Vikan - 10.10.1963, Side 46

frá staðnum, þar sem leifarnar
af bráð þeirra lágu í sandinum.
Nokkrar sekúndur liðu, langar
sem eilífð. Högninn gekk fram
um tvö skref og skyggði á læð-
una, svipaðist um, og þegar hann
þóttist þess fullviss að engin
hætta væri á ferðum, héldu bæði
hiklaust að bráð sinni. Ég var
sem á glóðum; óttaðist að Antu
mundu ekki neyta færisins í
réttri andrá, en á að gizka sek-
úndu síðar kvað fyrsti skothvell-
urinn við, högninn reis upp á
framlappirnar og féll endilangur
á hlið og var bersýnilega dauður.
Þá skaut Antu ööru sinni, og
MANADAR-
RITID
í hverjum mánuði.
hæfði nú læðuna, sem féll ofan
á fress sitt, en Antu skaut hana
öðru skoti til vonar og vara. Hún
reyndist þó lífseigari en okkur
gat grunað, því að skyndilega
spratt hún upp og tók feiknmik-
ið stökk inn í kjarrið. Enn skaut
Antu, niður í kjarrið, þar sem
laufin bærðust, en síðan heyrð-
ist ekkert þrusk og engin hreyf-
ing sást á neinu.
Við hlóðum riffilinn aftur, og
mér ætlaði að veitast erfitt að
halda aftur af Antu, sem vildi
klífa ofan tréð og athugá nánar
hvernig tekizt hefði. Við stóðum
svo þama uppi á flekanum unz
bjart var orðið af degi. Kúlan
hafði hæft pardusfressið í haus-
inn, en af blóðferlinum inn í
kjarrið var auðséð að læðan
hafði fengið banasár. Fundum
við hana og liggjandi steindauða
spölkorn inni í kjarrinu.
Seppa litla, eða það, sem eft-
ir var af honum, grófum við
undir trénu og tveim stundum
síðar vorum við lagðir af stað
með allt okkar hafurtask í ein-
trjánungnum.
Nokkrum dögum seinna komu
kofarnir í þorpinu í augsýn.
Konur voru við þvotta á árbakk-
anum og veifuðu okkur ákaft,
þegar þær sáu til ferða okkar.
Leyndi sér ekki að uppi varð
fótur og fit í þorpinu þegar
fréttist að við værum á leiðinni,
því að heita mátti að allir þorps-
búar væru samankomnir á ár-
bakkanum til að fagna okkur,
þegar við lögðum þar að. Mundo,
hinn mikli höfðingi, bauð okkur
báða tvo jafn innilega velkomna,
og Sapuli þakkaði Mauri hástöf-
um að hann skyldi hafa leitt
okkur heim aftur, heila á húfi.
Lolomai stóð ein sér og veif-
aði okkur ákaft.
Annars voru allir í þorpinu
önnum kafnir um þessar mund-
ir; regntímabilið var að hefjast
og það var lifsnauðsyn að allt
væri undir það búið. Einkum
þurfti að afla nægra vista, því
að ekki var um dýraveiði eða
annan feng að ræða meðan það
stóð yfir. Jafnvel fiskur fékkst
ekki í fljótunum.
Antu tók til óspilltra málanna
og byggði sér kofa hjá mínum,
sem líka var frábrugðinn öðrum
kofum í þorpinu, því að honum
var mjög í mun að sýna þorps-
búum hve margt og mikið hann
hefði af mér lært. Hann undir-
bjó brúðkaup sitt og Lometai,
dóttur höfðingjans Astru í þorpi
neðar við ána.
Að sjálfsögðu virti Antu hjóna-
bandslöggjöf ættflokks síns.
