Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 47

i mitti.
Á nieðan Antu braut hnull-
unga úr klettinum með hakan-
um rannsakaði ég botn liylsins.
Við fylltum körfuna af sýríís-
hornum, og kipptum i festina,
sem var áður umtalað merki
um að Lolomai skyldi draga
hana upp. Þegar hún lét körfuna
renna niður til okkar aftur, var
hún luilffull af pálmablöðum;
að öllum likindum liafði inni-
haldið að ölluin líkindum hrun-
ið að miklu leyti úr körfunni á
leiðinni upp, og því ætlaðist
Lolomai til að við breiddum
pálmablöðin yfir, þegar við
sendum körfuna upp öðril sinni.
Við sendum lcörfuna fimm
sinnum upp, fulla af sýnishorn-
um af grjóti, bæði úr klettunum
og af botni hylsins, en að því
loknu héldumst við ekki lengur
við þarna sökum kulda. Um
leið og við komum upp, tókum
við að þvo og sía sýnishornin
og fundum i þeim tíu litla gull-
mola, talsvert af gullsandi eitt-
hvað um tuttugu litla demanta
og þrjá demanta tveggja karata.
Það var auðvelt að gera sér í
hugarlund hvílík ógrynni auð-
æfa mundi að finna þarna
niðri. Sá, sem ætti þess lcost
að lireinsa botn hylsins, mundi
hljóta þar meiri feng i gulli
og demöntum, en dæmi væru til
að nokkur maður hefði unnið
úr jörðu alla ævi.
Nú biðu okkar dásamlegir
dagar. Við Antu skiptumst á
um að fara ofan i göngin og
dvöldumst það lengi þar liverju
sinni, að okkur tókst að senda
upp fimm körfur af sýnishorn
um. Fjársjóðir okkar af gulli
og demöntum jukust stöðugt.
Fæðuöflunin var okkur ekki
neitt vandamál, því að þarna
var nóg af allri veiðibráð, fljót-
ið fullt af fiski og gnægð Ijúf-
fengra ávaxta.
Við héldum áfram könnunar-
ferðum okkar niður í hylinn,
alltaf með jafngóðum árangri.
Þessar ferðir voru orðnar okk-
ur liversdagslegar, við gerþekkt-
um leiðina og fundum ekki til
neins ótta framar. Starf okkar
gekk samlcvæmt áætlun; á hverj-
um degi sóttum við tíu karfir
fullar þangað niður. En þó
að við ynnum þannig baki
brolnu, sáum við fram á, að
okkur mundi aldrei takast að
komast niður á botnlagið í hyln-
um, jafnvel ekki þó að við
dveldumst jiarna þangað til
regntiminn hæfist aftur, en ein-
mitt í þvi lagi mátti gera ráð
fyrir að stærstu demantana
væri að finna.
Það var ekki unnt að hugsa
sér betri eiginkonu en Lolomai.
Sama var að segja um Lometai,
sem reyndi á allan hátt að taka
hana sér til fyrirmyndar og
nema af henni, í þvi skyni að
henni mætti takast að gera Antu
lifið þægilegra.
Það var einn daginn, þegar
við Antu vorum niðri við fljót-
ið að þvo og sía mölina úr körf-
unum, að við heyrðum eitthvert
annarlegt þrusk. Mér brá, þvi
að ég hélt að eitthvert rándýr
væri á hnotskóg þarna í grennd-
inni, en Antu brosti og benti
mér á hvar hópur ungra krók-
ódíla var að skvampa í liyl i
ánni, spölkorn ofar, undir stóru
tré, sem fokið liafði um koll
og lá þvert yfir fljótsbuginn. í
sama bili bar þær Lolomai og
Lometai þarna að. Eins og allir
Indíánar á þessum slóðum töldu
þær hala af unguip krókódilum
hið mesta lostæti, og báðu Antu
þvi að veiða krókódilsunga úr
hylnum. Anlu vildi verða við
bón þeirra og tók að snúa snöru
úr vafningsviðartágum. Lolomai
gekk nú út á trjástofninn og
baðaði út höndunum til að lialda
jafuvæginu, þegar hún kom
út yfir hylirín, þar sem krókó-
dílarnir héldu sig.
Einliverra liluta varð ég grip-
inn hræðslu og kallaði til Lolo-
mai að hún skyldi hætta þess-
um leik. En hún var ekki á því
og henti gaman að ótta mínum
mcð þvi að feta sig enn, lengra
út á trjástofninn. Antu hafði
lokið við að snúa kastsnöru
sína og liélt lílca út á trjástofn-
inn. Þau voru ekki nema í met-
ers hæð yfir vatninu, svo að
Antu, sem var þjálfaður veiði-
inaður, hlaut að eiga auðvelt
með að ná einhverjum krókó-
dílsunganum í snöru sína, enda
tókst honum það þegar i fyrstu
tilraun og tók nú að draga krókó-
dílsungann upp úr vatninu. Lolo-
mai kom honum til aðstoðar
og veitti ekki af, því að unginn
brauzt um i snörunni sem óður
væri.
