Vikan - 17.10.1963, Blaðsíða 48

FRAMLEIÐUM:
INNIHURÐIR ÚR:
Eik
Mahogany
Tekki
Oliveraski
Hvítaski
Frado
Rósaviði (indverskum.
Avodire
ÚTIHURÐIR ÚR:
Tekki
Afromosia
Afzelia
Oregon Pine
Þyljur með álímdum spæni á harðplötur og striga.
Tökum að okkur innréttingar íbúða, stórverk og minni
íramkvæmdir.
YGGIR h.f.
Sími 34069. -— Reykjavík.
-----------------------1
greipum hans.
Á fjórða degi eftir greftrun
Lolomai gat ég ekki haldizt við
þarna lengur. Árla morguns kom
ég að máli við Antu.
„Við skulum halda af stað
héðan,“ sagði ég.
„Já,“ svaraði hann. „Við skul-
um halda af stað.“
Þegar við höfðum snætt morg-
unverð fórum við að taka sam-
an föggur okkar. Karfan, skófl-
an og hakinn voru niðri í göng-
unum, en þangað höfðum við
ekki farið eftir að slysið vildi
til. Ég kleif nú ofan í göngin
til að ná i áliöldin. Mér til
mikillar undrunar komst ég að
raun um að stór klettur liafði
fallið ofan í þau, þar sem þau
voru þrengst og lokaði þeim
algerlega, svo að ekki varð
lengra komizt. Hefði ekkert kom-
ið fyrir Lolomai, var ekkert lík-
legra en að annar hvor okkar
Antu liefði verið þar niðri, þeg-
ar þetta gerðist, var augljóst
hvernig farið hefði. Ég kleif upp
úr göngunum og sagði Antu
fréttirnar. Hann brá sér niður
til að skoða verksummerkin, en
kom brátt upp aftur og hafði
söinu sögu að segja.
Engu að síður vildi ég at-
huga þetta nánar, svo að ég
væri ekki í neinum vafa um
hvernig við horfði varðandi
frekari vinnslu. Þó að myrkt
væri þarna niðri, komst ég að
raun um að ekki var um að
ræða neina smugu framhjá
klettinum, og hvernig sem ég
spyrnti í hann fótum, tókst mér
ekki að hnika honum til. Göng-
unum niður í hylinn, þar sem
'hinn mikli fjársjóður lá fólginn,
var gersamlega lokað.
Eftir að við komum aftur
heim til þorpsins, tók ég mér
ferð á hendur til Caracas, þar
sem ég varð mér úti um leyfi
til námuvinnslu á þessu svæði.
Ég hélt til baka í flugvél. Flug-
maðurinn hét Vaugham, og
hafði það orðið að samningum
milli okkar, að hann tæki þátt
i námuvinnslunni upp á helm-
ingaskipti.
Þegar ég kom fyrst til þorps-
ins, hafði langt og strangt ferða-
lag mitt um frumskógana hert
mig og búið mig undir hið frum-
stæða líf mitt á meðal Indián-
anna. Nú kom ég þangað með
flugvél, beina leið úr stórborg-
inni, þar sem ég hafði búið um
hríð við öll hugsanleg þægindi
menningarlífsins, svo að ég
kveið því, að það mundi taka
mig nokkurn tíma að samhæf-
ast lifnaðarháttum hinna frum-
stæðu þorpsbúa á nýjan leik.
Við lentum á sléttu í grennd
við þorpið, þar sem ég hafði
merkt fyrir flugbraut áður en
ég lagði af stað til Caracas.
Svo fór, að liún reyndist of
mjúk til lendingar, svo að hjól
flugvélarinnar sukku i jörð, en
engu að síður tókst lendingin
slysalaust. Aftur á móti tók það
okkur marga daga að lagfæra
brautina svo, að Vaugham gæti
aftur hafið vélina á flug. Unnu
þorpsbúar kappsamlega að því
undir stjórn hins bandaríska
flugmanns, enda þótt þeir yrðu
að liverfa frá uppskerustörfum
til þess. Báru þeir möl úr ár-
farveginum i körfum og þéttu
með henni yfirborð brautar-
innar, unz það var orðið nægi-
lega traust til þess að Vaugham
gat náð flugtakinu. Var svo um-
talað að hann kæmi aftur að
viku liðinni, og yrði Pop, jarð-
fræðingurinn, sem við höfðum
ráðið til starfa, þá í för með
honum. Einnig höfðum við ráð-
ið til okkar tvo vana náma-
verkstjóra, sem Vaugham ætl-
aði að skreppa eftir seinna.