Hann kvæntist því ekki Lometai
einni, heldur og mágkonum sín-
um þrem, cn sú yngsta þeirra
var ekki nema þriggja ára. Sjálf
var Lometai tíu ára. Þó að Antu
kvæntist þeim systrum öllum
fjórum, var ekki þar með sagt
að hann hefði mök við þær allar
samtímis, þegar þær hefðu aldur
til. Þar kom ein í annarar stað,
þegar um forföll eða veikindi
var að ræða. Fjölkvænið var
réttlætt með því, að það- væri ó-
hjákvæmilegt ættflokknum til
viðhalds, en ég hafði aftur á móti
grun um, að tilgangurinn með
því væri fyrst og fremst sá að
setja hinni sterku kynþörf, sem
er sameiginleg öllum villtum
kynflokkum á hitabeltissvæðun-
um, einhver skynsamleg tak-
mörk.
Ákveðið hafði verið að „hjóna-
vígsluathöfnin11 skyldi fram fara
í tunglfyllingu, eða að fáeinum
dögum liðnum. Það var ákaflega
áríðandi að brúðkaupið færi
fram einmitt þá, því að þeirri
tunglfyllingu iiðinni mátti ekki
nein slík athöfn fram fara fyrr
en að fjórum mánuðum liðnum.
Meðan regntímabilið stóð yfir,
urðu menn að sætta sig við al-
gert aðgerðarleysi og innivist,
svo að þeir fjórir mánuðir urðu
ókvæntu fólki leiðari og lengri
en nokkurt klausturlíf.
Loks rann hinn mikli dagur
upp. Árla morguns tóku gestirn-
ir úr nálægum þorpum að
streyma að. Þeir báru allir pils
úr pálmablöðum, sem voru
þeirra veizluklæði. Konurnar
komu færandi hendi — þær
höfðu meðferðis brúðkaupsgjaf-
ir, ávexti, hunang og villibráð
til veizlunnar, og var auðséð að
ekkert skyldi klipið við neglur
sér.
Slík hátíðleg tækifæri voru í
rauninni sjaldgæf, og víst var
um það, að þetta yrði hið síðasta
áður en regntímabilið gekk í
garð. Allir voru því staðráðnir
í að notfæra sér það og njóta
þess til hins ýtrasta. Eta og
drekka og dansa unz þreytan yf-
irbugaði þá, svo að þeir mættu
ekki lengur uppi standa.
Þegar rökkva tók söfnuðust
allir brúðkaupsgestirnir saman
á torginu umhverfis Mundo —
allir nema brúðirnar, sem enn
voru áð búa sig undir athöfnina,
og áttu ekki að koma fram á
sjónarsviðið, hinum ævafornu
venjum og siðum samkvæmt,
fyrr en hin eiginlega vígsluat-
höfn hæfist. Þögn féll á hóp-
inn, þegar hinn æðsti höfðingi
Taurepana-ættflokksins gekk
fram í bjarmann af bálinu og
lýsti í heyranda hljóði, eins og
helgisiðirnir kröfðust, öllum
helztu atburðum í sögu ætt-
flokksins, frá því í grárri forn-
eskju og fram á þennan dag. Það
var langt, en hátíðlegt forspjall,
þar sem raktir voru frægustu
sigrar forfeðranna, greint frá
fræknum görpum og djörfum
dáðum, afburða veiðimönnum,
harðri baráttu og miklum örðug-
leikum annað veifið, en einnig
tímabilum velmegunar og alls-
nægta, eins og faðir hafði sagt
syni kynslóð fram af kynslóð.
Jafnvel ég varð nú þáttur í sögu
þessa ættflokks; í lok þessa
merkilega forspjalls gat Mundo,
hinn mikli höfðingi, stríðsmanns-
ins mikla, sem komið hefði frá
fjarlægu landi og unnið sér
þegnrétt meðal ættflokksins eft-
ir að hafa unnið frækilegan sig-
ur á þeim illa anda, Canaima,
sem tekið hafði á sig gervi ban-
vænnar sóttar.