En nú gerðist það, að móðir
krókódílsungans sá að hann
mundi i liættu staddur og var
ekki sein á sér að átta sig á
hvaðan hætta sú stafaði. Stökk
liún livað eftir annað svo hátt
upp úr vatninu, að litlu munaði
að henni tækist að ná til Antu
með kjaftinum. Antu gekk þvi
nokkur skref til baka eftir trjá-
stofninum, en þegar hin reiða
móðir sá að hann var úr færi,
sneri hún sér að Lolomai og
reyndi að ná til liennar iríeð
skoltunum. Sem betur fór tókst
lienni ekki að stökkva svo hátt
að hún gæti læst klónum í trjá-
stofninn; eftir hverja tilraun
skall liún ofan í liylinn aftur
með skvampi og gusugangi.
Loks þóttist Lolomai þó sjá að
hyggilegra mundi að hætta þess-
um glannalega leik og koma
sér aftur á land. Ég fylgdist
með liverri hreyfingu liennar
og gat ekki haft af henni aug-
un, enda þótt ég vissi að mér
bæri að ná í riffilinn og skjóta
krókódílsmelluna. Loks brá ég
þó við til að ná í riffilinn, en
um leið lieyrði ég nistandi ang-
istaróp. Ég leit um öxl; liinni
reiðu krókódílsmóður hafði tek-
ist að reka skoltana svo harka-
lega i trjástofninn að hann lirist-
ist til, en Lolomai missti jafn-
vægið og steyptist út i hylinn,
þar sem ófreslcjan beið hennar
með glennta skoltana. Ég sá
hana grípa Lolomai í kjaft sér
og hverfa með liana ofan i vatn-
ið og Antu sleppa takinu á ung-
anum i snörunni, grípa til hnifs
sins og steypa sér út i hylinn.
Nú voru fleiri krókódílar
komnir á vettvang, en ég miðaði
á þá rifflinum og skaut á þá
án afláts unz liann var tæmdur.
Hæfði ég suma þeirra, en aðr-
ir lögðu á flótta, svo að ekki
stafaði nein liætta af þeim, að
minnsta kosti ekki i bili. Antu
kom nú úr kafi, en ég steypti
mér út i liylinn og kafaði eins
og mér var frekast unnt. Ekki
gat ég greint neitt undir yfir-
borðinu sökum þess hve> vatnið
var gruggugt orðið, en engu að
siður lagði ég og lijó með hnífi
minum, i þeirri von að mér
mundi ef til vill takast að koma
lagi á krókódílsmelluna. Þegar
mig þraut andrá svo að ég varð
að koma upp, steypti Antu sér
aftur i kaf, en Lometai, sem
staðið hafði á bakkanum, benti
i áttina niður eftir fljótinu, þar
sem liún taldi sig hafa séð ein-
liverja lireyfingu. Ég synti þegar
þangað, synti og kafaði allt hvað
af tók sem óður væri. Um það
bil fimmtíu metrum neðar i
fljótinu tókzt mér að hafa liend-
ur á líkinu af Lolomai og draga
það upp á bakkann. Hún var
ekki með neinu lifsmarki, enda
var hún með gapandi sár á
barmi og öll blóði drifin. Ég
reyndi að gera að sárum hennar
eins vel og mér var unnt, enda
þótt það væri bersýnilega með
öllu þýðingarlaust.
Ég starði á líkið, en neitaði
að trúa minum cigin augum.
Þarna lá Lolomai liin unga, lát-
in og stirðnuð, og rödd hennar,
sem látið hafði í eyrum mínum
eins og ljúfur þytur í laufi, var
að eilífu hljóðnuð.
Og nú, þegar liún var látin,
fannst mér sem ég hefði rofnað
úr öllum tengslum við frum-
skóginn. Að ég mundi reika
um sem ókunnugur og framandi
á meðal Taurepanættflokksins,
sem hvitur maður, er leitaði
demanta og vildi höndla þau
auðæfi, sem voru skilningi Indi-
ánanna algerlega ofvaxin. Við
grófum lík hennar undir tré
einu, þar sem við höfðum oft
setið á dýnunni, sem hún hafði
fléttað eigin höndum úr vafn-
ingsviðartágum. Ég gat ekki var-
izt ásókn þeirrar trúar, að dem-
öntuin fylgdi jafnan einhver
bölvun. Antu taldi allt þetta
verk hins illa anda, Canaima,
sem ef til vill liefði svarið mér
liefndir, þegar mér tókst að
bjarga honum sjálfum úr liel-
Þetta er WESLOCK hurðarskrá
með samanbyggðum húnum.
Það eru ótal hlutir, sem þér þurfið að hugsa
um áður en þér getið flutt í nýja íbúð.
Eitt af því er að athuga í tíma hvaða litur af
WESLOCK skrám fer bezt. Þér veljið úr mörgum
gerðum af harðviðarhurðum þessvegna þurfið þér að
geta valið úr fjórum litum af WESLOCK skrám.
Allar þessar gerðir fást víða um land.
WESLOCK BER AF
UMBOÐSMENN:
K. ÞORSTEINSSON & CO.
Reykjavík, sími 19340.
VIKAN 42. tbl. —