Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 23

„En ég verð að fá að tala við
hann,“ sagði Blanche og var nii
enn ákafari en áður. Ég verð!“
Nú varð örstutt þögn, en svo
sagði ungfrú Hilt: „Ég skal
reyna að ná í liann ef þér viljið
bíða í símanum . . .
iSmellur heyrðist í simanum
og síðan varð allt hljótt. Heil
eillfð virtist líða, áður en aft-
ur heyrðist smellur, svo að sím-
inn lifnaði við aftur. Röddin,
sem talaði að þessu sinni var lág
og stillileg, vinsamleg, veitti ör-
yggi.
„Ungrú Hudson? Ungfrú Hilt
sagði, að yður lægi eitthvað á,
yður væri eitthvað svo mikið
niðri fyrir. Hvað er að “
„Sheiby læknir —“ sagði
Blanche en þagnaði svo. Hugs-
anir hennar voru enn allar í
ruglingi og óljósar. Hvernig
gæti hún fengið hann til að
skilja þetta? „Shelby læknir,
ég er hrædd . . . Ég á við, það
er hún Jane .... hún er . . . .
Læknir, ég þarf að fá yður til
að mín núna í dag?“
„Ja, jú,“ sagði Shelby iæknir,
„ég geri ráð fyrir, að ég geti
það — ef þetta er raunverulega
svona áriðandi. En — hefir kom-
ið eittlivert slys fyrir hjá yður?“
„Nei.“ Blanche hristi höfuðið.
„Ég get ekki skýrt þetta, ekki
núna, ekki í símann, en — þér
verðið að koma alveg á stund-
inni, áður en Jane kemur heim
. . . . Læknir, þér komið — er
það ekki?“
„Humm — jú, vitanlega. En
getið þér ekki gefið mér neina
luigmynd um, hvers ég megi
vænta. Ef Jane er ekki heima
niina — getur hún þá ekki kom-
ið liingað i lækningastofuna?
Ég vil gjarnan hafa tækifæri
til að skoða liana almennilega
— framkvæma jafnframt ýmsar
prófanir . . . .“
„Nei,“ greip Blanche fram i
fyrir honum og var mikið niðri
fyrir, „nei, þér skiljið þetta
ekki. það er ekki líkamlegt. Hún
mundi aldrei fást til að fara til
yður — ekki ótilneydd. Og ég
er ósjálfbjarga . . . .“
„Þá er þetta einhvers konar —
andleg truflun, eða hvað?“
Blanche greip þessa setningu
hans fegins hendi. „Já, já, það
er einmitt það. Þetta er andleg
truflun að henni.“
„Er hún ofsafengin?“
„Ofsafengin?" Blanche hafði
orðið eftir honum, þrýsti hendi
að enni sér og reyndi að skíra
hugsanir sinar. Aðalatriðið,
sagði hún við sjálfa sig, var að
fá hann til að koma sem allra
fyrst, áður en Jane væri komin
heim og gæti sjálf tekið á móti
honum niðri. „Já,“ sagði hún
þess vegna, „já, liún er það. Þér
verðið að koma strax“.
„Kannnski ég ætti að senda
lögregluna,“ sagði hann.
„Nei,“ hrópaði Blanclie skelf-
ingu lostin. „Nei, ])ér skiljið
þetta ekki. Við verðum að athuga
með lögregluna seinna“
Hún ])agnaði snögglega, þvi að
likami hennar hafði allt i einu
stirðnað, eins og liann liefði
fundið fyrir yfirvofandi skelf-
ingu og veldi lierða sig gegn
henni. Það var eins og einhver
breyting hefði orðið þarna i
ganginum, eins og birtan hefði
aukizt þar skyndilega. , , , Hurð
hefði verið lokið upp einhvers
staðar fyrir aftan hana, án þess
að liún yrði þess vör, fyrri en
hún hafði verið opnuð. Hún leit
við, þótt hún væri í rauninn svo
hrædd, að hún þyrði það varla,
og kaldur sviti spratt lit um liana
alla, þegar hún leit eftir gang-
inum. Hún mundi það greini-
lega, að þegar hún liafði fyrst
litið í áttina til eldhúsdyranna,
höfðu þær verið næstum alveg
lokaðar, aðeins örlitil rifa milli
stafs og liurðar. En nú var grein-
leg breyting á orðin, og þegar
Blanche leit i áttina til dyranna,
var hurðinni skyndilega sveifl-
að upp á gátt. Skelfingin hafði
náð þvilíkum tökum á Blanche,
að hún sá aðeins óljóst, en þó
var elcki um neitt að villast, að
það var Jane, sem stóð í dyra-
gættinni og virti hana fyrir sér.
„Ungfrú Hudson?“ sagði
Shelby læknir í símanum með
nokkrum efasemdum. „Eruð
þér viss um, að þetta sé í alla
staði rétt hjá yður?“
Blanche svaraði annars hug-
ar, þvi athygli hennar heindist
nú að mestu að Jane. „Já,“ sagði
lnin mjáróma, „já . . . .“
„Gott og vel — ég skal koma
til yðar, eins fljótt og ég get
með nokkru móti...........“
S'vo heyrðist smellur i sim-
anum, og að þvi búnu aðeins
suðið, l)egar línan er dauð.
Blanclie tók tólið frá eyranu, en
lagði það ekki á sinn stað, hélt
því aðeins með veikum mætti . . .
„Jane . . .“ hvíslaði Blanche.
Hve lengi liafði hún staðið þarna
og heyrt allt, sem hún hafði sagt
i símann? Já, hve mildð hafði hún
lieyrt af því, sem hún hafði sagt
við lækninn?
„Jane, ég — ég komst niður
alveg af eigin ramleik. Ég hélt
aldrei, að ég mundi geta það —
að —minnsta -kosti . . .“
Þegar Jane gekk til hennar, lét
lnin simatækið falla úr hendi sér,
og hirli ekki um það frekar. í
hugsunarlausri, tilgangslausri til-
rau til að forða sér á flótta, seild-
ist hún með annari hendi til hurð-
arinnar en hinni til listans á
veggnum við símaskotið. Hún
reyndi að draga sig á fætur með
þessu móti, en nú voru kraftarn-
ir alveg þrotnir. Um leið og lnin
sleppti þessum töluim sínum, var
henni rekinn snöggur löðrungur.
Hönd kom snögglega út úr rökkr-
inu til að gera þetta, og um leið
hné Blanche út áf á gólfið. Hún
skall á annan olnbogann og fann
fyrir skyndilegum sársauka.
Hræðsluhrolhir fór um hana, og
svo leit hún á Jane.
„Jane,“ hvíslaði hún. „Ó, ekki
gera þetta!“ En þegar hún sá
svipinn á andliti Jane, leit hún
undan aftur og greip fyrir augun.
„Hver hjálpaði ])ér að komast
niður?“ sagði Jane hásri röddu og
reiðilega. „ILver er i húsinu?“
Blanche hristi höfuðið ákaflega
í mótmælaskyni. „Það er enginn
i húsinu. Ó, Jane, hlustaðu . .“
Aftur reiddi Jane til liöggs og
lét það ríða á systur sinni, sló
hana hrottalega á hnakkann.
Framhald á næstu síðu.