi var ekki
með í förinni. Við kölluðum á
hann, en þegar það bar ekki
neinn árangur snerum við aftur
heim að kofanum. Það var Antu,
sem kom auga á slóð eftir tvo
stórketti á leiðinni, og þegar við
athuguðum sporin nánar, sáum
við þess merki að læðan, sem
stígur léttara niður löppum sín-
um, hafði numið staðar nokkur
skref frá kofadyrunum á meðan
högni henar læddist inn á
þröskuldinn, hryggbraut vesa-
lings seppa með svo leiftur-
snöggu loppuhöggi, að honum
hafði ekki unnizt tími til að gefa
frá sér minnsta hljóð. Jafnvel
Antu, sem hafði óvenjulega
næma heyrn og svaf yfirleitt
ekki nema með öðru auganu,
hafði eklti orðið nokkurs var.
Við röktum slóð stórkattanna
frá kofanum niður að ánni, þar
sem við fundum hvolpinn hálf-
étinn, grafinn í sandinn.
Þó að Antu þekkti af sporun-
um hvaða tegund stórkatta væri
þarna um að ræða, gat hann ekki
skýrt mér frá því, þar sem þeir
heita allar einu og sama nafninu
á tungu hans. En við ákváðum
báðir tafarlaust og án þess að
eyða þar orðum að, að koma
fram hefndum fyrir vin okkar,
seppa litla. Fimmtán til tuttugu
metra frá staðnum, þar sem við
fundum leifarnar af honum, stóð
tré, bolmikið og hátt með mikla
og þétta laufkrónu. Við gerðum
í skyndi einskonar fleka úr limi,
sem við drógum upp í tréð og
komum fyrir í krika, þar sem
bolur trésins skiptist rétt undir
krónunni. Síðan gerðum við
fylgsni á flekanum úr limi og
laufi, svo að við gætum staðið
þar óséðir.
Þegar kvölda tók, klifum við
upp á flekann; ég hafði boga að
vopni, en Antu riffilinn. Þó að
hann væri óvanur að skjóta með
honum, tók hann ekki annað í
mál — hann þóttist eiga þarna
persónulegra harma að hefna.
Ég hafði látið hann skjóta í
mark til reynslu, og honum
hafði tekizt vel, og ég átti ekki
anars úrkosta en biðja þess að
honum tækist ekki síður þegar
til kastanna kæmi. Við áttum
fyrir höndum langa vökunótt,
máttum hvorki hreyfa okkur né
gefa frá okkur minnsta hljóð, því
að lægsta þrusk eða hvísl gat
orðið til að fæla stórkettina
burtu.
Mínúturnar drögnuðust áfram,
örhægt. Þegar tunglið kom upp,
sáum við umhverfið greinilega.
Loks heyrðum við lágt þrusk í
kjarrinu fyrir neðan okkur. Við
héldum niðri í okkur andanum
og vorum við öllu búnir. Tvö
svört pardusdýr komu út úr
rjóðrinu, um það bil tíu metra
FRANCH MICHELSEN úrsmíðameistari
Laugavegi 39, Reykjavík. — Kaupvangsstræti 3, Akureyri.
GINSBO úrin
eru stílhrein og
fögur, nýtízku
úr í gæðaflokki
Kaupið úrin hjá
úrsmið
VIKAN 41. tbl. —