Vikan - 10.10.1963, Side 47

trylltan stríðsdans. Rakt ryklag
settist á allt, og þorpið virtist
jafnvel enn fátæklegra og frum-
stæðara en nokkru sinni. Verano,
það er þurrkatímabilið var nú
á enda, en við tók invierno,
regntímabilið, án þess þó að loft-
hitinn tæki nokkrum breyting-
um, nema hvað kaldara varð fyr-
ir það að ekki sá til sólar.
★
TILHUGALÍF.
Framhald af bls. 21.
„Þú hefur gott af þvi að lyfta
þér svolítið upp, elskan mín.“
„Þú varst að fá bréf frá Amer-
iku í morgun, sá ég?“ sagði Ása
Frú Guðriður þreifaði i barm
sér, náði í bréfið og rétti dóttur
sinni það. Ása las það í flýti:
„Mamma min! Ég legg af stað
með flugvélinni eftir fjóra daga.
Mikið lilakka ég til að sjá þig
og systur mina. En eitt ætla ég
að biðja þig um, elsku marnnia:
Þegar ég kem heim, áttu að vera
væn við mig og lofa mér að hafa
alla mina hentisemi, ekki reka
neitt á eftir mér eða kritisera
mig. Ég lief verið veikur um
langt skeið, en er nú albata, samt
þarf ég að hafa frið og ró —
og ég get ekki að þvi gert, þó
að ég sé ekki sá maður, sem þú
vildir að ég væri. Þinn Ifannes.“
Ása stóð um stund hugsi, svo
hrissti hún Iröfuðið. „En indælt,
mamma, að hann skuli nú 'koma
aftur. Mikið hlakka ég til að sjá
hann, þegar ég kem heim.
Spákonan gaut upp á hana
augunum, hún var bersýnilega
undir áhrifum áfengis. „Já, það
verður mikill gleðidagur — lrann
er sonur minn, þrátt fyrir allt."
XIV.
„Við tökum liann Berg í leið-
inni,” sagði Sigtryggur. „ffann
situr frammi hjá Herjólfi og bíl-
stjóranum. Þið stelpurnar sitjið
hérna aftur í lijó mér, og ég á
milli yk'kar eins og tyrkneskur
soldán!“ Hann hló glaðlega og
rétti Ásu höndina. „Komdu sæl
elskan, nú fer ég inn og þú
kemur á eftir, og skelltu svo
hurðinni!“
Er þau höfðu ekið skamma
stund, seildist hann aftur fyrir
sig, á sylluna bak við sætin og
dró fram gríðarstóran konfekt-
kassa. „Á þessu ferðalagi,“ sagði
hann, „munum við njóta lifsins
án þess að hugsa nokkuð um
línurnar, það er harðbannað að
megra sig, fyrr en heim er koin-
ið aftur! Gerið þið svo vel stelp-
ur!“
„Ég ifyrir mitt leyti,“ sagði
Lóa Dalberg og tók þrjá mola
úr kassanum, „hef aldrei þurft
neitt fyrir línunum að liafa, ef
maður bara gætir þess að hafa
alltaf nóg af góðum elskerum, þá
er allt i lagi.”
„Hufi!“ hreylti kaiupsýslu-
maðurinn út úr sér.
„Þetta er alveg rétt hjá Lóu,“
sagði sálfræðingurinn og tók
fulla lúka sína úr konfektkass-
anum. „Og sem betur fer, þá
hefur sá siður lagst niður að
mestu, hér á landi ,að vera jóm-
frú. Eigi að síður — liafi maður
giftingu í huga, þá tel ég það
engan galla á kvenmanninum.“
„Þar ncyðist ég því miður til
að vera þér sammála," sagði
kaupsýslumaðurinn af sannfær-
ingu. „Auðvitað er ekki fyrir
það að synja, að ég gæti vel
hugsað mér að losna við þau ó-
þægindi, sem fylgja fyrstu kynn-
um við hreina mey, en á liinn
bóginn fyndist mér bölvað, ef
konan min væri ó brúðkaupsnótt-
ina að bera mig saman við ein-
hvern annan, einhvern gras-
asna, sem af tilviljun liefur orðið
frumver hennar.“
„Rétt!“ sagði sálfræðingurinn.
Veðrið var unaðslegt og hinn
risastóri Cadiliac lá þægilega á
veginum, enda þótt bílstjórinn
æki allhratt. Þau voru aðeins
hálfan annan tima upp að Fer-
sti'klu.
„Hér hafði ég hugsað mér að
við fengjum okkur morgunverð,“
sagði Sigtryggur Háfells. „Ég
átti tal við kokkinn hérna í gær-
dag og vona að laxinn smakkist
ykkur vel.“
Lóa Dalberg leit á hann rökum
aðdóunáraugum: , Skyldi það
vera munur að ferðast með svona
mönnum — mönnum sem eiga
nóga peninga og kunna að fara
með þá!“ sagði hún hrifin.
„Já, hann er mikill kaupsýslu-
maður hann Sigtryggur,“ mælti
Herjólfur B. Hansson með mein-
'fýsnu glotti. „Hvað er annars
verðið á kvenfólki á markaðinum
núna, herra stórkaupmaður?"
„Það er skrambi mismunandi,“
svaraði Sigtryggur Háfells og
lagði arminn líkt og i vinsemd
um axlir sálfræðingsins. „Sumar
konur eru dýrar og fyrir þær
er ekki alltaf greitt í peningmn,
kæri bókabéus.“ Hann þrýsti
Herjólfi að sér svo fast að sál-
fræðingurinn rak upp skræk.
„Láttu ekki svona maður!“
sagði hann reiðilega. „Ég er
ekki kvenmaður og læt ekki
karlmenn faðma mig.“
„Fyrirgefðu," sagði kaupsýslu-
maðurinn kurteislega. „Ég ætl-
aði ekki að meiða þig, hélt að
að þú þyldir svolítið squ-
eeze. — En þú varst að spyrja
um verðið á kvenfólkinu. Mér
er sagt að þær kosti allt frá
nokkrum kjaftshöggum og upp
í — segjum eina milljón? Það
sagði mér einhver i gær að hún
húsmóðir þín, til dæmis, sé
skrambi loðin um lófana og að
hún llti frernur liýrt til þín,
svona okkar á milli sagt, eða
er það kannske rétt?“.
Framhald í nœsta blaði.
PIPARKVÖRNIN
GEFUR BETRA
BRAGÐ...
LILLU KRYDD ER AVALT BEZT
EFNAGERÐ
REVKJAVÍKUR H.F.