Sjálfum fannst mér mikið
til þess koma, að geta notað flug-
vélina sem tengilið milli þorps-
ins og siðmenningarinnar, svo
að vinir minir, Taurepan-Indí-
ánarnir, gætu komizt í sam-
band við umheiminn; fengið
þaðan fæði, klæði og þó fyrst
og fremst læknishjálp, sem þeir
höfðu fyllstu þörf fyrir, ekki
hvað sízt börnin. Það var mála
sannast, að það var tími til þess
lcominn, að þeir fengju tæki-
færi til að njóta góðs af menn-
ingunni og öllum þeim hvers-
dagslegu þægindum, sem henni
fylgja. Ég ræddi þetta mál við
Antu, sem brátt varð jafn hrif-
inn af þeirri hugmynd og ég
sjálfur og eins ákafur að koma
lienni sem fyrst i framkvæmd.
Það var Mundo einn, sem leit
á allt þelta öðrum augum.
Það var dag nokkurn að hann
kom til fundar við mig í kofa
og tjáði mér kvíða sinn. Kvaðst
liann óttast mjög þau áhríf', sem
það kynni að hafa á ætflokk
sinn, ef margt livítra, gróða-
fíkinna manna, settust að á með-
al lians. Ég reyndi aftur á móti
að gera honum skiljanlegt, að
mér væri ógeylegt að vinna
demanta og gull þarna úr jörð,
án þess að njóta við það að-
stoðar sérfræðinga og þjálfaðra
kunnáttumanna. Meira að segja
undirbúningurinn einn krefðist
víðtækra athugana og rannsókna,
sem þeir einir gátu annazt. Indí-
ánarnir gætu ekki orðið mér að
teljandi liði við sjálfa vinnsl-
una, þegar til kæmi, þar eð þeir
voru óvanir allri stöðugri vinnu,
eða hlýta stjórn annarra.
Loks fann ég þó lausn, sem
virtist fullnægjandi. Ég ákvað
að reisa þorp handa liinum hvitu
aðstoðarmönnum mínum, að
minnsta kosti hálfa mílu vegar
frá þorpi hinna innfæddu og
í hvarfi við ána, og setja þau
álcvæði, að ekki mætti vera
neinn samgangur þar á milli.
Mundo, hinn mikli höfðingi,
virtist sætta sig fullkomlega við
slíka tilhögun; sjálfur var ég
aftur á móti i miklum vafa um,
að slík sundurstiun mundi koma
að nokkru haldi þegar fram í
sækti, en ég átti ekki um ann-
að að velja. Ég varð að hefjast
handa um vinnsluna tafarlaust,
og ég átti svo mikið i húfi, að
ég gat ekki með neinu mótil
telcið tillit til þess þó að Mundo
hefði nokkrar áhyggjur af ætt-
flokki sínum vegna væntanlegra
framkvæmda.
Vaugliam kom aftur í vikulok-
in, eins og ákveðið liafði verið,
og jarðfræðingurinn með hon-
um; einnig kom hann með nokk-
uð af vistum og áhöldum. Að
þessu sinni reyndist flugbrautin
eins og bezt var á kosið, og
UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÓRKIN H A N S NOA2
l«að cr alltat saml lelkurjnn I hénnt Ynd-
lsfrið okkar. Hún hetur talifi örklna hans
N6a einhvers staSar i blaSinu og heltlr
giSum verSIaunum handa Þcim, scm getur
fundlS örkina. VerBIaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af hczta konfckti, og
framleiSandlnn er auSvitaS Sœigœtisgcrð-
ln Nól.
Nafn
IlelmiU
Örkln er A bli.
SiSast er drcgiS var hlaut verSIaunln:
Sigurður Örn Sigurðsson,
Bogahlíð 12, Reykjavík.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
_ VIKAN 42. tbl.