Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 20

Sálfræðingurinn smaug úr
armlögum Sigtryggs og leit illúð-
lega til hans. „Jæja, varstu að
leita upplýsinga um mig karlinn!
Það er ekkert leyndarmál að
konan, sem ég leigi hjá, er all-
vel efnuð; hún á húsið, fimm
íbúðir, skuldlaust er mér fortal-
ið, og er auk þess anzi snotur
kvenmaður, ef út í það er farið.
Það er bara svolítill galli á henni
að hún er fimmtán árum eldri
en ég, annars hefði ég hugsað
eitthvað öðruvísi til hennar. En
ætti ég kannske að kynna ykkur,
ha?“
„Hreint ekki svo vitlaus hug-
mynd,“ anzaði kaupsýslumaður-
inn og leit með fyrirlitningar-
brosi á ferðafélaga sinn. „Ur því
að hún er svona rík, þá myndi
hún kannske vilja slá í púkk með
eitthvert fyrirtæki; svona hús-
eigendur eru góðir í bönkunum
veiztu. Eigum við að segja að
ég bjóði ykkur út í lunch ein-
hvern daginn, þegar við komum
heim aftur?“
„Farðu norður og niður!“
muldraði sálfræðingurinn og
hristi sig eins og hann hefði feng-
ið á sig einhvern óþverra. „Hún
er alltof góð kona til að komast
í klærnar á svona bröskurum —
ég býst við að hún myndi verða
öreigi eftir mánaðar kynningu
við þig.“
„Haldið þið . /ú friðinn, strák-
ar,“ sagði Lóa Dalberg blíðlega.
Hún tók undir arm sálfræðings-
ins og leiddi hann af stað upp
að veitingahúsinu. Kaupsýslu-
maðurinn tók um axlir Ásu og
hvíslaði í eyra hennar: „Þú ert
falleg í dag — mikið andskoti
geturðu verið falleg, stelpan þín!
Þú gerir mig alveg bandvitlaus-
an.“
Dóttir spákonunnar leit á hann
brosandi. „Nú skulum við vera
glöð ag kát,“ sagði hún skærum
rómi sínum. „Hvað varð annars
af honum Bergi?“
„Þeir sjá um sig, Árni og hann;
mér sýnist þeir vera að dunda
eitthvað við bílmótorinn."
XV.
Það var sólskin og heiðríkja
allan þennan dag, nema hvað
ofurlítil regnskúr skall á í miðj-
um Borgarfirðinum.
„Þetta er bara til að minna
okkur á, að vökvun er nauðsyn-
leg öllu, sem lifir og hrærist,"
sagði Lóa Dalberg ósköp sak-
leysislega.
Sigtryggur leit fast á hana. „Þú
er þó ekki að gefa í skyn að vert-
inn vanræki skyldur sínar?“
spurði hann glottandi, um leið og
hann seildist á sylluna bak við
sig og náði í flösku. „Þú hefur
kannske rétt fyrir þér — en ég
er þannig gerður, að í svona góðu
veðri hef ég alls ekki lyst á
áfengi, sólskinið og fegurð nátt-
úrunnar er mitt vín.“
Herjólfur B. Hansson hló stutt-
lega. „Ekki spyr ég að bölvaðri
tilfinningaseminni í bröskurum
og broddborgurum,“ sagði hann.
„Þeir eiga jafnvel trl að tárast
um leið og þeir hirða síðasta
skilding ekkna og munaðar-
lausra.“
„Árni minn, viltu nú stoppa,"
sagði kaupsýslumaðurinn litlu
síðar við bílstjóra sinn. „Hérna
er snotur brekka og meira að
segja skógarhríslur. Við skulum
lofa sálfræðingnum að væta
kverkarnar.“
Þetta var reglulega fallegur
staður, lág brekka undir litlum
klettahól og gott útsýni þaðan
yfir héraðið, sveipað blámóðu
sumarsins. En stemmingin meðal
ferðafólksins var ekki eins góð
og ætla mætti. Herjólfur B.
Hansson tók að vísu við glasinu
sem honum var rétt og saup dug-
lega á því en hinir vildu heldur
Coca Cola en áfengi. Sigtryggur
Háfells fékk sér einn lítinn,
svona til málamynda, en gretti
sig ósjálfrátt, um leið og hann
renndi niður. Og Lóa Dalberg,
sem var orsök þess, að þarttú
var áð, færðist undan því, þegar
til kom, að drekka nokkuð. „Ég
hef tekið eftir því,“ sagði hún,
að ef maður byrjar svona
snemma á morgnanna, þá getur
maður aldrei notið kvöldsins
almennilega, og það ætla ég mér
svei mér að gera.“ Hún hló glöð-
um hlátri, en það var samt ein-
hver vandræðasvipur á andliti
hennar, og hún var venju frem-
ur rjóð í kinnum. Kaupsýslu-
maðurinn leit stöðugt á hana
kipruðum augum, svo hristi hann
höfuðið. „Jæja, það er ekki mín
sök, ef ykkur skyldi þyrsta í
þessari ferð,“ sagði hann eilítið
hátíðlega. „Og til þess að fyrir-
byggja allan misskilning, ætla
ég að afhenda þér, Herjólf-
ur, þessa flösku, ásamt glasi, til
þess að þú getir hresst þig, hve-
nær sem þú vilt, og hafðu hana
bara frammí hjá þér.“
„Nú,“ sagði sálfræðingurinn
vonzkulega; „ertu kannske að
gefa í skyn að ég sé einhver bölv-
aður drykkjurútur?"
„Svona Herri minn,“ sagði
dóttir spákonunnar og reis á
fætur. „Engan hávaða úti í
Guðs grænni náttúrunni — taktu
bara við því sem þér er veitt af
góðum huga •— og svo skulum
við halda af stað. Ég hlakka til
TEIKNING ÞÖRDÍS TRYGGVADÓTTIR
Sigtryggur stórkaupmaður vill ná í Ásu fyrir konu, og Herjólfur sálfræði-
stúdent gengur á eftir Lóu vinkonu hennar af sömu ástæðu. Þeir eru ekki
góðir vinir, herrarnir, og stríða hvor öðrum eftir beztu getu.
Sigtryggur álítur að Ása sé hrifin af Herjólfi, og reynir að múta honum til
að sleppa henni, en Herjólfur neitar.
Þau fara f jögur saman í sumarfrí norður í land ...
2Q — VIKAN 42. tbl.