Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 33

þess að hann hlakkaði sVo til að
fá óræka sönnun fyrir því hatri,
sem þau legðu á hann? Eða vaf
það vegna þess að hann gefði
sér vonir um að hlera hjúskaþar-
arleyndarmál — kannski kyn-
mök?
Horne reis á fætur og sagði í
hálfum hljóðum við konu sína:
„Við skulum fara, vina mín.“
„Fara!“ Það var eins og Free-
mond slöngvaði að þeim hvöss-
um skutli. „Þið verðið kyrr!
Ekkert ykkar hreyfir sig héðan!
Fari einhver ykkar út fyrir
þennan þröskuld, skal ég sjá um
að sá hinn sami fái ekki framar
atvinnu í þessari borg. Þið hafið
heyrt minnzt á svartalista. Þið
skuluð öll verða sett á svarta-
lista, ef þið farið! Setjizt!"
Horne settist aftur í sæti sitt.
Freemond hvessti enn á hann
augun. Síðan á gestina hina,
hvern af öðrum. Loks sagði hann
kæruleysislega við þjóninn:
„Allt í lagi, Pési! Settu tækið í
gang“. Þjónninn snart rofa á
segulbandstækinu og það heyrð-
ist lágur smellur.
Nú heyrðist lágt suð nokkur
andartök, þvínæst var ósýnilegri
hurð ýtt frá stöfum og tvær ó-
sýnilegar manneskjur gengu
ósýnilegum fótum inn yfir þrösk-
uldinn. Það heyrðist andardrátt-
ur og einhver ræskti sig. „Jæja
þá“, heyrðist sagt rödd frú Grau-
stein, „þetta var frábær kvöld-
verður“. Frú Graustein brá hold-
ugri hendinni ósjálfrátt fyrir
munn sér.
„Sidney kann að hagnýta sér
það, sem lífið hefur að bjóða“,
var svarað rödd Grausteins.
„Æ, ég er orðin þreytt, Horst“.
„Það er ég líka“.
„Við erum ekki ung lengur,
liebling“.
„Mikið að þú finnur það,
gamla mín!“ Það heyrðist lágur
hlátur. Graustein ræskti sig enn,
og skór skullu á gólfið. „Þegar
við hugleiðum það nánar“, sagði
hann, „ættum við í rauninni að
vera þakklát fyrir það, að fá að
verða gömul“.
„Þakklát?"
„Já, þakklát fyrir það, að okk-
ur skuli hafa veizt tækifæri til
þess . . . .“
„Það er satt, Horst", svaraði
syfjuleg rödd konunnar.
„Fæstir af vinum okkar hafa
notið þeirrar hamingju. Klaus
.... Jóhanna .... Nathan . . “
„Werner og Lísa . .
„Já, Dáin, öll dáin. Munaði
minnstu að okkar biðu sömu ör-
lög. En þá var okkur rétt hönd
til bjargar".
Rödd konunnar var ógreini-
leg, eins og hún talaði undan
ábreiðunni. „Hönd guðs, Horst“.
„Hönd Sidneys Freemond. Ég
veit að fólk telur að hann hafi
hjálpað okkur vegna þess að
hann vissi sér þar milljónagróða
vísan. Það má vel vera, en mig
gildir það einu. Það er trúa mín,
að hann sé einungis verkfæri í
HÆFIS
ími
MEÐ ÞVf
AÐ AUGLÝSA
1 TlMARITINU
Úrval
i
höndum guðs . . . .“ Svo heyrðist
einungis hægur, djúpur andar-
dráttur.
„Andlit Freemonds tók ekki
neinum svipbreytingum. Hann
horfði hvorki á Graustein né
konu hans, heldur starði án af-
láts á spólurnar, sem snerust í sí-
fellu á tækinu, rétt eins og hreyf-
ing þeirra sefjaði hann. Andar-
taki síðar kvað við rödd Clay-
tons:
„Á ég að segja þér álit mitt á
sögum hans?“
„Skrítlurnar, áttu við?“ heyrð-
ist sagt rödd konu hans. „Þær
voru dálítið grófar, sumar, fannst
þér það ekki?“
„Vissulega, hann er hrjúfur og
sterkur í sniðum. Nei, það er an-
að — hann er gæddur óskeik-
ulli, dramatískri eðlisávísun.
Sérhver af þessum smásögum
varð eins og smækkuð gerð af
sjónleik í meðferð hans. Hvert
einstakt hlutverk mótað svip-
sterkum, ákveðnum dráttum.
Bygging frásagnarinnar hnit-
miðuð. Þessi dula, sígilda vís-
bending um hvernig fara muni
— þetta sem fræðimennirnir
kalla undirbúning hins óvænta.
Þannig var það hjá Sophocles
og Shakespeare. Ráðin hik og
útidúrar til að auka spennuna
— og svo allt í einu . . . .“
„Hann hefur sannarlega náð
tökum á þér. Viltu vera svo
vænn að krækja sundur kjóln-
um í bakið?“
„Þú ættir að vera viðstödd,
þegar við komum saman til að
ræða kvikmyndahandritin. Hann
er gæddur óskiljanlegum hæfi-
leika til að finna samstundis
hvern veikan blett; átakaatriði,
sem ég hef brotið heilann um
sólarhringum saman, eða per-
sónur, sem ekki eru sjálfum sér
samkvæmar í einhverjum smá-
atriðum. Þarna situr hann og
tyggur vindilinn og segir svo
allt í einu: „Þessi stúlka mundi
aldrei láta sér slíkt um munn
fara . . . hún mundi orða það
þannig ...“ Og hann hefur svo
að segja undantekningarlaust
á réttu að standa".
„Er það ekki dálítið gremju-
legt þegar til lengdar lætur að
hann skuli alltaf hafa rétt fyrir
sér?“
„Væri það einhver annar,
VIKAN 42. tbl. — Jg