Vikan - 10.10.1963, Page 50

myrkrið væri horfið fyrir sól-
björtum degi.
Án þess að hann vissi hvernig
það gerðist, var Margrét hans
komin í fangið á honum. Ekki
köld og framandi eins og jafnan
fyrr, heldur heit og blíð. Og
hann faðmaði hana varlega að
sér eins og hann handléki brot-
hættan hlut. Margrét, Margrét
mín, hvíslaði hann aftur og
aftur. E N D I R .
BABY JANE.
FramliaLd af bls. 25.
aðalatriðanna í hverri kvik-
mynd, sem Blanche systir
hennar var látin leika í.
Vegfarandi rakst á Jane, svo
að hún hrökk upp úr dagdraum-
um sínum. Hún heyrði aftur
umferðina að baki sér, fótatak
hljómaði dauflega á gangstétt-
inni. Jane andvarpaði. Hún
mundi aldrei geta eignazt
þennan kjól. Blanche var alltof
nízk til að leyfa henni að kaupa
sér citthvað fallegt við og við.
Þess vegna var hún alltaf að
nölrda og nudda við Jane um að
hætta að lita á sér hárið að láta
liggja að því, að hún væri
í rauninni alltof gömul til að
gera það. Og að fá hana til að
hætta að setja á sig skartgripi,
þegar hún færi út. Aðeins til að
spara nokkra aura. Og ef Jane
langaði í eitthvað, eitthvað fall-
egt, eins og kjólinn þarna í glugg-
anum eða gullvefjarbeltið með
rauða steininum, sem hún hafði
séð í Tízkumarkaðinum, kom allt
af sama, gamla predikunin um
takmarkaðar tekjur þeirra og að
þær yrðu þess vegna að fara
sparlega með peningana. Það var
líka allt hreint bull og vitleysa.
Það var nóg til af peningum ein-
hvers staðar — ef það væri að-
eins liægt að ná til þeirra.
Blanche hafði í rauninni eng-
ar mætur á fallegum hlutum.
Hún vildi ekki, að hún væri
minnt á það, að til væri eitthvað
fallegt í heiminum fyrir utan
hana sjálfa. Það, hvernig hún
varðveitti útlit sitt, var — bein-
línis óeðlilegt. Það kom stund-
um fyrir, að Jane bað þess bein-
líns, að Blanche missti fegurð
sína, að hún yrði gömul og ljót
eins og — eins hún ætti að
verða. 'Stundum ....
Þótt ófús væri, þokaði Jane
sér frá glugganum og hinum
fallega kjól i honum og hélt á-
farm eftir götunni. Hún leit í
sýningarglugga verzlananna,
um leið og hún gekk framhjá
þeim, en svo varð henni litið í
gluggann hjá skartgripasala og
sá þá, að hún liafði verið
miklu lengur að heiman en hún
liafði ætlað sér, meira en
klukkustund, svo að hún greikk-
aði sporið. Hún varð að hafa
hraðan á, það var ekki rétt að
láta Blanche vera eina alltof
lengi.
Blanche skorðaði sig við
stólinn og reyndi að þvi búnu
að komast á fætur aftur. Hún
lét meginþungann hvíla á hægra
fæti, sem örlítill styrkur var i,
og að þvi búnu lét liún sig siga
áfam til að reyna að ná taki á
hurðarumbúnaðinum. Henni
tókst það, og síðan fikraði hún
sig fram í ganginn.
Hún nanv staðar, þegar hún
hafði farið eins langt og hún
þorði. Þá voru aðeins tvö fet
eftir að brúninni á hurðinni að
æfingaherberginu. Hún sleppti
takinu á dyrastafnum með ann-
ari hendi og seldist með lienni
til sjálfrar hurðarinnar, sleppti
svo með liinni hendinni og sveifl-
aði sér fram til að ná taki á
hurðarhúninum. Þegar henni
hafði tekizt það, rétti hún úr sér
og jafnaði sig.