ÞEGAR fullur máni var ris-
inn, kom seiðmaðurinn, Sapuli,
fram á sjónarsviðið og bar hann
alla sína töfragripi, dýrabein,
tennur, hala og skott. Hann gekk
fram á mitt torgið, sneri andliti
sínu að dyrum kofans, þar sem
brúðirnar, Lolomai og Lometai,
biðu þess ásamt mæðrum sínum
að ganga út á torgið, fram í
bjarma bálsins, hóf upp raust
sína og tók að kyrja einhverja
töfralangloku.
Andartaki síðar gengu brúð-
irnar út um kofadyrnar. Við
Antu gengum til móts við þær
og leiddum þær fram fyrir seið-
manninn, sem hækkaði raustina
og gól galdurinn af því meiri á-
kefð, sem við nálguðumst hann
meir. Sneri hann nú ásjónu sinni
að hinum rísandi mána og seið-
ur hans breyttist í orðlaust,
gjammkennt ákall.
Tvær stórar, þéttriðnar strá-
körfur voru nú bornar fram.
Seiðmaðurinn tók upp tvo
páimablaðsvafninga og hristi úr
þeim mergð maura ofan í þær.
Að því búnu var okkur, brúð-
hjónunum lyft upp og sett ofan
í karfirnar, Antu og Lometai í
aðra en við Lolomai í hina. Þar
sem við vorum nakin að neðan,
vorum við með öllu vamarlaus
fyrir biti mauranna, sem ekki
létu sitt eftir liggja, en skriðu
stingandi og bítandi upp í klyft-
ir okkar og var svo til ætlazt,
samkvæmt hinum fornhelgu
vígslusiðum, að við þyldum
þessar þjáningar í nokkrar mín-
útur án þess að æmta eða
skræmta. Átti píningaratriði
þetta að tákna þjáningar þær,
sem okkar biði í hjónabandinu
og við yrðum að bera sameigin-
lega.
Að stundarkorni liðnu var
okkur lyft upp úr körfunum aft-
ur og gefinn vatnssopi að drekka
okkur til hressingar. Seiðmað-
urinn hafði nú lækkað röddina,
galdragól hans varð mildara, svo
að brá til viðkvæmni, þegar ég
heyrði hann þylja nöfn okkar;
skildist mér, að þar með væri
hann að tilkynna guðum ætt-
flokksins hjónavígsluna og fela
okkur sérlegri forsjá þeirra.
Lauk svo athöfninni með því að
allir viðstaddir karlmenn, ungir
sem gamlir, gengu í röð.fram-
hjá þeim Lolomai og Lometai,
og horfði hver um sig fast á þær
nokkur andartök, rétt eins og
hann vildi muna andlit þeirra
svo að ekki yrði um villzt. Upp
frá þeirri stundu voru þær frá-
teknar og engum karlmanni
öðrum en okkur, eiginmönnum
þeirra, leyfilegt að snerta þær.
Þegar þessari göngu var lokið,
hljóðnaði söngur seiðmannsins
altl í einu, og Mundo tilkynnti
öllum viðstöddum að nú hæfist
veizlugleðin.
Á meðan gestirnir tóku til ó-
spilltra málanna við veizlukost-
inn leiddi ég Lolo niður að fljót-
inu, þar sem við lauguðum okk-
ur úr ísköldu vatninu, og dró þá
nokkuð úr mesta sviðanum af
maurabitinu. Síðan vafði ég
hana örmum og þrýsti henni
fast að mér og andartaki síðar
leiddumst við yfir torgið og inn
í kofa minn.
Þrem dögum eftir brúðkaup
okkar tók kaldur stormur að
blása um frumskóginn. Himinn-
inn uppi yfir myrkvaðist regn-
skýjum, svo að hvergi sá til sól-
ar. Stormurinn jókst stöðugt;
trén svignuðu og laufið fauk af
limi og krónum eins og skæða-
drífa og vakti slíkt öldurót á
fljótinu, að löðrið gekk langt upp
á bakkana í snörpustu sveipun-
unum. Rykmekkirnir þyrluðust
upp af torginu, og uppi yfir því
dönsuðu þurr sprek, sölnuð lauf
og viðargjall úr bálstæðinu
— VIKAN 41. tbl.