Vikan - 24.10.1963, Blaðsíða 13

við einhverja af þeim, sem
fyrir voru, til þess að sá
ráðahagur mætti takast.
Hann tók það hvað eftir
annað fram við mig, að
stúlkan væri enn óspjölluð
mey, og loks fór svo að ég
lét tilleiðast, en þó fyrst og
fremst til að gera honum
greiða, en ekki fyrir það,
að ég hefði neinn hug á að
gera þessa ungu mey að
eiginkonu minni. Hún flutt-
ist nú í kofann til okkar
Urulai, og þar sem ég sá
að hún var enn alltof ung
til þess að gerast eiginkona
mín í eiginlegum skilningi,
lét ég hana sofa í sömu
rekkju og Urulai.
Þegar Antu var þannig
laus orðinn við Lay litlu,
tók hann hina hernumdu
stúlku sér þegar fyrir eig-
inkonu. Mundo hafði líka
orðið sér úti um nýja eiginkonu, unga og á-
stríðuheita, en hélt sjaldan kyrru fyrir heima
og var löngum á veiðum úti í skóginum. Kvað
hann það skyldu sína að sjá svo um að ættflokk-
inn skorti ekki kjöt, en í rauninni var það einungis
yfirskin, að ég hélt •— það var ekki bráðin, sem
hann var að leita í frumskóginum, heldur var hann
að svipast eftir kadyurhundi ...
ÞAR sem ég þóttist vita, að fréttirnar af dem-
antafundinum yrðu ekki lengi að berast, gerði
ég ráð fyrir að margir myndu reyna að freista
gæfunnar á svipaðan hátt og ég hafði áður gert.
Þess vegna bauð ég veiðimönnum ættflokksins
að hyggja vandlega að öllum mannaferðum í
frumskóginum, taka höndum hvern þann mann,
sem þeir kynnu að verða varir við og koma með
hann heim í þorpið. Dag nokkurn fundu þeir þar
tvo risastóra negra, nær dauða en lífi. Þá voru
það um tuttugu náungar samtals, sem tóku sér
far með flugvél Vaughams. Yfirheyrði ég þá alla
og reyndi að fá þá til að skýra mér frá erindi
sínu. Allt voru þetta lassarónar og vandræða-
gemsar, en það kom ekki mál við mig. Ég þurfti
mjög á mönnum að halda, og þá fyrst og fremst
af þeirri gerð sem lætur sér ekki allt fyrir brjósti
brenna og eru reiðubúnir til að hætta lífi sínu
fyrir skjótfenginn gróða. í rauninni voru þeir á
sömu línu og ég, þar eð heppni þeirra gat einnig
orðið mér ávinningur. Þeir komu alltaf tveir og
tveir saman, því að þeir þorðu ekki að fara um
frumskóginn einn og einn, enda mjög sjaldgæft,
að sú manngerð hafi hugrekki aflögu.
Félag það, sem ég hafði stofnað til að annast
námuvinnsluna, nefndi ég „Uai-parú Demanta-
námufélagið", og var ég bæði framkvæmdastjóri
þess og aðaleigandi. Reglur þær sem ég setti fyrr-
nefndum mönnum voru í því fólgnar, að þeim
var úthlutað vissu og afmerktu svæði, þar sem
þeir máttu leita að gulli og demöntum; félagið
sá þeim fyrir mat og nauðsynjum fyrstu vikuna,
en þeir skuldbundu sig aftur á móti til að skipta
því sem þeir kynnu að finna, til helmings við
félagið, og einnig að greiða síðan vistir og annað
af sínum hluta. Demantana, sem þeir fyndu, máttu
þeir ekki selja neinum öðrum en félaginu, og allt
það, sem þeir keyptu í verzlun þess, yrðu þeir
að greiða í beinhörðum peningum. Ekki hafði
neinn af þessum náungum nein skjöl eða skil-
ríki meðferðis, en við skrásettum þá engu að síður
undir þeim nöfnum, sem þeir gáfu upp, ásamt
aldri og fæðingarstað og föstum aðseturstað. Að
Framhald á bls. 34.
VIKAN 43. tlil.