Andartak fannst henni, að
henni sortnaði fyrir augum,
gangurinn yrði dimmur, en svo
leið þetta frá aftur, meðan lnin
þrýsti enninu að hurðinni til að
kæla það.
Þegar af henni bráði, tók hún
aftur fast á lnirðinni til þess að
komast lengra með aðstoð henn-
ar. Hún hélt um báða húnana
og ýtti sér áfram með hægra
fæti, þumlung i senn, til að
komast að veggnum, sem hurðin
opnaðist upp að. Gremju- og
áreynslutár fylltu augu hennar,
en hún sá samt, að þetta var cng-
an veginn árangurslaust, því að
alltaf miðaði i áttina að sínia-
skotinu.
Þegar lnin var komin nægilega
nærri, seildist hún til lóðrétts
lista á veggnum og dró sig nær
borðinu með aðstoð hans. En þá
voru kraftar hennar líka þrotn-
ir, svo að hún datt á gólfið.
Þarna lá hún ósjálfbjarga i
uggvænlegu rökkrinu, greip and-
ann á lofti og var hræddust um,
að hún mundi missa meðvitund.
En svo varð hún hughraustari,
þegaf hún sá, að hún hafði dott-
ið beint fyrir framan síma-
skotið. Hún lagði aðra hönd-
ina undir höfuðið á sér og
hvíldist.
Þegar henni söfnuðust kraft-
ar aftur, gerði hún sér einnig
vanxandi grein fyrir því, að luin
varð að flýta sér við það, sem
hún hafði einsett sér að gera.
Hún stappaði þess vcgna í sig
stálinu. Það var svo langur
timi liðinn, síðan hún liafði
byrjað að fara niður stigann.
Það mátti búast við Jane heim
aftur á hverri stundu. Blanche
setti þess vegna hendurnar und-
ir sig, ýtti rösklega, til þess að
setjast upp og sneri síðan baki
að veggnum.
Þegar hún seldist inn í síma-
skotið, sá hún sér til mikilla
vonbrigða, að hún gat ekki náð
símtólinu. En hún gat náð
1 ]>ráðinn, sem lá að símanum
úr veggnum, seildist eftir hon-
um í staðinn. Hún kippti i
þráðinn, og gætti þess um leið
að beina átakinu til hliðar við
sig.
Eftir örstutt átak rann síminn
fram að brúninni á hilltanni,
sem liann stóð á, vó salt á blá-
brúninni andartak eða svo, en
valt að því búnu ofan á gólfið,
lenti á ábreiðunni með þung-
um dynk.
Blanche beið ekki boðanna,
dró tækið til sín, setti það á
kjöltu sína og kreisti aftur aug-
un til að skýra hugsunina. Svo
liringdi hún til lækningastoílu
Shelbys læknis. Aðstoðarstúlka
hans svaraði símanum.
Blanche laut fram, mjög æst
og spennt. Hún hélt símanum
með báðum höndum. „Ungfrú
Hilt,“ sagði hún og henni var
mikið niðri fyrir, „ungfrú Hilt,
það er Blanche Hudson. Ég . . .
er Iæknirinn við Ég verð að fá
að tala við hann. Það er — það
er varðandi Janc, hana systur
mína .... Það er óskaplega
mikilvægt — lifsnauðsyn —“
Þar sem hún fann á sér, að hún
var komin að því að missa
stjórn á hugsunum sínuni, þagn-
aði hún skyndilega og bætti
svo við: „Er hann viðstaddur?“
„Ja . . . .“ Það var nokkurt
hik í rödd ungfrú Iiilt. „Það er
nú sjúklingur inni hjá honum
rétl í þessu . . . .“
ÞÝZKUR HER.
Framhald af bls. 9.
má teljast líklegt að sýslumanni
hafi þótt ferð sín til Mývatns-
sveitar hin mesta sneypuför og
heldur tilgangslítil ef ekkert yrði
gert i málinu en ekki leggjum við
neinn dóm á það.
