Vikan - 10.10.1963, Blaðsíða 48

H AU STDÆGUR.
parisarsnið -
- Íparísarlízka
FRAML. AF VERKSMIÐJUNNI MAX H.F.
^ÍOhAAS.
FramhaM af bls. 11.
manni. Brandur fann að Gísli
mundi auðveldlega taka af honum
tauminn ef hann léti aflið ráða.
An þess að sleppa taumnum
seildist hann til annarri hendi
og greip eldsnöggt í hökuskegg
Gísla, vatt sér á hlið við hann
og sneri hausnum upp. Gísli sem
var óviðbúinn þessari árás, mátti
nauðugur fylgja eftir og skall
á hrygginn, en Brandur stökk á
bak og þeysti á eftir Þórði.
Það var að verða aldimmt.
Silfurbleik rönd af tungli á síð-
asta kvarteli sendi litla birtu yf-
ir alauða jörðina. Blámi him-
insins var að mestu hulinn skýj-
um sem þeyttust frá suðvestri
til norðausturs. Já, það var eng-
inn vafi að veðrið var að ganga
í suðvestanátt. Nú mundi lokið
hinum einmuna stillum, og við
taka risjótt tíð. Líklega yrði það
vestan rok og éljagangur fram-
an af, áður en hann sneri sér í
norðrið. Ojá, það mátti alla
vega ætla að hann breytti sér
hastarlega og vissara að búast
við því verra, hið góða skaðaði
aldrei.
Ekkert af þessu var þó í huga
Gísla, þar sem hann rölti heim
á leið. Veðurfar var víðsfjarri
huga hans þessa stundina. Hann
var aðeins hræddur, seigdrep-
andi hræddur. Orð Brands og
Þórðar kváðu enn í eyrum hans.
Ævilöng dvöl á Brimarhólmi. Ef
hausinn væri þá ekki látinn
fjúka. Og svo Skjóni. Gísla vökn-
aði um augu þegar hann hugsaði
um hestinn. Hvað átti hann af
sér að gera? Margrét. Hvað
skyldi Margrét gera. Myndi hún
skamma hann eins og hund í
áheym barnanna og reka hann
síðan í burtu?
Gísli stanzaði á göngu sinni
þegar hann kom heim undir bæ-
inn og settist niður milli stórra
þúfna. Átti hann annars nokkuð
að fara heim í bæ, gerði hann
ekki réttast í að fara burt. Taka
Skjóna og þeysa burt í myrkr-
inu, langt, langt í burt, þangað
sem enginn þekkti hann. En
hann yrði að kveðja börnin sín,
áður, fá að sjá þau í síðasta sinn.
Hann heyrði köll þeirra og
hlátra heim við bæinn. Hlýtt
hauströkkrið var þeim ákjósan-
legt til margskonar leikja. En
hvað þau voru kát og falleg
börnin hans, aldrei hafði honum
verið það jafn ljóst og nú. Nú
sá hann hvar Unnur kom hlaup-
andi í áttina til hans og ætlaði
líklega að fela sig fyrir systkin-
um sínum, í stóru þúfunum. Þá
hlaut Margrét að vera komin
heim, því annars færi Unnur
ekki frá yngsta barninu sem var
enn í vöggu.
— Unnur, sagði hann lágt.
— O, faðir minn, telpan hrökk
við og varð hissa að sjá hann
sitja þarna.
— Gerði ég þér bilt við, barn-
ið mitt, sagði hann blíðlega. —
Komdu hérna og seztu hjá mér.
Er móðir þín komin?
— Já, anzaði Unnur og settist
við hlið hans.
— Sagðirðu henni hvert ég og
bróðir þinn fóru?
— Já, hún spurði um það. Er
hann kominn aftur?
— Nei, en Skjóni er kominn,
hefur kannski hlaupið frá hon-
um þegar hann stanzaði. Gísli
vonaði að guð fyrirgæfi sér að
ljúga svona að barninu.
— Þá ætla ég að fara á móti
honum, hann er svo myrkfælinn
aumingja strákurinn.
— Þú ert góð stúlka, Unnur
mín, sagði Gísli og lagði hand-
legginn utan um telpuna.
— En það er dálítið sem ég
þarf að ræða við þig barnið mitt.
Veiztu það Unnur, að ég er ekki
þinn rétti faðir.
Hann átti erfitt með að segja
þetta en fannst sem hann yrði
að vita hvernig telpunni yrði
við að vita hið sanna. Hvort hún
myndi virða hann áfram eða
fjarlægjast hann.
— Já, móðir mín sagði mér
það fyrir löngu síðan, svaraði
telpan lágt. Svo vafði hún hand-
leggjunum skyndilega um háls
hans, hjúfraði sig að skeggjuðum
vanga hans og hvíslaði ekka-
þrunginni röddu: — En ég vil
engan föður eiga annan en þig.
Þú ert langbeztur af öllum.
Heitur fögnuður og sæla
flæddi um huga Gísla. Aldrei
hafði hann fundið það jafn vel
og nú, hve innilega hjartfólgin
þessi stúlka var honum. Og nú
vissi hann fyrir víst að henni
þótti jafn vænt um hann. Hvað
sem öllu faðerni leið þá átti
hann hug og hjarta þessa barns.
Það var honum nóg. Það gæti
enginn frá honum tekið.
— Jæja, vina mín. Farðu nú
heim og biddu móður þína að
finna mig hingað. Og hlauptu
svo á móti bróður þínum.
— Já, faðir minn, sagði telp-
an og hljóp heim til bæjar.
Gísli sat eftir. Nú var hann
mikið rólegri en áður. Hin
hreina barnssál hafði bægt kvíð-
anum burtu.
Eftir litla stund kom Margrét
gangandi og var heldur gust-
mikil.
— Hvað er að sjá þig maður.
Því liggurðu hér eins og hundur?
Er þér illt eða hvað?
Gísla brá ekki hið minnsta við
ávarp konu sinnar, hafði aldrei
búist við því betra.
— Nei, mér er ekki illt, svar-
aði hann dræmt.
— Nú, því hefurðu þig þá
ekki til bæjar. Og hvað á ég að
gera hingað? Varstu ekki að
stefna sýslumanni og Þórði á
Felli hingað. Hvers konar skolla-
leik ertu að leika, mér er spurn?
Margrét gusaði þessu út úr
sér í æsingu. Hæglæti Gísla esp-
aði hana um allan helming.
— V I KAN 41. tbl.