Nú eru bráðum tuttugu ár lið-
in frá þessum atburði, en samt
er hann mönnum aðhlátursefni
þar i sveit, enn þann dag í dag.
Tveir ungir menn í Mývatns-
sveit gerðu atburð þennan að
yrkisefni og ortu uni hann brag
er þeir nefndu „Þjóðverjaslag“.
Annar höfundurinn er Starri
Björgvinsson í Garði en hinn er
Auðunn Kali Helgason frá Hörgs-
dal, en liann lézt fyrir nokkrum
árum á Kristneshæli liðlega
þrítugur að aldri.
í bragnum þeim arna, fá flest-
ir bændur i sveitinni sinn
skammt. Eru þeir látnir svara
fyrir sig, er til þeirra er leitað
til að vinna á Þjóðverjunum.
Ekki hefur oss tekizt að ná í
þennan brag í held en hér eru
þrjár vísur.
Einn bóndinn í sveitinni
fékkst við bókband átti dætur og
skrollaði, sem kallað. Hann
fékk þessa vísu:
Með bókapressu minni ég
brautina mér ryð,
og brytja niður allt þetta
skrælingjalið.
í liernum verð ég direktör og
dætur mínar lottur,
við drepum þýzku graðneytin,
svo eftir sést ei vottur.
Annar bóndi i sveitinni fékk
eftirfarandi vísu, en hann átti
veiðirétt i vatni uppi á heiðinni,
en þar áttu einnig veiðirétt bænd-
ur að Lundarbrekku í Bárðar-
dal. Heimamenn að Ljindar-
brekku eru kallaðir Lundar:
Ég neita því harðlega að herja
á Hitler minn.
hann er varla verri en
lundadjöfullinn.
Sá veiðispillir argi en engum
velkominn.
cn eyðileggur netin og étur
silunginn.
Niðurlagserindið er svona:
Úti er ævintýri, svo veglegt sem
það var,
og vorið góða liðið, sem þennan
• ávöxt bar.
En sláttuvélarskúffan gamla er
þarna enn,
ofurlitið glettin við sína
heimamenn.
í FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
því, að allir geta notið góðra
verka eftir okkar beztu mynd-
listarmenn, ef menn á annað borð
geta þolað eftirprentanir, sem
víða hanga uppi. En þarna mundu
víst margir málsmetandi menn
segja, að eitthvað væri alvarlega
áfátt við smekk fólksins. Nokkrir
menn, sem enginn nefnir í sam-
bandi við list, hafa haft fákænt
fólk að féþúfu. Þeir hafa fjölda-
framleitt „landslagsmyndir",
Þingvalla- og Mývatnsmyndir í
þúsundatali, þar sem himinninn
er alltaf blár og fjöllin standa
alltaf á höfði í spegilsléttu vatn-
inu. Ekki vantar afköstin, enda
eru víst sumir þeirra húsamál-
arar að iðn og sögur herma að
þeir láti konur sínar og krakka
mála himinbláma með rúllum til
að flýta fyrir. Síðan er fram-
leiðslan seld í flúruðum gips-
römmum með hornskrauti í ódýr-
um verzlunum, þar sem alþýða
manna kaupir afmælisgjafir.
Það er sorglegt að sjá þennan
ófögnuð uppi á veggjum hjá
fólki, sem ætti að vita hvers
virði svona hlutir eru. Það er
nefnilega betra autt rúm en illa
skipað — líka í þessum efnum.
Fólk ætti sannarlega að vita bet-
ur. Svo mikið hefur verið um
sýningar á góðri myndlist, svo
mikið hefur verið gefið út af
bókum og eftirprentunum af
góðri list. Kjarval sagði eitt sinn,
þegar hann sá mynd eftir einn
af þessum afkastamiklu húsa-
málurum, þar sem fjöllin stóðu á
höfði í vatninu líkt og venjulega:
„Það er makalaust, hvað hann
er alltaf heppinn með veður“.
Það er líka makalaust, hvað
þeir eru heppnir með fákæna
kaupendur.
50 — VIKAN 41. tbl.